Artroskopia 2.0

Zamierzam zaprzeczać. Zamierzam zaprzeczać stereotypom. Na przykład, że przebywanie nad morzem polega na leżeniu na piasku i smażeniu się na plaży. U nas zaczęło się dojazdem na plażę przez taki nadmorski lasek. Kąty Rybackie, wieś na mierzei bez jarmarku wakacyjnego i bez tłumów. Chyba dlatego, że do morza są dwa kilometry, a jak ktoś nie lubi zaprzeczać stereotypom, to musi mieć na plażę rzut parawanem.

Lasek też chyba postanowił zaprzeczać stereotypowi „wydmy na sosnach” i rozkrzaczył się liśćmi, trawami, ukształtował sobie w rzeźbie parowy, jakby był Kazimierzem. Nad Wisłą.

Nie byłoby na tych mini-wakacjach tak dynamicznie gdyby nie Rączki. Anka sąsiadka z biurka w przedostatniej pracy, oboje nasi sąsiedzi z Kabat plus jakieś pokrewieństwo, jeśli nie dusz – co do których istnienia mamy poważne wątpliwości – to charakterów.

Tak się bawią Kabaty na plaży. Zamiast parawanu zasłaniamy się flagą KS Staszewscy, która starcza jak widać na dwie i pół osoby. I tylko nieustanne wymianki. Kto idzie na bieganie, kto na rower, kto robi deskę (nawet dzieci w to weszły piszcząc z ciekawości, że skoro to tak jara rodziców, to musi być super), kto popływać, a kto robi przekop Mierzei Wiślanej. Rączka zrobiła z dziećmi na jakieś dwa metry w głąb lądu, ale nie wstawiam foty, bo na plaży nie ma polityki, sondaży wyborczych, białych orłów z dumnym wzrokiem, tylko mewy, jak na zdjęciu otwarciowym.

Skok w dal. Najlepsza zabawa na plaży.

O, a tu pompki. Były, ja robiłem, Rączka i dzieci. A zaraz, jak Kabaty pójdą spać, zrobię kolejny trening pompek. Dziś na rekord. Chciałem przed artroskopią dojść do 100, ale ostatni wynik to 80, dziś powinienem to podciągnąć do 90.

Ale spróbuję dojść do setki. Żeby uczcić coś, co mi się dziś przydarzyło, o czym wiele lat marzyłem, do czego dążyłem i właśnie się zadziało w świetnych okolicznościach, i padło wiele przyjemnych słów, i to jest takie duże, że nie umiem na razie tego zmieścić w literach.

A zdjęcie piłki dla zmyłki.