Idealnie zepsuty zegarek

Tak wyglądam po niedzielnym biegu SGH. Z medalem na szyi, piękną żoną w płaszczyku a la pańcia z Kabat, ślicznym synkiem przyrośniętym do roweru i z miną, która mówi wszystko.

W tygodniu niewiele pobiegałem. Postanowiłem po orlenowskim maratonie trochę odpocząć, a trochę przymierzyć się do odcinania kuponów od wypracowanej zimą formy. Nawiasem mówiąc na Orlenie do złamania trójki zabrakło mi niecałej sekundy na kilometr i ten wątek jeszcze tu powróci.

W sobotę pojechaliśmy z Małym Yodą do lasu, oczywiście na rowerach, a tam bieg. Kabackie Grand Prix, jakoś w tym roku tam nie biegam, bo nie. Czołówka mężczyzn wyglądała tak:  

Dojechaliśmy z Małym Yodą do Powsina. To się pochwalę dzieckiem. Przeszedł do końca, ze dwa metry drabinki.

Ja też zrobiłem małą kalistenikę, bo mamy strasznie dużo takich urządzeń w Lesie Kabackim i Powsinie. Nawet czułem dziś rano przed biegiem SGH trochę brzuch. Trzeba takie ćwiczenia robić, tam jeszcze mogą być rezerwy, których trzeba szukać na gwałt do obrony barier.

Trójki w maratonie dwa razy nie obroniłem, ale na jesieni zawalczę jakbym grał o tron. Najpewniej trzyma się półtorej godziny w półmaratonie. A 40 minut na 10 km?

Kinga zapytała, co chcę osiągnąć w tym biegu.

Najbardziej chciałem wyciągnąć królika z kapelusza i pobiec dziesiątkę mocniej niż zeszłej wiosny, wtedy było bodaj 38:32. Chciałem dziwić się jak to, skąd to się wzięło. No to wiem – znikąd się takie wyniki nie biorą.

Realnie chciałem pobiec poniżej 39 minut.

Tak wyglądałem na piątym kilometrze. Wyliczyłem sobie wtedy perspektywę wyniku 38:30 przy utrzymaniu tempa, zjadłem właśnie żel i wiedziałem, że przyspieszę. Wysoki rywal ma na imię Staszek, dobiegnie pół minuty i 17 pozycji za mną.

Tak wygląda mnie Kinga z Małym Yodą przed finiszem. Ja znów robię co się da, przyspieszam, wyprzedzam. Między półmetkiem a metą zyskuję 10 pozycji. Liczę sekundy, trzeba robić sporą korektę, trasa na Garminie wyjdzie o 280 m dłuższa.

Zawsze mnie to zastanawia, dlaczego kilkudziesięciosekundowa korekta jest normą na wszystkich biegach. Wszyscy biegamy zygzakiem, wszystkie zegarki są popsute, czy wszystkie flagi oraz meta są źle poustawiane?

Nie wiem, więc uznaję wyrok. Chociaż jest srogi, korekta na mecie wyniesie 280 m. To tak jakby ci na maratonie doliczyli 1120 m.

Wyprzedzam jak szalony, żel zadziałał – jedzcie żele nawet na piątce. Przeganiam Wojtka z Tomaszowa od Wandy Panfil, z którym znamy się z internetu, ścigamy wirtualnie i który w maratonie w Łodzi swobodnie złamał trójkę (w realu poznaliśmy się koło czwartego kilometra, kiedy Wojtek mnie wyprzedził). dwa kilometry ciągnę z biegaczem-przecinakiem w niebieskiej koszulce. I on jest ostatnim, który łamie 39 minut.

Ja jestem oczko za nim i 9 sekund (wg czasu netto) od szczęścia. 9 sekund na 10 kilometrów. Jestem jak idealnie popsuty zegarek. Spóźniam się do celu o sekundę na kilometr. Tak było na Orlenie w maratonie (3:00:27), podobnie w Półmaratonie Pabianickim (1:25:33). 

Drugie miejsce w M-50 cieszy. Dobry bieg „zrobiłem co mogłem i to dobrze”, w którym wyprzedzam, zyskuję miejsca, nie opadam z sił też daje zadowolenie. Ale szczęście jest ciągle o ileś tam sekund przede mną.

Tak. Szczęście jest nie tylko za mną, ale też przede mną.