Biegacz za kółkiem

Samochód to wolność, miłość, przygoda i swoboda. Kocham Moją Sportową Żonę, moje dzieci, filmy Woody’ego Allena i piosenki zespołu Strachy na Lachy. Ale bardzo, naprawdę bardzo kocham swój samochód. Wszystkie moje samochody.

Ja wiem, że napisać na blogu sportowym o miłości do samochodu, to herezja. Zwłaszcza w epoce, kiedy wszyscy kochamy bezglutenowe, jarmuż z humusem, powietrze wolne od smogu i dzieci wykarmione Montesori. Ale opowiem Wam dziś o wszystkich samochodach, które kochałem.

Najpierw był maluch. Kolor zszarzałego mleka, jak wszystko w PRL-u. Jeździliśmy nim z moim ojcem.prl w góry z namiotem Pilica. Pierwsza wyprawa od Ustrzyk przez Krościenko do Zakopanego, rok później od Szklarskiej przez Duszniki, Międzyborze, Wisłę, Rajczę i Jeleśnię także do Zakopanego. A potem konkretne pasma, żeby zdobyć w każdym najważniejsze szczyty. To mnie ukształtowało, chłopca, który zawsze chciał wejść na każdy szczyt.

Malucha, kiedy został już nastolatkiem, dostałem potem od taty, który kupił sobie kolejnego fiata 126 p. Jeździł nim mały Jaś i malutka wtedy córka po pedagogice, najbardziej lubiła stać na tylnym siedzeniu, o fotelikach dla dzieci nikt wtedy nie słyszał.

Maluch przetrwał chyba z trzy lata. Padł i zostałem na długo na pasku zbiorkomu. Jeździłem autobusem prawie przez całe studia, ale nigdy tego nie znosiłem. Nie ma lepszego bodźca na wywołanie bólu głowy. Wtedy jednak, kiedy maluch się skończył, już biegałem, już mi w żyłach płynął sport, a w tętnicach rekreacja – i szybko przesiadłem się na rower. Mój pierwszy z dużymi kołami – ale to inna historia.

I kiedy już całkiem dorosłem, a z gazetowej pensji udało mi się trochę odłożyć, zacząłem myśleć o kupieniu sobie samochodu. To było teoretycznie pomarańczowe seicento, które MSŻ nazwała później złotą kulą. Chyba w salonie wykorzystali mój daltonizm. Jeździłem najbardziej kobiecym samochodem świata, ale nie w tym był problem.

Bałem się, że jak kupię samochód, to się rozleniwię jak hipopo. Będę woził swój tyłek, dostanę nadwagi, nieróbstwa, nieruchawości. Odstawię rower, a bieganie rzucę i zostanę z ręką w nocniku.

Naprawdę się tego bałem: że z samochodem będę głupim wujem.

Stało się całkiem inaczej. Kiedy przestałem jeździć rowerem po mieście (średnio 20-30 km dziennie, niby niedużo, ale dzień w dzień), okazało się, że mam dużo więcej energii do biegania. Zacząłem trenować mocniej i wspinać się w maratonie. A samochód dokładał swoją cegiełkę do innych sportów. Na dachu miał bagażnik na trzy rowery. Albo jeden kajak, jak widać na zdjęciu.

Kiedy koszt napraw seicento zaczął zbliżać się do kosztów jeżdżenia taksówką, pożegnaliśmy go bodaj za dwa tysiące i kupiliśmy sobie niezłą brykę – używanego peżota-zderzota. Szybko się poobijał, pierwsze wgniecenie zrobiłem mu na Suwalszczyźnie, kiedy zawracałem na leśnej drodze podczas spływu. Więc też się przykładał do aktywności rodzinnej. Ma nawet fotę z rowerami, a na drugiej córka po pedagogice (wtedy sporo przed pedagogiką) udaje dla jaj modelkę z magazynów. Na zdjęciu otwarciowym – peżot z ludzikiem od Dzikiego. Dziki, może byś walnął tu jakiś piękny wpis pod blogiem tak a propos?

Po peżocie kupiliśmy sobie chyba już naprawdę niezłą brykę – nissana kaszkaja. Mieści się do niego sześć płotków i dwa worki piłek lekarskich. Na zdjęciu Moja Sportowa Żona w 2013 po tym, jak wywiozła mnie z Rabki do Krościenka na mój własny Bieg Granią Gorców. Odbiera mnie sprzed willi, w której mamy coroczny obóz, żebym już nie musiał lecieć przez Rabkę po sześciu czy ośmiu godzinach na trasie.

A obok ja, w grudniu przed wyjazdem do Rabki.

Nie macie pojęcia, jak do tego tęskniłem. Wsiąść do samochodu, nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet. „Jedźmy gdzieś”, jak nawijali kiedyś chłopaki z TrzyHa, podobnie śpiewała Partia. Przez całą rehabilitację obiecywałem Kindze z Caroliny, że będę się bardzo słuchał z nieobciążaniem nogi, mogę tygodniami skakać z kulami na zdrowej – byle dała mi wreszcie zgodę na kierowanie samochodem.

Oczywiście, że po operacji wiele rzeczy było niedogodnych. Bolące trochę w pierwszych dniach kolano i trudności z obracaniem się. Konieczność siedzenia na kanapie, bo na krześle od razu kolano puchnie. Kule non stop. Proste czynności, które robią się skomplikowane. Ale gdyby mnie Pan Bóg (jeśli jest) zapytał, jaką jedną niedogodność chciałbym usunąć – nie miałbym wątpliwości: poprosiłbym o prawo do jazdy.

Jak jechałem do redakcji Twojego Stylu – autobusem trzeba by to zrobić z dwoma przesiadkami i w każdą stronę zabrałoby to grubo ponad godzinę nie mówię już o przechodzeniu sporych dystansów o kulach – prosiłem MSŻ o podwózkę. Pierwsze wizyty rehabilitacyjne koordynowaliśmy z jej pracą, chociaż tu okazało się, że byłem trochę leniuszkiem – z ostatniej rehabilitacji bez prawa do kierowania wróciłem autobusem pod dom i zostało mi tylko 550 m o kulach (bodaj 9 minut). Ale wychodziłem tylko wtedy, kiedy musiałem i Kinga mogła mnie wieźć. Trochę jak wyjścia na spacerniak i za każdym razem w asyście.

Prawo do jeżdżenia uzyskałem od Kingi z Caroliny tydzień temu. Czekam teraz na prawo do chodzenia, prawo do truchtania, do biegania, do treningów – ale skokowy przyrost wolności poczułem, kiedy odzyskałem fotel kierowcy. Może jestem ostatnim dinozaurem zakochanym w samochodach, bo Wy już wszyscy z jarmużu? Trudno, może zrobią kiedyś elektryczne samochody na baterie słoneczne, to się spotkamy po tej samej stronie.