Greckie truskawki

W połowie dystansu biegnę na czele grupki, która walczy o srebrny medal. I zaczynam niepotrzebnie kalkulować: jeśli nikt nas nie dogoni, to mam miejsce w szóstce, to spełnione marzenie. A jeśli nikt z tej grupki mnie nie przegoni, to mam spełnione sny, bo marzyć bym o tym nie śmiał.

Gdyby była inna, to wstałaby w niedzielę leniwie, bo w niedzielę się człowiek nigdzie nie spieszy, zwłaszcza w Grecji, zwłaszcza na wakacjach, zwłaszcza zwłaszcza. Zeszłaby w szlafroku na śniadanie, bo gdyby była inna, to chodziłaby rano w szlafroku białym, kąpielowym. Po drodze hotelowym ręcznikiem zajęłaby najlepszy leżak, taki, który złapie dokładnie tyle słońca i tyle cienia, ile trzeba. Zjadłaby pół avocado, serek kozi skropiony oliwą balsamiczną i delektowałaby się smakiem kawy pod greckim niebem.

Ale taka Moja Sportowa Żona nie jest. Jest taka:

A kiedy się zatrzyma i nieco zapozuje (tyłem, bo przodem się boi), to jest taka:

Oczywiście pójdzie na to avocado, oliwki z pestką i olbrzymie greckie truskawki, ale z Biegaczką Sabiną (na zdjęciu, kto bystry) będą na śniadaniu pierwsze, na plaży pierwsze i na bieganiu też pierwsze, kiedy plaża wygląda, jakby odzyskała dziewiczość.

A Córka Gimnazjalistka była druga i to w open. Wśród dziewczynek pierwsza z przewagą 20 długości co najmniej. Pojechaliśmy na Bieg Truskawki, moja puszcza, moja puszcza, taka puszcza, taka moja. Jako że MSŻ w Grecji, to o opiekę przez 39 minut z kawałkiem (taki był plan minimum) nad Małym Yodą poprosiłem właśnie Córkę Gimnazjalistkę. A jako że jechała, to stwierdziła, że właściwie to może wystartować. Pierwszy jej bieg dziecięcy od dobrych pięciu lat. I jedna z ostatnich okazji, bo dzieckiem przestaje być z dnia na dzień.

Na pierwszym zdjęciu jeszcze goni, na drugim już odpuszcza. Czasem się po prostu nie da wygrać pierwszego miejsca. Ale da się wygrać drugie. Albo inne, ale też zwycięskie.

Ruszam w 3:45 min./km. Przede mną znikający Słonik, pobiegnie po swoje, złamie 35 minut, nikt nie ma tu z nim szans poza Sebastianem, który jednak biegnie w parze, czyli dziś rywalizuje w innej konkurencji. Puszcza zwęziła ścieżkę po której nieraz kończyliśmy z Dzikim wybiegania z młodości i wygrzebywaliśmy z krzaków ukryte wcześniej rowery. Wtedy to była autostrada, teraz droga leśna na dwie osoby i psa, gdyby był pies.

To nie my się starzejemy, tylko drogi się zwężają.

Na trzecim kilometrze biegnę w pięcioosobowej grupce, wysforowałem się na przód, czuję, że mógłbym nawet uciec, ale wiem, że zapłaciłbym za taki samotny bieg byciem wtupanym w ziemię, więc tylko ciągnę do przodu, ale ze wszystkimi. Po prawej jeziorko przy którym musieliśmy w stanie wojennym przerwać trening. Nie z powodu ruskiej łodzi podwodnej, gdyby była, tylko z powodu chorej nogi Dzikiego, paskudztwo mu rosło na kości i tu się właśnie ujawniło.

W połowie drogi wodopój. Biorę kubek, popijam, resztę wylewam na głowę, bo jest jednak grecki upał, tyle że złagodzony przez puszczę. I nagle jestem pięć metrów za dwójką – Andrzejem, którego znam z wyników i Wojtkiem, którego znam z napisu na koszulce – która teraz prowadzi naszą grupkę. Gonię ich i za chwilę jestem już 10 metrów za nimi. Gonię, gonię i robi się szybko 40.

Widzę, że Wojtek zostaje za Andrzejem. To mam go. Załamie się, że traci i da się dogonić. Po kilometrze znów mierzę krokami, ciągle 40 metrów. Cisnę, ale trochę nie ma z czego. Zabrakło interwałów. Będę to widział na mecie, świeży i wypoczęty, gotów do natychmiastowego przejęcia roli ojca dzieciom. A po dwóch kilometrach tej pogoni z 40 metrów robi się 70.

A może jednak w tych okolicznościach przyrody nie jestem w stanie uruchomić takiej dynamiki jak na asfalcie, w moim naturalnym środowisku biegowym? Dziś jestem gościem wśród starych drzew. To byłoby nawet dobre zdjęcie (dzięki Marcin Dąbrowski), gdyby nie to, że jestem tu już w fazie, w której zmęczenie pokonało technikę. I już jest w tym biegu pies, pies Pluto z łapkami skierowanymi grzbietem do góry.

Nie oglądam się za siebie. Bo jeszcze bym nas zobaczył biegnących w młodości, przegadujących rozstania i powroty, kobiety z przeszłości i z przyszłości, która dziś stała się przeszłością. A tak naprawdę to dlatego, żeby myśleć do przodu, a nie bać się dogonienia. Staram się kontrolować sytuację – po ilu metrach od mojego przebiegnięcia nieliczni kibice krzyczą brawo i biją w ręce. Po 20-30, jest bezpiecznie.

I kilometr przed metą słyszę za plecami człowieka. W wynikach sprawdzę, że ma na imię Tomek. Oglądam się jednak, pięć metrów, nie więcej.

Samo się nie wygra. Grzeję mocno, zabrakło może interwałów, ale jest głowa. Widzę już polanę, słyszę głosy z mety, idiotyzmem byłoby teraz dać sobie zabrać to czwarte miejsce. Czwarte – podobno najgorsze. Dla mnie dziś – najlepsze, jakie mogło być, lepsze niż marzyłem. Na przedostatniej prostej widzę plecy Wojtka, znów 40 metrów. Za plecami nie widzę Tomka, który ciśnie chyba do końca, wbiega sekundę za mną, czyli pewnie te pięć metrów.

Z czasu też jestem zadowolony: 39:29. Minutę lepiej niż rok temu. Przegrana o 17 sekund z Wojtkiem, który był przede mną to tylko powód do optymizmu, bo season best on ma lepszy o ponad minutę, sprawdzałem na enduhub.com (znacie tę stronę? to poznajcie).

Zdjęcie z łosiem. I naprawdę jestem zadowolony: łoś po prawej stronie.