W koronach drzew

Poniedziałek ósma rano, drzwi do lasu otwarte. Biegnę na półtoragodzinne wybieganie i wiem, że będę kręcił się w kółko po lesie jak oszalały, żadnego wybiegania na pola, ugory, bezdroża. Spotykam przez te półtorej godziny z trzydziestkę szczęśliwych biegaczy.

Coś się zmieniło. Trzy tygodnie temu biegacze w lesie mijali się z niechęcią, z odwracaniem głowy, wrogość wystawała często z biegowych butów. Dzisiaj uśmiechy. W lesie nie trzeba mieć maseczki ani nic takiego.

Dobra decyzja rządu z tym, że po lasach można biec bez maseczki. Trzeba to zapisać wyraźnymi literami w tym gąszczu absurdów, niekonsekwencji i wątpliwych kroków. Z perspektywy pewnie niektóre okażą się słuszne, inne nie – i nie wszystko się okaże, bo jak to obiektywnie zmierzyć. Ale ogólnie można mieć wrażenie, że działania rządu (to otworzymy, do zamkniemy, tu dopuścimy, tu nie) są tak niespójne i nielogiczne, jakby wszyscy ministrowie sobie nałożyli maseczki. Na oczy – i działali po omacku.

Nie wybrzydzam na maseczki, chociaż lekarze mają podzielone zdania do ich sensowności. Na bazarku byłem dziś w bufce na twarzy, a potem tak poszedłem do banku, serio. W lesie, jak widziałem, że ktoś się zbliża z przeciwka na wąskiej ścieżce, też podciągałem bufkę – żeby się ta osoba nie czuła wystawiona na moje zarazki. Myślę, że nawet nadmierne obawy innych należy szanować. W ogóle świetnie byłoby, gdybyśmy zaczęli się bardziej przez pandemię doceniać. Zobaczyć, jak ważne są relacje, kontakty, możliwość spotkania się, zjedzenia, wypicia albo po prostu pobycia.

To jest oczywiście lewicująca śpiewka świata, który odchodzi. Bo wychodzi już ludzka natura – Kinga przeczytała mi właśnie informację o anonimowym liście sąsiadów do lekarki, żeby nie wracała po pracy do domu, bo ich naraża. I wiecie co? To jest prawda, bo kiedy ona wraca ze świata wirusów, otwiera drzwi idzie po schodach, to rzeczywiście ryzyko zarażenia wzrasta. Tylko że reakcja „spadaj stąd” jest po prostu chora. Jeśli ktoś się czuje zagrożony, niech wychodzi na klatkę w plastikowych rękawiczkach, niech wietrzy, niech zakłada maseczkę – ale nie idźmy w stronę wrogości.

W Polsce dobrze się dzieje, kiedy rządzi międzyludzka solidarność. Teraz – mam obawę – przez irracjonalne miotanie się rządzących z pustym skarbcem i wyborami w tle zbyt szybko solidarność wyparowuje, a pojawia się złość i wkurzenie. Mały Yoda już odebrał lekcję, że trzeba bać się policji. Rozglądać się, czy nie ma patrolu. Nie tego go uczymy, tylko szacunku i zaufania do policjantów, którzy bronią dobrych ludzi przed złymi.

Dobrze przynajmniej, że tych maseczek nie trzeba nosić w lesie, jedna decyzja, a uspokajająca. Po przetestowaniu biegania A. w maseczce medycznej, B. maseczce antysmogowej, C. bufce jestem za tą ostatnią opcją. Tak pobiegłem w niedzielę na podbiegi, tak biegałem dziś (na dobiegu do lasu i powrocie do domu). Maseczka medyczna do biegania się w ogóle nie nadaje – zatyka usta jak knebel. Antysmogowa nie jest zła, ale to jednak ciężki pancerz, no i zdejmowanie jej w lesie, to duże zamieszanie. Bufka najwygodniejsza. Chociaż świat przez bufkę po 15 minutach zaczyna śmierdzieć stęchlizną. Jak pomyślę, że tak będzie pachniał świat przez wiele miesięcy, o ile wierzyć ministrowi zdrowia, to aż się przykro robi.

Nic tylko biegać po lesie. Drzwi otwarte.