Sztuka zwycięstwa i Miś Świata. Piąteczek dla biegaczy

„Sztuka zwycięstwa” Phila Knighta – dostałem tę książkę jeszcze na newsweekowy adres, papierową. A teraz biegam z tą historią na uszach i z Philem Knightem, Billem Bowermanem i paroma jeszcze zapaleńcami w sercu.

Znajomy z wydawnictwa przysłał mi tę książkę licząc, że w Newsweeku coś o tym napiszemy. Powiedziałem, że bez szans, bo łatwo sobie mogłem wyobrazić entuzjazm kolegium do opisania biografii twórcy Nike. Sam też tego entuzjazmu nie czułem.

Zdziwiłem się, kiedy w dziale kultury ukazała się recenzja tej książki. Oo, co jest?!

Znajomy podesłał mi audiobooka „Sztuka zwycięstwa” Phila Knighta, miałem chęć, ale niestety. Kończyłem poprzednią książkę „Wojna z Rosją 2017”. Można posłuchać, chociaż czasem razi, jak autor – generał – jest rozmiłowany w wojskowości i chętnie by sobie postrzelał. Jednocześnie przez łąkotkę moje bieganie kulało, więc książka się przeleżała. Wiedziałem, że bez szans, żeby napisać recenzję przed Świętami.

No i teraz kończę słuchanie. I chciałbym Wam napisać: jeśli dostaliście pod choinkę bony do Empiku, to warto je zamienić na „Sztukę zwycięstwa”. Dla jasności: produkt nie jest lokowany, tylko nadesłany.

Chłonę tę książkę każdym neuronem. Po serii opowieści „byłem takim sobie biegaczem, pojechałem do Afryki względnie Ameryki Południowej i teraz startuję wyłącznie w wyścigach 100-milowych względnie dłuższych”, które zajmują u mnie pół półki „Sztuka zwycięstwa” to wielkie, olśniewające odświeżenie. To jest historia: „byłem niezłym biegaczem i wymyśliłem, żeby zostać dystrybutorem japońskich butów Tiger, dogadałem się z Japończykami, chociaż to było tuż po wojnie, zaproponowałem współpracę gościowi, który przysyłał mi kilkanaście listów tygodniowo, a ja je olewałem i to był mój błąd…”. I tak dalej. Napisana bardzo szczerze, jest tam miejsce i na rodzinę, i na kłopoty z pracą i na jogging, i na buty oczywiście. Bowerman, który dotąd kojarzył mi się tylko z notką w Wikipedii i butami Nike o tej nazwie, które kiedyś miałem, jest mi teraz bliski jak Tarahumara po „Urodzonych biegaczach”. Teraz biegałbym w Bowermanach z szacunkiem i pieczołowitością.

Świetna jest ta historia na granicy pasji i ekonomii. Phil (możemy być po biegowemu na 'ty’?) robi biznes w bieganiu nie dlatego, że jest małym fiutkiem wykorzystującym biegaczy, tylko dlatego, że jest wielkim człowiekiem z pasją zarówno do biegania, jak i do biznesu. Łączy to i uzyskuje wartość dodaną. Legendę, którą zaszywa w podeszwie każdego buta ze swoim logo. Brawo ty.

Zdjęcia z dzisiejszych sanek z Małym Yodą, bo innych nie mam. Na górze Mały Yoda jako zjeżdżacz, a za nim zbiegacz. Minus trzynaście, a można biegać? Można, przynajmniej powoli.

A zdjęcie niżej to „miś świata” (z hasłem „sztuka zwycięstwa” ma to zresztą coś wspólnego). Na górnym ma trzy tygodnie, na dolnym prawie trzy lata. Jak ten czas biegnie.

Po tygodniu wydawania #blogcodzienny rysuje mi się tygodniowy rozkład jazdy. Ale podam go w poniedziałek, bo Moja Sportowa Żona mówi, że już za dużo napisałem.