Wolność od samochodów

Artroskopia zbliża się wielkimi wieloskokami. Dziewięć dni do operacji. Moje bieganie śpi snem zimowym przez co podobno robię się drażliwy, chociaż ratuję się rowerem na okrągło, kajakami drugi weekend z rzędu i pompka czelendż.

Doszedłem w poprzednim tygodniu do 80 pompek. Chyba najbliższy atak na rekord (wg planu ze 100pompek.pl za jakieś 5-6 dni) będzie od razu na 100. Ale muszę popracować też nad brzuchem. W sobotę byliśmy z Kingą i Małym Yodą na basenie w Powsinie i Kinga zmierzyła mi kulminacyjną serię 50 pompek. To trwało 2 minuty!

Dokładam tereaz do ćwiczeń deskę, na basenie zrobiłem sobie 4 razy po minucie. Bo zrobienie 100 pompek będzie wymagać wytrzymania deski przez ponad 4 minuty. Oczywiście na basenie nie pływałem, bo płetw, to ja naprawdę bardzo nie mam.

W niedzielę pojechaliśmy ponownie na Wkrę, na kajaki, tym razem w trochę szerszym gronie, jak widać na zdjęciu. Ten facet w seledynowej koszulce (trafiłem?) to Tomek. Tomek zwykle jest rowerem. Wiem, że jeździ samochodem, kiedy nagrywa np. byłych więźniów stalinowskich na zapadłych wsiach, ale ile raz się umówimy w Warszawie, przyjeżdża rowerem. Ostatnio przejechał w ramach wakacji blisko pół tysiąca kilometrów na rowerowym szlaku Green Velo.

Na kajaki do Pomiechówka Tomek też dotarł na rowerze. Najpierw metrem do Młocin, a stamtąd 36 km na miejsce.

Postanowiłem do niego dołączyć, bo rower daje mi teraz tyle przyjemności, co w młodości, kiedy nie miałem samochodu, nie znosiłem autobusów i jeździłem na rowerze wszędzie. Wrzuciliśmy na bagażnik Nissana mojego Authora i po kajakach, i obiadokolacji w Pomiechówku pocisnęliśmy z Tomkiem we dwóch do Warszawy. Dotarliśmy na metro Młociny po niecałych dwóch godzinach jazdy – jak się potem okazało w zasadzie w tym samym momencie, w którym Kinga dojechała samochodem na Kabaty. Pewnie, że to ponad 20 km dalej, że musiałem jeszcze jechać dobre 45 minut metrem – ale jednak w pewnej ekologicznej demagogii można powiedzieć, że razem dojechaliśmy do Warszawy, do celu.

Ale się jechało w ten letni wieczór. Jest coś, czego napisać nie umiem, w dociskaniu pedałów na bocznej asfaltowej drodze przez Łomną, Czosnów, Łomianki do celu, jak torpeda, jak strzała. W dawaniu sobie zmian, w draftingu, w patrzeniu na licznik, tam 23, 25, 24 km/h. Dla mnie utrzymywanie takiego tempa przez godzinę z hakiem non stop na trekkingowym rowerze jest osiągnięciem. Razem z odcinkiem po wąskim chodniku na mostach nad Narwią i Wisłą, z kluczeniem po ciemku przez Lasek Młociński średnia wyszła 20,7 km/h.

Znów liczby mnie cieszą, tak jak w bieganiu. Albo znów liczbami łatwiej wyrazić to, co inny napisałby wierszem.

Nie mogę się już doczekać artroskopii, a raczej tego, żeby już było po. Żebym już zaczął wracać do biegania, do pełnej sprawności. I przypomina mi się, jak to było trzy lata temu. Jak nie mogłem się doczekać,  kiedy dostanę od rehabilitantki zgodę na jazdę samochodem. I jak pisałem, że samochód to wolność – wchodząc przy tym w polemikę z weteranem warszawskiego biegania, Jangiem, którego może kojarzycie jako genialnego doradcę obuwia sportowego w sklepie Ergo. Jang pisał, że samochód to zuo.

Jang, miałeś rację. Samochód na siódemce, na mitycznej Route 66 albo na autostradzie do Pragi jest spoko, połyka kilometry, wiezie nas do celu. Ale samochód w mieście, to niewola klaustrofobicznego pudełka wklinowanego między inne pudełka wytwarzające wspólnie trującą śmierć.

Po wrześniowej artroskopii dłużej poczekam na moją wolność. Aż kolano przekroczy w zgięciu kąt 90 stopni. Poczekam na wolność do jeżdżenia na rowerze.

A zdjęcie otwarciowe – z zielonego chwilowo Placu Bankowego, uwolnionego od zaparkowanych tam zawsze samochodów. Oglądałem go zbierając materiał do tekstu o „wojnie zielonego z samochodami”. Tekst napiszę obiektywnie, po dziennikarsku, ale wiedzcie, jak jest poza tym: rowerowy pluton, to właśnie ja.