Dżentelmeni w maseczkach

Po czym poznać dżentelmena albo dżentelmenkę na ulicy w czasie pandemii? Że na nasz widok podciąga maseczkę na nos. A jeśli my mamy niższy próg lęku przed covidem, to dżentelmen/dżentelmenka robi to nawet w lesie.

Wiosną mogliśmy być wściekli na niespójność działań rządu – zamykane lasy, dziesiątki bezprawnych zakazów. Ale rzeczywiście pandemia mogła wtedy zaskoczyć nawet rządy bardziej rozwiniętych krajów. Chociaż mnie irytowało to, że głównym motywem działań rządowych był PR, public relations. A od pewnego momentu chęć przekonania wyborców, że wybory są OK. Zwłaszcza dla seniorów to po prostu sanatorium.

Opozycja też leciała w kulki demonizując wirusa, żeby pokazać, jak wybory są nie do przeprowadzenia. A przedszkola nieprzygotowane i musimy siedzieć w lokdałnie jak w areszcie. Tyle że prawem opozycji jest punktowanie rządu prawymi i lewymi prostymi. A obowiązkiem rządu jest sprawne zarządzanie w kryzysowej sytuacji.

To że rząd lato przespał, zajmował się wojenkami w koalicji i generalnie głaskaniem kota – to oczywistość chyba dla wszystkich, niezależnie od sympatii politycznych. Październikowa fala zakażeń każdy przyzwoity rząd skłoniłaby do dymisji. A nie do oburzania się, że na ulicy krzyczymy im to na maksa dosadnie, a i tak są głusi.

No, ale to tylko takie tło. Bo dziś słowo o dżentelmenach i dżentelmenkach.

Widoczny na ekranie premier ogłasza właśnie kolejne obostrzenia bodaj w ostatni czwartek. Ani słowa o sporcie, ale wieczorem w projekcie rozporządzenia ląduje zakaz imprez biegowych. Potem dramatyczny wpis zamieszczają organizatorzy krakowskiego Biegu Niepodległości – po przemówieniu zdecydowali się, że robią imprezę, popłacili ostatnie faktury (m.in. za plan organizacji ruchu, to jest duży koszt każdego biegu ulicznego), a wieczorem okazało się, że zawody są zakazane. Czyli nie wolno. Chyba że się bardzo chce i zrobi się trening z możliwością odebrania opłaconego wcześniej pakietu startowego.

Powiecie, że to naginanie prawa, bo nie można spotykać się więcej niż w pięć osób? Nie jestem pewien, czy ten przepis nadal obowiązuje, a na ulicach widzę, że nie obowiązuje, ani nas, ani narodowców, ani nikogo.

Powiecie, że to naginanie prawa, gdy fitness kluby, którym zakazano działania w poprzednim rozporządzeniu, chyba że przygotowują do rywalizacji lub prowadzą zajęcia sportowe – pootwierały się, bo przygotowują do rywalizacji i prowadzą zajęcia sportowe. No bo zresztą nigdy nie robiły niczego innego niż te dwa punkty.

Powiecie, że to niebezpieczne, że 250 osób spotka się na polanie, żeby wystartować w biegu? W jednym metrze jest podobna liczba osób, stoją przy tym jedno przy drugim. A w kościołach? Dawno nie byłem, ale głowę dam, że to liczniejsze grupy i zaryzykuję twierdzenie, że mniej zdrowe i bardziej narażone statystycznie niż grupka biegaczy.

Kiedy słucham premiera, mam wrażenie, że cały rząd się zakiwał z pandemią, jak Kaczyński z aborcją.  Już nie wiedzą, czego zakazać, czy naprawdę, czy na niby, czy jak.

Nie potrafię rozstrzygnąć medycznie, czy covid jest groźny jak rekin, czy wymyślony przez media. I nikt z nas nie ma takiej wiedzy, chociaż mamy różne przekonania, różny stopień zaangażowania w docieraniu do prawdy, różny zasób intelektualny do analizy danych. W to nie wchodzę.

Staram się żyć normalnie. Biegać normalnie, bo chyba rząd jednak wyciągnął wniosek z wiosny, że zamykanie lasów i zakazywanie sportu nie ma sensu (chociaż nie wiem, na ile to zdroworozsądkowe, a na ile PR-owe). Trenować normalnie, chociaż przyjdzie mi chyba zakończyć sezon niepodległościowym treningiem na trasie 10 km w Lesie Kabackim, boję się, że Maratonu Kampinoskiego nie będzie, chyba że ktoś znajdzie interpretację typu „marsz po Puszczy na trasie maratonu” (zakazane są zawody biegowe, piesze nie) albo „biegowy trening w podgrupach z pomiarem czasu”.

Gąszcz sprzecznych przepisów (nie do końca wiadomo, na ile posiadających umocowanie prawne) i sprzecznych interpretacji wzmacnia we mnie poczucie – nie leci z nami pilot, w ogóle nie lecimy samolotem tylko balonem względnie sterowcem. Wszystko to przypomina znane z astrofizyki zakrzywienie czasoprzestrzeni. Jak się w tym odnaleźć?

Jak dżentelmen. Biegam głównie po Lesie Kabackim, po kępach między Powsinem a Konstancinem. Na dobiegu do lasu zakładam maseczkę, okulary tak parują, że czasem nie poznaję pewnie znajomych, przepraszam. Nie dlatego, żebym widział w tym sens, ale dlatego, że ludzie na ulicy mają prawo tego ode mnie oczekiwać. Wbiegam do lasu, tu maseczka nie jest wymagana. Ale wymyśliłem sobie prostą zasadę: jeśli z przeciwka idzie, biegnie, jedzie na rowerze ktoś w maseczce, to przyjmuję, że ma duży lęk przed wirusem. Bardzo boi się zarażenia. Więc zbliżając się do kogoś w maseczce podciągam swoją maseczkę z brody na nos.

Zacząłem obserwować ludzi i zdumiałem się, że nie jestem z tym sam. Wiele osób z empatią robi to samo – na widok kogoś w maseczce, podnosi swoją. To wygląda zupełnie jak XIX-wieczny gest uchylania melonika przez dżentelmenów spacerujących z małżonkami po rynku małego miasteczka po niedzielnej mszy. Popatrzcie na to, bo to jest naprawdę sympatyczne: nie mam jasności w sprawie covida, mam wkurzenie na rządowe rozporządzenia, ale ciebie witam z uwagą i zasłaniam nos maseczką, bo chyba tego oczekujesz.

Może to się nazywa model szwedzki. I może powinno obowiązywać od kwietnia – mielibyśmy wtedy codziennie po 10 tys. zakażeń, szpitale by dawały radę, gospodarka by nie zipała, ludzie by nie dostawali kota, a covida przechorowałoby już spokojnie 2 mln ludzi. Nie wiem, wiem, że jak się spotkamy na treningu i będziesz w maseczce, to podciągnę swoją.