Kto jedzie na mini-obóz

Kiedy półtora miesiąca temu wpadliśmy na pomysł wiosennego mini-obozu w Rabce, zastanawialiśmy się na głos, czy będzie śnieg i mróz, czy już minie. Cha cha cha.

Dalej to wiecie: rzuciliśmy hasło, znaleźliśmy w Rabce hotel idealniejszy na zimę (nie ma odkrytego basenu, a ma saunę i jacuzzi) nomen omen o nazwie Wiosna i chyba Wam się spodobało, bo miejsca rozeszły się, jak świeże buteleczki.

A potem zaczęliśmy myśleć, co my możemy dla Was zrobić. Super treningi, porządną prezentację o treningu, to się wie. Ja wprowadzę trochę twórczego chaosu, a Kinga nałoży na to pruski ordunk i dzięki temu będzie luz, a jednocześnie wszystko będzie grało. To oczywistości, kto nas zna (choćby z bloga, choćby jak Bartek w pomarańczowej bluzie, który zagadał do mnie na szóstym kilometrze w kabackim Grand Prix, że czyta, tylko się nie odzywa) – ten wie.

A potem pomyśleliśmy, że chcielibyśmy na stacjonarnych, naziemnych treningach dać Wam wodę do picia. Minęła era przyjaźni z producentem pewnego izotoniku, co nas o tyle nie martwi, że od paru lat chodzi nam po głowie hasło „Biegacze Piją Wodę”. Kinga od dawna jest ekoświruską, a mnie też się sporo w tej ideologii podoba, więc tym chętniej zaprzyjaźniliśmy się z dobrą wodą.

• Napisz, że ta woda jest naprawdę dobra. Pierwsza niegazowana woda, która mi smakuje. Wzięłam sobie na fitness, tylko nie mogłam zdjęcia zrobić, bo światło nam się zepsuło na sali – powiedziała mi właśnie Kinga. To piszę. Gazowana też będzie, do wyboru, bo ja lubię gazowaną i chyba nie jestem jedyny.

Zaprzyjaźniamy się z Magnesią z radością, nawet zaczęliśmy ją jakby zdrabniać – czytamy nazwę nie „magnezja”, tylko „magnesia”. I zrobiliśmy jej sesję w lepszym świetle przed sobotnim Grand Prix w Kabatach.

To nasz drugi start w Kabatach w tym roku. Ja jestem zadowolony – poprawa o 38 sekund i 13 pozycji przy zbliżonych warunkach, to znaczy, że rozpędzam się już do lotu. Czyli znowu działa periodyzacja makrocyklu, zawsze mnie to zadziwia. Kinga 17 sekund wolniej (ale od razu wyjaśnię, że miesiąc temu śmignęła nadzwyczajnie), ale 2 pozycje lepiej. W kategoriach wiekowych oboje jesteśmy na trzecim miejscu, więc walczymy. Czas Kingi w sobotę 47:12, a mój 41:06.

Ciekawe spotkanie miałem na piątym-szóstym kilometrze. Ciągniemy równo z biegaczem w pomarańczowej bluzie i mu mówię, że lepsza przyczepność jest z boku, a on że na środku też i że czyta blog, ale się nie odzywa. I że zobaczymy, czy mu się uda mnie prześcignąć. Bartek, wiem, bo zapytałem zanim odbiegł do przodu. Młodszy jest, więc ma przewagę szybkości, tylko czy mu jej starczy na tak długi finisz.

Lecę więc za plecami Bartka, na siódmym kilometrze przestają odchodzić, a na ósmy zaczynam się zbliżać, jak Jakub Krzewina. I przypomina mi się stara ping-pongowa mantra: samo się nie wygra. Samo się nie wygra, Bartek. Tak sobie myślę, nie przeciwko Bartkowi, tylko żeby siebie zmusić do sięgania do rezerw energetycznych. Samo się nie wygra Wojtek. Dociskam, przechodzę i biegnę po moją nagrodę – złamanie 41 minut.

Nagrodę wyrywa Darek, znajomy z treningów w Centrum Biegowym Ergo (jak tak dalej pójdzie, człowiek będzie musiał w kółko robić przypisy) – wyprzedza mnie na dziesiątym kilometrze i zostawia 17 sekund za sobą. Samo się nie wygra, Wojtek.

Żeby nie było że wszystkie foty z Magnesią, na koniec zdjęcie z ludźmi. Od lewej: Mariusz, mocno zaangażowany Podopieczny, waleczny, dziś zły, bo pobiegł trochę poniżej swoich oczekiwań. Mariusz, periodyzacja zadziała. Marzena, z którą ciągle się mijamy na ścieżkach. Jacek, mój cień, mój rywal od dobrych 15 lat, znamy się i nieodmiennie ścigamy. Poprzednio on mnie o pół minuty, dzisiaj ja jego. Kinga, mistrzyni mojego świata. Grzesiek, torpeda i mąż Marzeny. I ostatni: Robin Hood w kretyńskim kubraczku.

A na mini-obóz jedzie z nami Magnesia.