Epicki prysznic

To paradoks. Na czterdziestym kilometrze Dziki traci poczucie realizmu, krzyczy że mogę pobiec 2 kilometry po 3:45.  Ja o dziwo jestem realistą, wiem, że to niemożliwe, bo kiedy zrywam się do boju jak wszystkie hufce Macierewicza, to udaje się ledwo osiągać 4:18-4:20. Ale ulegam epickiemu nastrojowi, łapię całą butelkę z wodą od dziewczyn na punkcie, nie piję ani łyka, tylko całość wylewam sobie na głowę. Leci dobre pięć sekund, robię sobie szok jak splash.

Mógłbym zacząć tę historię od zdania „Maraton skończył się dla mnie we wtorek”. To byłaby prawda, ale niepełna. Bo we wtorek zaczęła się jakaś historia, która się nie kończy. Rano czułem się podziębiony, nafaszerowałem się, podjąłem decyzję o rezygnacji z wieczornych interwałów z Podopiecznymi (że jadę na Trening Wspólny tylko jako trener w dresie), położyłem z laptopem na kanapie. W południe wyszedłem na spotkanie do tekstu w Newsweeku, a wróciłem już normalnie chory. Łóżko, przykurcze mięśniowe, telepanie pod kołdrą, temperatura, która włączała się do 38,5, a potem zjeżdżała nieoczekiwanie do 36,6 i znów w górę, tak kilka razy. Na trening Moja Sportowa Żona pojechała sama zapisując wcześniej w głowie, kto w jakim tempie ma robić interwały. I poszło jak w zegarku.

A ja zdychałem, rzygałem, znów zdychałem. Córka gimnazjalistka robiła mi herbatę i znów zdychałem. Czułem się najgorzej w życiu. I czułem się tak strasznie… nie wiem, nie znajduję słowa – zawiedziony, rozczarowany, przybity itp. Że pół roku przygotowań, kilometraże regularnie po 70 km, wcześniej u mnie rzadkie i to w przyzwoitym tempie easy zazwyczaj 5:15, bieganie do pracy, z pracy, wszystko poukładane i sypie się jak domek z pierników.

Z pierników, bo myślałem już o starcie w Toruniu. Albo Poznaniu. Ale w środę zacząłem zdrowieć, w czwartek było już lepiej, dałem radę pobiegać 45 minut i nie musiałem wprawdzie odpocząć, ale w piątek dałem radę zrobić godzinę easy z kilometrem w 4:05, wszystko znów na normalnych tętnach. Jak psu nie chciało mi się do tego Poznania ani Torunia jechać – i zdecydowałem: biegnę. Biegnę Warszawę.

Stajemy na linii startu z Pictem. Obaj mierzymy w 2:55:00, dla Picta to 15 sekund lepiej od życiówki. Dla mnie to cel na powrót do biegania na moim poziomie. Bo od paru lat mam poczucie, że jestem poniżej swojego poziomu. Że ciągle sobie nie dorastam. Że z moich 173 cm wzrostu wypełniam tylko jakieś 167, a reszta zostaje pusta.

Jedziemy równo gdzieś do 15 kilometra. Może mam tętno zbyt wysokie, ale nie dopuszczam tego do siebie. Powinno być 169, a nie 171, wiem, wiem, wiem. Więc jednak przestaję napierać, a Pict odjeżdża pociągiem do 2:55. Ja zadowalam się perspektywą 2:57. Czyli poprawa o kolejną minutę-dwie wobec wiosny. Jak na chorobę, to byłoby do przyjęcia.

Na półmetku jestem w 1:27:30. Czyli tempo równo na 2:55. Nie stracić więcej niż 2 minuty i będzie świetnie (jak na chorobę). Zabieram się nawet na 2 kilometry z dwojgiem biegaczy z Radomia, dziewczyna będzie potem drugą Polką na mecie. Ale są za szybcy, odpuszczam. To moje dwa ostatnie kilometry poniżej 4:10. Wszystko widać na Garminie.

Biegnę ten maraton bardzo sam. Z liczbami, z zawiedzionymi nadziejami. Nawet bez duchów. Bez patosów – a mógłbym, bo jak wyjdzie dopiero w rozmowie z Dzikim za metą, to mój jubileusz (straszne słowo, nie?) 20-lecia biegania. Równo 20 lat temu przebiegłem tu w Warszawie pierwszy maraton, a były to moje pierwsze zawody.

Przez umieszczoną na 30. kilometrze ścianę przebiegam z 3-minutowym zapasem. Wystarczy nie zwolnić za bardzo poniżej mitycznego tempa 4:15 (to daje równe 3:00:00), żeby nie roztrwonić. Ale gdzieś tam na podbiegu na Most Gdański mówię sobie: kończy się obrona wyniku, zaczyna się obrona Częstochowy.

Za mostem czeka Dziki na rowerze. Jestem twoją klęską i przekleństwem – powie mi potem, kiedy będziemy się żegnali i będę przytrzymywał mu rękę na pożegnanie na granicy wdzięczności, banału i sentymentalizmu. Rzeczywiście – na pierwszym kilometrze z Dzikim dopada mnie mega kolka.

Nie wiem nawet dlaczego, żele wciągałem na 19, 24, 29 kilometrze – a ten najwolniejszy na trasie, w 4:59m to 33. Kolka, przez którą nie można nabrać powietrza, która odbiera człowiekowi godność w biegu. Zwalczam ją znów niestandardowo, zjadam żel, przechodzi, przyspieszam, ale chociaż muszę biec poniżej 4:20, żeby obronić trójkę, to jest już raczej powyżej 4:30.

Wbiegamy na Żoli. Nasza dzielnia. Wtedy Bielan jeszcze nie było, były żoliborskim osiedlem. Dopiero potem się to rozdzieliło na inteligencki Żoliborz i nasze Bielany. Dziki motywuje, że na swoim terenie muszę przyspieszyć. Opowiada o swojej córce-biegaczce, bo najstarsza córka Dzikiego już jest biegaczką, a nawet medalistką.

Mały Yoda też zresztą został w sobotę medalistą. 113 miejsce na 205 startujących w Biegu Bąbla, czas 0:59 na 100 m. Tempo 10:00 min./km. Chodził z tym medalem całą sobotę, a teraz opowiada o Biegu Bąbla w przedszkolu. Kapitalna impreza była nawiasem mówiąc.

Na 39. i 40. kilometrze podejmuję ostatni wysiłek. Wystarczy ruszyć po 4:10. Udaje się 4:18 i 4:21. Nie ma armat, a przynajmniej nie ma prochu. Glikogenu. Nie ma może czegoś, co straciłem przez chorobę, nie jestem lekarzem, nie wiem (może nam tu Radek napisze – Radek wyprzedził mnie na luzie przed półmetkiem, a za metą wzruszył wspominając Janka; to już trzy lata). Nie ma może czegoś, czego nie wypracowałem ostatnim treningiem pod superkompensację, którego nie było. Nie ma i nie będzie, przynajmniej do końca biegu.

Chyba że zdarzy się cud. Łapię tę butelkę na punkcie na czterdziestym kilometrze. Sam nazywam to w głowie epickim prysznicem. Woda się leje, ja biegnę, biegnę, wreszcie patrzę na tempo, a tam jest wielkie nic. Bieganie, to nie literatura. A przynajmniej ten bieg nie jest literaturą, tylko najwyżej monodramem ze złym zakończeniem. W 3:01:34.

Za metą idę sam z myślami. Pogodziłbym się ze słabym biegiem, gdybym jednak złamał trójkę. Śmiałbym się, że to życiówka w kategorii zapalenie wszystkich dróg oddechowych. Ale ten wynik jest smutny jak listopad.

To moje pożegnanie z kategorią M-40. Miałem się pożegnać w pięknym stylu, plan był przynajmniej na życiówkę w M-45 – czyli poniżej 2:56:30. Ale raczej wyszło inaczej (Maleńczuk).

Kiedy idę jak ten kowboj po przegranym pojedynku środkiem głównej ulicy miasteczka podchodzi Tomek Z Którym Było Tu Kiedyś Na Noże. Wyciąga rękę, przybijamy piątkę. Też pobiegł po chorobie, na tyle ciężkiej, że nie mógł na trasie wciągać żelów, żołądek nie pozwalał. Też słabiej niż na wiosnę. Ten wątek, jak strzelba, jeszcze powróci.

Przy depozytach czeka Dziki. Pod drzewem znajdujemy Picta. Wyszła wiceżyciówka, 2:57:15. A potem spotykamy Kamila Od Hymnu, już jest o jeden krok (biegowy) od złamania trójki, wczoraj było 3:05. Robi się weselej. Śmiejemy się z Dzikim, że wszyscy biegacze po maratonie idą, jakby się skradali. I jeszcze z jakiejś historii, jest taka śmieszna, że postanawiam ją opisać na blogu. Ale teraz ani Dziki, ani ja za Chiny nie możemy sobie przypomnieć, co to było. Cóż, M-50 stuka do drzwi.

W M-40 byłem 41. W M-50 byłbym siódmy, ale podium przy trochę lepszym biegu byłoby w zasięgu.

Jadę z tym wszystkim metrem do domu i smutek wlecze się za mną od Dworca Gdańskiego do Kabat. Wiem, że nie czas teraz na planowanie kolejnych startów. Mailujemy, esemesujemy, facebookujemy z Podopiecznymi. Jest wielka radość – kolejny trójkołamacz w KS Staszewscy, mój Podopieczny Mariusz z Kielc. Przyszedł półtora roku temu z maratonem w 3:14, a teraz przed startem napisałem mu 2:58. Mariusz pobiegł w Berlinie 2:57:55.

Czas na własne plany przychodzi wieczorem. Nie zostawić tak tego sezonu. Nie zadowolić się season best w Biegu Niepodległości. Tylko jeszcze postawić sobie cel, do którego trzeba będzie doskoczyć.

Poprawka w maratonie w Toruniu? Wiem, że można taką poprawkę pobiec o minutę szybciej albo minutę wolniej od poprawianego startu. Jeśli to liczyć od 3:01, to kiepsko. Ale jeśli od „zdrowej” perspektywy 2:55, to czemu nie?

Ale maraton wymaga pełniejszej regeneracji, więc może nastawić się na półmaraton. Szybszy niż na wiosnę w Warszawie. To nie będzie pełny rewanż za nieudany maraton, ale może być w swojej kategorii bardziej spektakularny. Wytrzymałość przecież jest. A skoro jest, to może jednak maraton.

I kiedy odbijałem się tak od ściany do ściany, postanowiłem złapać się strzelby – niech wystrzeli. Napisałem do Tomka (z którym było na noże), co radzi. Przekonał mnie do mocnej połówki na koniec sezonu. I to jest mój cel.

Mam już nawet upatrzony bieg, rozmawiamy nad partnerstwem między tym biegiem, a KS Staszewscy. Za tydzień napiszę jaki. A za miesiąc go pobiegnę najlepiej jak umiem. Legia umiera, ale się nie poddaje (no chyba że gra z Borussią).