BC 2018 Zwardoń – Pilsko

Tak naprawdę mój Beskidzki Czelendż zaczyna się drugiego dnia rano, kiedy zbieram się w drogę z Wielkiej Raczy na Krawców Wierch. Bo pada mi telefon, nie da się naładować, więc ruszam na szlak bez audiobooka, bez przymusu sfotografowania każdego widoku. I z ojcem za plecami.

Z ojcem.prl, z tatą, byłem tu pierwszy raz 38 lat temu. Potem ten akurat zakątek mapy – górzysty, trawiasty Worek Raczański – odwiedzałem zazwyczaj sam, taki miałem odpał samotniczy pod koniec liceum. Raz byliśmy tu też z Dzikim. Ale teraz najbardziej jestem tu z tatą. Dziękuję mu, że mnie tu zabierał, że mnie zabierał wszędzie, bo góry to było dla mnie wtedy wszystko i to z tatą je odkrywałem. Właściwie to od taty dostałem te widoki lasów pofałdowanych po horyzont, zamkniętych od południa nieoczekiwaną w tym rejonie granią Wielkiego Rozsudźca.

Liczę, bo na bieganiu jak nie mam audiobooka, to liczę. Kiedy byliśmy tu pierwszy raz, tata miał 50 lat, tyle co ja teraz. O rany, chociaż nie wiem, co to znaczy, ale zbieżność robi metafizyczne wrażenie. Szczególnie, że tata cały czas jest tuż za mną, kiedy dobiegam do Przegibka, aż się dziwię, jak on daje radę tak nadążyć za mną, skoro ja biegnę.

Przepraszam tatę, że nie potrafiłem mu oddać tej miłości, kiedy siedział w fotelu i już nie wstawał. Może tego się nie da oddać rodzicom, tylko przekazuje się dzieciom?

Gadam z ojcem w myślach i zaczynam do niego mówić tatku. A przecież nigdy tak do niego nie mówiłem. W przedszkolu mówiłem „ojciec”, a w liceum „tatuś”, co było lekką formą autoironii. „Tatku” to mówił do mnie Janek.

Pierwszego dnia mojego Beskidzkiego Czelendżu 2018 dobiegam ze Zwardonia do Wielkiej Raczy, 15 km. Drugiego dnia  robię mega wyzwanie – najpierw 16 km przez Przegibek na Wlk. Rycerzową, a potem 22 km słowacką granicą przez Oszusta do schroniska na Krawców Wierch. Zawsze wchodziłem tu krótszą o 9 km drogą przez Soblówkę. Niesamowicie znaleźć taki kawał nowej ścieżki w górach. A trzy podejścia – na których nie ma mowy o biegu, ani nawet o wchodzeniu bez kijka – są tak strome, jakby Beskidy postanowiły udawać Tatry. Momentami wchodzę na czworaka. Oczywiście mam za mało wody i za dużo wrażeń, żeby to zmieścić w tym akapicie.

Jestem znów odkrywcą. I jestem znów z tatą, bo on tędy raz przeszedł, już beze mnie, miał wtedy jakieś 57 lat. Tato, dlaczego mi nie powiedziałeś, że tu jest tak stromo?

A trzeciego dnia ruszam z Krawców Wierchu na Halę Miziową i na dół do Korbielowa, gdzie przyjeżdża Kinga z Sabiną i Małym Yodą (18 km) – razem wejdziemy na Pilsko. Tylko zanim się z nimi spotkam widzę sąsiedni grzbiet z Halą Lipowską, Halą Rysianką – tu łaziłem najpierw z Jankiem, potem z Jankiem i z Marysią. Na Trzech Kopcach nie ma już tych bali, na których usiedliśmy w drodze na Miziową bodaj 23 lata temu i jedliśmy kanapki zrobione na Rysiance z niezbyt świeżego chleba. Janka też już nie ma, Marysia jest daleko, a tamta chwila trwa.

Góry trwają. Taki twardy, chociaż pofałdowany dysk, na którym wszystko się zapisuje jak na wielkim mózgu.

I teraz ja, Wojtek, mając lat 51 zabieram w te góry Małego Yodę.

Z trzy godziny wchodzimy na Miziową, a po obiedzie (Mały Yoda ma zasłużoną ksywkę Misio Mniam-Mniam) ruszamy na Pilsko. Z Kingą, z Sabiną, a ja jeszcze z Jankiem, z Marysią (była tu taką zmęczoną trzylatką, że usnęła mi na ręku). I z tatą.