Bracia i siostry w artroskopii

Równo rok temu leżałem na kanapie z wypełnionym lodowatą wodą rękawem i uciskiem zwalczałem opuchliznę po artroskopii. Tak to wyglądało z zewnątrz. A w istocie rzeczy byłem absolutnie w dupie z formą, sprawnością. I absolutnie w euforii co do przyszłości.

Kto nie pamięta: w styczniu 2017 r. miałem artroskopię po przeciążeniowym uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej w stawie kolanowym lewym. Łąkotka została częściowo ścięta, a dodatkowo okazało się w trakcie zabiegu, że łąkotka boczna wymaga szycia, co doktor Łukasz Luboiński z Carolina Medical Center załatwił za jednym zamachem.

Całość jest sfilmowana, na sali operatorem była Moja Sportowa Żona. Słynna scena z wbijaniem się w kolano w zwolnionym tempie jest gdzieś tak w jednej trzeciej drugiego filmu (dokładnie 1:25).

Przygotowanie do operacji:

https://www.youtube.com/watch?v=cp5flQm1E4M

Akcja-operacja:

https://www.youtube.com/watch?v=BcmAzA9ocrY

Wiedziałem. Wiedziałem, że za miesiąc będę truchtał, za dwa miesiące trenował, a za trzy miesiące się ścigał. To trzecie wyszło najsłabiej – pojechaliśmy w czerwcu na dychę do Gałkowa, ale pobiegłem tam niewiele szybciej niż w kwietniu w Raszynie. To wtedy się na siebie zdenerwowałem i postanowiłem siebie samego skopać po części ciała tu już wymienianej. I od lipca wprowadziłem w trening ultra-długie wybiegania, w każdy piątek biegałem 3 godziny.

Z nogą było dobrze. Dr Łukasz Luboiński z Caroliny, a także dwie super dziewczyny które prowadziły moją rehabilitację – Kinga i Karolina – pozwalali na wszystko, każdy trening jaki mi przyjdzie do głowy z podbiegami i krosami po pagórkach włącznie, więc się nie oszczędzałem. Chociaż muszę się przyznać, że do późnej jesieni osiągnięcie kąta ostrego w kolanie nie było możliwe. Zawiązanie prawego buta było problemem. I jeszcze miałem zakaz pływania żabką, bo ten ruch nie jest odpowiedni dla mojego kolana po urazie.

Potem był letni obóz biegowy, gdzie się nie oszczędzałem. Co zaprocentowało (nie ma zresztą w tych finansowych metaforach logiki – bo skoro się nie oszczędzałem, to jak miało zaprocentować?) na Maratonie Warszawskim, który pobiegłem dużo lepiej niż było to możliwe. Dawno już tak nie miałem, żeby najwyższym jakościowo wynikiem sezonu był maraton: 2:59:15.

Zrobiłem przepisowe roztrenowanie i wróciłem do treningu już bez cienia opuchlizny. Po bieganiu w górach w trakcie świąt zauważyłem, że kolano czasem pobolewa. Ale czuję, że to zdrowy ból, reakcja na zmęczenie i – jak uczyła mnie Kinga z Caroliny – fałd maziowy wklinowujący się w szczelinę stawową. Nic mi nie puchnie, nie pęcznieje, nie tracę stabilności kolana. A fałd sobie umiem wyciągnąć, dzięki Kinga za naukę.

Będąc optymistą, przypominam sobie jednak sporo obaw sprzed roku. Czy ten wrak po remoncie jeszcze będzie się nadawał do wyścigów. Czy nie będę jak biegacz specjalnej troski albo Złomek (starsi: Auta, Walt Disney Company). Urodziły się z tego dwie dociekliwe rozmowy z dr Luboińskim. Jestem pewien, że nikt o zdrowych kolanach sobie ich nie puści – ale włączy je prawie każdy brat i siostra w artroskopii.

Rehabilitacja i perspektywy:

https://www.youtube.com/watch?v=a-dT3SXBMcY

Jak chronić kolana:

https://www.youtube.com/watch?v=JO9JBOmdStE&t=195s

Wiecie co myślę? Najgorszy jest moment, kiedy kontuzja się ślimaczy. Nie wiadomo do końca co się dzieje, jak to wyleczyć, kiedy to będzie możliwe. Konkretna diagnoza i szybkie cięcie w dobrych warunkach to podstawa. A potem absolutne posłuszeństwo rehabilitantom i absolutnie energiczne działanie w dozwolonych ramach. Wstań, rzuć swoje łoże i biegaj. I dogoń siebie sprzed urazu.

Ja w maratonie już poprawiłem wynik z sezonu przed artroskopią. Ale na dychę i w półmaratonie będę siebie gonić w tym roku.