Powiedzcie jej o podium

Powiedzcie jej o podium, jaki jest stamtąd widok, jak się wtedy stoi mocno na nogach, jak się uśmiecha od środka chociaż na dworze taka plucha jak w ostatnią niedzielę. Powiedzcie jej, niech chociaż wie. Bo chociaż w niedzielę pojechała na Bieg Kobiet, żeby tam stanąć i chociaż sobie to w biegu wywalczyła – to nadal nie wie.

Kiedy była małą dziewczynką, a potem dużą dziewczynką – nie umiała przegrywać. Do małych zawiści doprowadzali ją wszyscy, którzy w jakichkolwiek zawodach ją pokonali. Potrafiła posuwać się nawet do oszukiwania w chińczyka, kiedy graliśmy we trójkę, z córką wówczas przedszkolakiem.

Od kiedy poczuła się pewniej na świecie, wszystko sobie poukładała – potrafi cieszyć się z innych miejsc niż pierwsze. Ale ma w sobie tę góralską zadrę, którą pokochałem, to co na nizinach nazywamy ambicją albo zadaniowością. Cel na niedzielny Bieg Kobiet był jeden: podium w K-30, zwłaszcza, że w tym sezonie żegna się z tą kategorią.

Stanęliśmy z Małym Yodą w najlepszym miejscu do kibicowania nad stawem na Szczęśliwicach. Widziałem ją na pierwszym kilometrze, kiedy biegła około 20 miejsca w 1300-osobowej stawce. Za nią nie ciągnął się wąż ludzi, tylko całe plemię w różowych koszulkach charytatywnej intencji. Widziałem, że kontroluje wszystko, strzeliłem fotę i czekałem aż pojawi się tu znów za niecałe 10 minut.

Przybiegła na półmetek na 10 miejscu w stawce. I już wiedziałem, że ważny cel „być w dziesiątce open” zostanie zrealizowany. Podałem jej w biegu wodę, bo się uparła, że nawet na 5-kilometrowym biegu musi się napić w połowie. I chyba jej organizm rzeczywiście tego potrzebuje, bo potem opowiadała jakiego kopa jej ta woda dała. Zdążyła mi jeszcze krzyknąć 4:25. Zegarynka cholerna. Jak postanowi, że biegnie w 4:25 min./km, to jest 4:25, a nie 4:27, bo to dla niej zupełnie inne tempo. W 4:27 zamierza zacząć Bieg Niepodległości. Więcej czułości nie było, bo wróciłem szybko do Małego Yody; bałem się, że włączy się do biegu i poleci za mamą i biegaczkami w różu.

Przeszliśmy na ostatnią prostą i kiedy zobaczyłem ją na siódmym miejscu, poczułem potężną dumę. Nie tylko dlatego, że to moja żona i moja Podopieczna. Ale dlatego, że ten cały zachwyt, który w niej ulokowałem przed laty, to świetna inwestycja emocjonalna. Ona po trzech latach biegania jest już lepszą biegaczką niż ja biegaczem.

Nie przesadzam. Ja jestem szczęśliwy po świetnym biegu w sobotę w Kabatach. Złamałem na leśnej trasie 39 minut, na finiszu walczyłem z samym (b.) Podopiecznym Bartkiem – nawet go wyprzedziłem kilometr przed metą, ale skontrował mocno na ostatnich 200 metrach. Pobiegłem co najmniej w równym tempie, a może nawet z małym negative splitem. Pokonałem chyba drugi raz w życiu samego Jacka Gardenera. I zająłem 16 miejsce na jakieś 300 startujących. A ona dobiegła w niedzielę w pierwszej dziesiątce na 1300 osób. Brawo Ty!

Dlaczego napisałem „w pierwszej dziesiątce”. Bo tu zaczynają się schody czyli liczby. W nieoficjalnych wynikach była na 9. miejscu, bo klasyfikacja – poza pierwszymi trzema zawodniczkami – jest wg czasów netto. A dziewczyna, którą pokonała o kilka sekund na finiszu wylądowała w klasyfikacji sekundę przed nią. Oprócz tego zawodniczka sklasyfikowana na miejscu 4. najwyraźniej pomyliła liczbę okrążeń – pierwsze przebiegła powoli, dwa razy wolniej od czołówki, a na drugie nie skręciła, tylko pobiegła do mety. Ostatecznie więc Moja Sportowa Żona zostanie sklasyfikowana na 8. miejscu, dwa razy wyższym od mojego z Kabat.

Liczby są ważne, liczby to konkret. Konkret, który dotarł do nas esemesem, kiedy usiłowaliśmy pilnować Małego Yodę, żeby nie rozjeżdżał biegaczek pod sceną zjeżdżając z górki na rowerku, był smutny. Czwarte miejsce w kategorii wiekowej. Idziemy. Idziemy na obiad, bo Mały Yoda woła jeść, on zawsze woła jeść. Idziemy, bo jest nam wszystkim zimno, dusze nam marzną nieogrzane. Idziemy, bo jest nam smutno, w końcu po to tu przyjechaliśmy, żeby ona stanęła na podium i spojrzała na świat z góry. Choćby przez chwilę, choćby z trzeciego miejsca, ale z tym poczuciem, że się wdrapało na szczyt, przynajmniej na Trzecią Koronę.

Zastanawialiśmy się, potem przy makaronie, czy to nie małostkowe. Czy to nie wstyd się przyznać do tego nie tylko mężowi, ale całej Polsce – że chciałoby się stać na podium. Czy to nie dziecinne, czy to nie próżne, czy to nie jakieś tam. No i nie. Nie, po trzykroć nie. Sensem biegania jest dążenie do celów. Dla jednych to leśne Zen, dla drugich mniejsza waga, dla trzecich dokonywanie (do niedawna) niemożliwego. Dla niej teraz, w tę niedzielę, celem było podium. Wymarzona chwila, kiedy ona będzie na pudle, a ja zrobię jej zdjęcie na blog ajfonem. I esemes brutalnie nam tę chwilę odebrał.

Że esemes kłamie przyszło nam do głowy w samochodzie, kiedy już odjeżdżaliśmy z bagażnikiem pełnym smutku. Ale nie chcieliśmy sobie dawać nadziei, żeby nie przeżyć jeszcze jednego rozczarowania. Człowiek nawet w zabawie ma ograniczoną odporność na smutki.

Dopiero na obiadku, kiedy Mały Yoda dostał już kotlecika i przestał nudzić, udało nam się zobaczyć w telefonie nieoficjalne wyniki. Pierwsze trzy zawodniczki (z których jedna była w K-30) nie są uwzględniane w kategoriach wiekowych, więc Kinga zajęła w kategorii 3. miejsce. Tak jest zapisane w wynikach. A esemes tego nie uwzględnił.

Zostaliśmy ze smutnym, jesiennym makaronem. Zadzwoniłem do pani organizatorki, nagrodę pocieszenia – bo na podium były wręczane nagrody – prześlą pocztą w tygodniu. Tych dziesięciu sekund na pudle zapakować się nie da, nie ma na świecie takiego pudła.

Dobry makaron przywraca człowiekowi siły i optymizm. Pod koniec obiadu odgrażała się, że czuje się teraz mocno przed Biegiem Niepodległości i zamierza złamać 45 minut. Podium za to nie dają, przynajmniej nie w K-30, ale nie zawsze musi być podium. Liczy się cel.