picie – 27 lutego 2008 – KS Staszewscy

To już jutro! Ujawniamy datę wiosennej PolskiBiega i ogłaszamy sensacyjny nabór! A dziś dopadło mnie zmęczenie. Dogoniło mnie na 15-16. kilometrze długiego wybiegania i poszło sobie dopiero, kiedy pół godziny przesiedzieliśmy razem przy stoliku w gazetowej stołówce nad talerzykiem sałatki śledziowej i ze styropianowym kubeczkiem coli wielokrotnie napełnianym. Umówiliśmy się o 8.40 pod Gazetą z biegającym szefem. Miało być wolno, bo jak może pamiętacie biegający biega za szybko. Nasz duet ma sens, bo ja z kolei biegam za wolno. Więc razem biegniemy na kompromis i efekt treningowy jest bardzo sensowny. Dokąd? Wzdłuż trasy siekierkowskiej, a potem wałem siekierkowskim. Kapitalna trasa, cztery minuty od redakcji człowiek już biegnie jakby parkiem tyle że z drogą szybkiego ruchu nad głową. A 20 minut od redakcji, na wale, wbiega w Mazowsze, po prawej ziemia orna, a po lewej wiślane chaszcze. Chaszcze jeszcze tu wrócą. Ile czasu? Nieśmiało zaproponowałem półtorej godziny. Biegający podbił do „dobrej półtorej godziny", a ja sprawdziłem, że „chętnie dwie". Czyli lecimy godzinę przed siebie. Słowo lecimy jest tu jak najbardziej na miejscu, bo popychał nas lekki wietrzyk w plecy. Po godzinie, hen za kopalnią piasku, zawróciliśmy i okazało się, że ten wietrzyk jest teraz huraganem prosto w twarz. Co robić? Nic, trzeba biec. W pewnym momencie wymyśliłem, że zbiegniemy na dół, może będzie mniej huraganowo, akurat jest ścieżka w chaszczach. Pierwsze co się stało na dole, to poślizgnąłem się na błocie i z trudem utrzymałem równowagę. Drugie – biegający się w tym samym miejscu przewrócił. Trzecie – ścieżka się skończyła po 100 metrach, trzeba było wracać na górę. Czwarte – po kolejnych 200 metrach biegający odkrył, że nie ma iPoda, który mierzył nam dziś dystans, tyle że z 10-procentowym przekłamaniem. Piąte – wróciliśmy 200 metrów i znaleźliśmy iPoda. Szóste – pobiegliśmy dalej, ale było już mocno ciężko. Kończyliśmy w milczeniu, w tym stanie, kiedy człowiek koncentruje się tylko na własnych ruchach, stara się, by były oszczędne, mechaniczne, maszynowe. Nie zmniejszyliśmy nawet specjalnie tempa (choć trochę spadło z jakichś 4:50 na początku do 5:20 pod koniec – ale te różnice to bardziej oddziaływanie wiatru niż gorsza praca mięśni). Dobiegliśmy z ciałami udręczonymi i umysłami w nirwanie, czyli gotowi do przestawienia funkcji życiowych – posadzenia ciała na fotelu w siedzibie korporacji i uruchomienia umysłu. Właśnie dopiłem colę. Pamiętacie o nawadnianiu? Dzień przed ważnym biegiem kupuję sobie półtoralitrową mineralną i – niezależnie od herbat, łyków coli, szklaneczek soku – wypijam całą butelkę. Może to, a nie wiatr albo odzwyczajenie od długich wybiegań, było główną przyczyną dzisiejszego masakrycznego zmęczenia. Nie powinno się takiego treningu robić po jednej herbacie. Biegacz musi pić. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

picie – 27 lutego 2008

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.