#10do10

W niedzielę biegłem maraton. W siedmiu osobach. Wirtualnie, bo bieg odbywał się w Poznaniu i startowała siódemka Podopiecznych KS Staszewscy. Ale Poznań w tym roku nie odbywał się na jesieni, tylko w lecie. Z asfaltu buchały kłęby gorąca, jestem pewien.

Zdjęcia z soboty. Pojechaliśmy na farmę dyń po drodze do Konstancina, a potem do parku w Konstancinie, który uwielbiam, bo tam jest jak na wakacjach, a to 9 km od domu. Rowerami oczywiście.

A w niedzielę rano odpaliłem sobie śledzenie całej siódemki na laptopie. Zaczęło się oczywiście ładnie lub bardzo ładnie, bo maraton zawsze tak się zaczyna. Marek-Rakieta rusza na 2:47 (śledzenie na żywo podaje aktualną prognozę wyniku na mecie liczoną ze średniej z pokonanego dystansu), a na półmetku przyspiesza nawet do 2:45. Miał biec „tylko” na 2:50. Dalej mamy grupkę tych, co poniżej czwórki biegają z palcem. Paweł zaczyna na 3:45, ale przesuwa się na 3:40. Basia i Przemek biegną na 3:45. Oktawia na 3:50, Dorota na 4:00. Wszyscy zgodnie z (ambitnymi) założeniami, może Basia trochę za szybko, bo zasadniczo miała biec na 3:50. I jeszcze Maciek, miał celować w 4:30, bo za dużo startuje, ale biegnie na życiówkę – 4:08

Schody zaczynają się już przed półmetkiem. Schodzi Przemek – z tym się liczyliśmy – i Dorota. Dorota ostatnio rozpędziła się na treningach, świetnie pokonała dziesiątki, połówki, nawet 66 km w Krynicy. Jednak maraton pokonał Dorotę, bo ten bieg to coś więcej niż 42 km tupania i 200 m finiszu. Wchodząc na trasę maratonu mierzysz się z legendą greckiego hoplity, legendą Spiridona Louisa, rodzącą się na naszych oczach legendą Elida Kipchoge.

Oktawia widząc Przemka koło trasy też pęka i schodzi, bo Przemek to jej mąż. Czujecie, jaka metafizyka jest w tym maratonie? Mąż na trasie kilka kilometrów przed tobą, pomaga w biegu, obok trasy przeważa w decyzji o zejściu. Przemek pisze mi żartobliwie, że „szkoda, że się nie schował”, to Oktawia by dobiegła.

Patrzycie na zdjęcia? Powiedzielibyście, że to matka i córka?!

A w biegu dalej się dzieje. Paweł i Basia zwalniają za połową, przenoszą się o jedne balony w dół. To rozumiem. Ale nie wiem, dlaczego Paweł schodzi. Zdjęcia są wprawdzie z soboty, ale widzicie, jak się Staszewski krzywi na zdjęciu. To od słońca, od gorącej lampy, a nie było asfaltu. Paweł zwykle biega po górach, pięćdziesiątki, setki, dłużej. Dla niego maraton nie jest biegiem bardzo długim, tylko bardzo wymagającym. Tu jak ma być po 5:20, to jest po 5:20, a nie górka, dolina, podejście, zbieg. No i asfalt.

Maciek zwalnia od 10 kilometra. Marek po 30. również. Basia spada poniżej 3:50. Słońce w Poznaniu jest coraz wyżej.

Powiem Wam, że zacząłem mieć w tym momencie doła. Że ten maraton pokonał wszystkich Podopiecznych. Czy nie powinienem się podać do dymisji, jak Grzegorz Schetyna. Pocieszył mnie Kuba, Pict spod bloga wstawiają swoje smutne zdjęcie z wynikiem 3:02. Pict po świetnym zimowym i wiosennym treningu z wąsatym trenerem z Lublina powinien pobiec w ok. 2:45-2:50. Nawet tak wystartowali z Markiem-Rakietą, trochę biegli razem.

W tej sytuacji wynik Marka 2:50:50 robi się rewelacyjny. Spełnienie wstępnych założeń w upalny dzień, to jak zwycięstwo hoplitów w bitwie pod Maratonem.

Cieszy mnie Maciek, który zwalnia, zwalnia, ale dobieg a końcu w 4:30. A najbardziej – przyznam – cieszy mnie Basia, która przyspiesza. Dogania balony na 3:50 i przybiega przed nimi z wynikiem 3:49. W lipcu, kiedy zaczynaliśmy przygotowania, a Basia była rozbita po turnusie w Krynicy (może napiszesz, Basia, bo to budująca historia i kawał prawdy o życiu?) – taki wynik był poza granicą marzeń. Teraz myślimy już o powrocie do strefy życiówkowej na wiosnę.

Przeżywam to od wczoraj i chciałbym się tym z Wami podzielić, bo to chyba ważne: maraton, to nie jest tylko przygotowanie fizyczne. To jest magiczny bieg i człowiek musi być przygotowany mentalnie do tego, żeby się z nim zmierzyć.

Najlepiej ujął to dziś w esemesie Marek-Rakieta, nasz Kipchoge. Od dwóch lat (od życiówki 2:43) Marek biegał maratony tylko jako pacemaker na 3:00. I teraz stwierdził: „W biegu dla siebie maraton pokazuje swoje prawdziwe oblicze i nie bardzo mi się to podoba”. Marek, mnie się to właśnie w maratonie podoba. I wierzę, że jeszcze kiedyś weźmiesz się z nim za bary. Tak jak ja – na wiosnę.

Widziałem już datę maratonu w Łodzi – 19 kwietnia. Czy ktoś wie, czy będzie Orlen? Bo późno ta Łódź niestety. Zobaczymy. Bardzo nie chciałbym biec maratonu po dymiącym asfalcie.

W ramach swoich przygotowań pobiegłem parkrun. Założyłem minimum przyzwoitości 22:30, a wyszło 21:31. Zadowolenie. Na zdjęciu otwarciowym (fot. parkrun/Marcin Bobrowski) jestem z lewej strony w grupce biegaczy. Dobiegłem 14. Kiedyś powalczę tu o podium. A w maratonie o podium w M-50. W ogóle powalczę.

W tym roku wielu z nas szykuje się jeszcze na mocny Bieg Niepodległości. Okazja do „treningu waleczności” będzie w najbliższą niedzielę – w Lesie Kabackim robimy ostatnią w tym roku #10do10. Pamiętacie – dziesiątka do dziesiątej, bieg z handicapem, fajne zawody treningowe, można pobiec bez brania się za bary albo jednak powalczyć z poprzeczką, którą sobie zawiesimy.

Zdjęcie chyba z zimowej edycji #10do10. Ale tak właśnie powinna wyglądać życiówkowa jesień.