Ostatni taki upał

Zabił mnie, kiedy wbiegałem na most. Upał mnie zabił. Zrobiłem niezły bieg na 6 kilometrów, tylko niestety zawody były na 10.

To był ostatni dzień lata. Co roku jest taki dzień, słońce się przesila, zmienia w czerwonego olbrzyma, potem w białego karła i przychodzą czarne chmury, z każdej wielki deszcz, nawałnica, informacje na portalach o podtopieniach i połamanych drzewach. A potem nawet jak się pogoda poprawia, to to jest złota jesień, a nie skwar.

Już dzień wcześniej mówiłem Dzikiemu, że jak będzie gorąco, a wiadomo, że będzie, to z zamierzonego łamania 38 minut nic nie wyjdzie i skończy się na 38:50.

– Masz w oczach porażkę – powiedział mi Dziki. Wolałem to nazwać trenerskim realizmem. Ale realizm jest wtedy, kiedy przy półgodzinnym biegu w upale doliczymy sobie dwie minuty, a nie jedną, malutką minutkę.

Do piątek kilometra szło nieźle, 19:13  – lepiej niż wszystkie moje tegoroczne parkruny, na których najlepszy wynik mam 19:30 – w tych warunkach to nie było źle. Chociaż zrobiło się pod wiatr, wciąż to 38:50 wydawało się realne. Chociaż zrobiłem się taki gorący, że gdyby podłączyć mnie do sieci, mógłbym ogrzewać małe miasteczko przez kilka minut. Kiedy na punkcie łyknąłem wody, a resztę z kubka wylałem na głowę, to nic nie poczułem, jakby wszystko odparowało z sykiem.

Potem kilometr w zawstydzającym czasie 4:30 i nie wszystko da się wytłumaczyć podbiegiem na most czy wiatrem. Później przegonił mnie balonik na 40:00, ale biegł z nadróbką. Z tym że ja nie chcę się jeszcze zapoznawać z tym balonikiem, nie przed pięćdziesiątką proszę bardzo. A później go goniłem i skończyłem mój Bieg przez Most najszybszym kilometrem (3:43), wynikiem 39:46, 32 miejscem w open na podobno 900 osób (to nieźle) i dopiero 7 w kategorii.

Spojrzałem nawiasem mówiąc w przyszłość – jak to będzie po pięćdziesiątce. Będę walczył o pudła i mam nadzieję zagracić trochę mieszkanie pucharkami.

Moja Sportowa Żona zrobiła mi na finiszu dwa zdjęcia. Jak się pojawiam i jak znikam.

Czas słaby. Bieg z korektą niezły, daje dobre perspektywy w Maratonie Warszawskim. Tyle, że już tego nie zweryfikuję. Jedziemy wprawdzie z Moją Sportową Żoną do Krynicy (ktoś jeszcze jedzie? napiszcie, bo robimy spotkanie) na Festiwal Biegowy, ale tam biegnę tylko treningowy półmaraton po asfalcie. Nie na maksa, a zresztą maks też by tu niewiele powiedział, bo bieg jest po pagórkach.

Idę w Warszawie na całość. No, prawie na całość, bo jednak plan życiówka trzeba przesunąć na wiosnę, już na M-50. Cel na Warszawę: 2:54.

Jak znów będzie upał (ale nie będzie), przekładam na Poznań. Serio.

MSŻ miała w sobotę więcej szczęścia. Słońce niby świeciło, ale nie włączyło turbo, była zresztą 9, nie 11 rano. I jak miała cel na piątkę 22:30, to pobiegła 22:26. Zegarynka.

MSŻ w błękicie na zdjęciu z lewej. A na drugim najstarsza córka Dzikiego! Mieliśmy taki podwójnie rodzinny poranek – ja kibicowałem z Małym Yodą, Dziki z dwoma najmłodszymi córkami, a na trasie biegła MSŻ, a od Dzikiego najstarsza córka i żona („jakże piękna”), której jednak nie ująłem zajmując się dzieckiem.

Najstarsza nie tylko biega, ale trenuje, a Dziki realizuje się jako trener i mentor. Wygląda na to, że gen VO2max odziedziczyła po ojcu, w kilka-kilkanaście tygodni doszła do 23:13 na piątkę i z miny widać, że nie powiedziała ostatniego słowa.

Ja, [*****], też.