Góralu, żal

Góry, moje góry. Kocham was od dziecka, a co jakiś czas dostaję takiego plaszczaka w pysk. Nie żeby bolało, tylko ręce opadają.

Nie opadają mi ręce, że nie jeżdżę na nartach tak jak moja sportowa szwagierka (zdjęcie wyżej) albo Moja Sportowa Żona (niżej). Bo one góralki z krwi i narciarki z kości. Ruchów nabytych w wieku przedszkolnym nie nauczysz się później, zwłaszcza, jeśli jesteś tak sztywny, jak ja. Bo w ruchach jestem sztywny.

Opadają mi ręce podobno, kiedy biegniemy we trójkę na Luboń Wlk. Kinga z Sabiną cały czas to komentują, rzeczywiście przy wolnym biegu nie mobilizuję się do naturalnej pracy rąk. Biegnę jak sztywniak. Aż się na Małym Luboniu, w połowie drogi z Zakopianki do schroniska zatrzymałem, żeby zrobić fotę.

Pamiętam ten widok z wycieczki w góry ze szkolnym klubem turystyki górskiej Beskidnik w 1984 roku. Też było widać Tatry, pokazywałem je pewnej Kasi. Ale Kasia była wtedy ciut sztywna. Dzisiaj jest na wysokim stanowisku, pozdrowiłbym ją tu, ale pewnie nie czyta.

Dobiegamy więc z Kingą i Sabiną do Lubonia. Jak od lat, jak na każdym obozie biegowym, jak sam nieraz robiłem. W sumie to 14 km w dwie strony, nie należy tego treningu robić pierwszego dnia po przyjeździe w góry. Wiem, bo raz zrobiłem – zbieg zajął mi więcej czasu niż wbieganie. Bo odcięło mi wszystko. Staram się więc już raczej wejść zawsze do schroniska na mokre picie.

Wchodzimy. Dzień dobry, miła gadka, bo Kinga i Sabina mają góralszczyznę w rodowodzie, a ja w sercu i we krwi syna mojego. Dzwoni turystka z Wrocławia, krótka rozmowa, a potem trochę żartów o wielkim mieście.

• Nie jesteście z Wrocławia mam nadzieję – pyta barman, miły w taki charakterystycznie szorstki po góralsku sposób. Czyli generalnie niemiły, ale z ciupagą nie wyskakuje, tylko herbatę zrobi za 4,50 i plastra cytryny nie żałuje, gruby kroi.
• Stąd jesteśmy.
• Z Warszawy.

Jak zwykle wbijamy się w Kingą z odpowiedziami w jeden punkt. Ona, że jesteśmy z Rabki, ja że z Warszawa. I pewnie, że mnie to denerwuje, bo Kinga pochodzi z gór, ale jest z Warszawy i to czasem tak bardzo, że byście się zdziwili. Więc to gadanie, że w Warszawie, to ona tylko chwilę mieszka z roku na rok przestaje być poważne, staje się coraz słabszym żartem, bo ta chwila trwa już niemal równo jedną trzecią jej życia. Kindze to oczywiście jestem w stanie wybaczyć, ale wtedy facet ze schroniska na Luboniu Wlk. jak w Janosiku niespodziewanie wbija w stół siekierę:

– Każdy, kto jest z Rabki, a wyjechał do Warszawy, jest zdrajcą.

Nic nie odpowiedziałem, bo mi ręce opadły. Kocham te góry, tego batonika z colą kupowanego na Luboniu, kiedy dobiegamy tu z całym obozem. Ten widok (na zdjęciu poniżej), tak samo piękny, czy patrzy na niego tamta Kasia, ta czy inna ekipa obozowa, czy Kinga. To, że tu trzeba wejść albo wbiec i fasiągi nie kursują, więc odpada stonka zagubiona znów w ciemnościach między Morskim Okiem, a Polaną Palenica (czytaliście? jak nie, to google). Kocham te moje góry, a do szorstkich w obyciu górali się przyzwyczaiłem. To może też jakiś stereotyp, bo jutro z jednym będziemy wieczorem biesiadować, a jest ujmująco wręcz miły.

I potem dostaję takim tekstem – tym o byciu zdrajcą w tej przebrzydłej Warszawie – jak z plaszczaka. Głupi żart, góralu? To przeproś i kwita. Głupota podskórna? To zejdź do pociągu byle jakiego, zobacz kawałek świata i pozbądź się tej zatwardziałości, która ogranicza widzenie świata i ludzi.

Najbardziej się boję jednak, że to siedzi w kręgosłupie. Że nie tylko Podhale północne, ale cała Polska to stowarzyszenie plemion, parafii i kół gospodyń wiejskich. Wrogie obcym. Podzielone chińskim murem od wewnątrz wszerz i wzdłuż. A na zewnątrz okopane fosą.

Może za dużo czasu miałem na myślenie podczas zbiegania z Lubonia (biegłem z dziewczynami, więc bez audiobooka, aleśmy nie gadali) – ale boję się, że między tym tekstem górala ze schroniska, a wynikami wyborczymi antyeuropejskiej partii pozycjonującej się też jako antyelitarna jest prosty ciąg logiczny.

Kocham te góry. Ale nie wiem, czy tej miłości starczy mi w lecie podczas naszego obozu biegowego na wejście do schroniska na Luboniu z miłością na ustach. Chyba że będzie upał i trzeba się będzie napić czegoś zupełnie innego, niż tu z góralami pijemy od tygodnia, potwierdzając tym stereotypy, ale też przełamując mury między Rabką, Warszawą i Krakowem.