Półmaraton w Mławie i po sprawie

Półmaraton w Mławie. Kronika zapowiedzianego smutku. I najlepsza weekendowa wyprawa od dawna. Reset. Bo pora na reset.

Ta historia kończy się tak:

Ze spuszczoną głową, powoli Wojtek Staszewski przekracza ostatnią w tym sezonie linię mety. Na pierwszym planie widzimy podtrzymywany przez opaskę staw kolanowy. Łękotki gotów byłem wtedy szukać gdzieś w kieszeni albo zaplątanej w sznurówki. Kiedy Moja Sportowa Żona dała mi spodnie od dresu, żebym je założył, to żeby stanąć na lewej nodze musiałem się przytrzymać Lubomira z wielką brodą, który postanowił zostać naszym Podopiecznym.

Półmaraton zasmucony. Półmaraton w małym mieście. Półmaraton taki jak miał być. Półmaraton spokoju, bo nie było się na co napinać. Półmaraton w idealnych warunkach, tylko nie wiadomo po co te warunki. Półmaraton bez szans. Półmaraton półsraraton.

Spróbowałem napisać pod SEO. Jak nie wyszło, to mnie poprawcie.

Nie potrenowałem w zeszłym tygodniu za bardzo, cały czas idąc na kompromis z kontuzjowanym kolanem. I kiedy w sobotę zadzwonił Dziki spytać, to wiedziałem, jak będzie. Źle. Ale nie z powodu bolącego kolana, pobolewało mimo prochów, ale chyba nie przeszkadzało za bardzo w biegu. Tylko z powodu niedotrenowania. Bieganie na świeżości? Zapomnij. U mnie nigdy nie wyszło, żeby po jednym mocnym starcie (i po mocnych przygotowaniach) przed kolejnym tylko leciutko potrenować i pofrunąć. U żadnego z Podopiecznych, z którymi tego próbowaliśmy też nie zauważyłem oszałamiającego rezultatu.

Wiem (Tomek też tak radził radził, ten od noży, poradził przy okazji bardzo fajne ćwiczenie wzmacniające czworogłowy bez obciążania kolana i stabilizujące staw kolanowy, fizjoterapeuta je potwierdził i trochę tylko skorygował) – więc wiem, że nie powinienem w ogóle do Mławy jechać. Ale zaangażowałem się w ten bieg, wydaje mi się to świetną mazowiecką połówką na koniec sezonu. Trasa spoko, jest pofalowana, ale to raczej przyjazna, mławska fala. To miałem powiedzieć urbi et orbi, że nie jadę, bo mnie nóżka boli.

Chciałem też pokazać Kindze piękno Mławy. Tak, piękno Mławy. Spokój, którego teraz bardziej nam potrzeba niż karuzeli bodźców. Jakby tam jeszcze zrobili strefę wolną od internetu, to byłoby mega. Ale i tak było.

Wieczór w Mławie przed startem:

Rano wstaliśmy na Bieg o Puchar Starosty Mławskiego – półmaraton i bieg na 5 km. Wychodzimy przed hotel, a tam taśmy. Trasa biegła pod naszymi oknami, stadion był nieopodal. Moja Sportowa Żona cały czas analizowała w jakim tempie ma biec, co do sekundy.

Oczywiście wypruła. Bo przed nią wypruł jeszcze bardziej rój dziewczyn w żółtych koszulkach (to barwy Mławy, czy jak?).

Ledwo zdążyliśmy wejść z Małym Yodą do pokoju, żebym mógł przypiąć sobie numer startowy na swój bieg, a tu czołówka zbliża się do mety. Najpierw jacyś faceci, a potem kobieta. Jedna. I za nią MSŻ, duża strata. A za MSŻ krok w krok kolejna. W kategorii wiekowej dającej większe szanse na finiszu.

MSŻ stanęła więc na trzecim stopniu podium. Przywiozła puchar. Dekoracji nie widziałem, bo biegłem wtedy po swój smutek.

Najpierw trochę za szybko. Ale Garmin pozwalał, tętno w normie. Od trzeciego kilometra już w okolicy 4:00 albo wolniej jak było pod górę. Jak tylko Garmin ostrzegał, że tętno przekracza 174, na które sobie na połówce pozwalam, to zwalniałem.

Na półmetku było już smutno. Zapis biegu jest tutaj. Na połówce miałem już blisko minutę straty do i tak mało satysfakcjonującego tempa 4:00, a jeśli doliczyć korektę między GPS-em, a kilometrami, to ponad minutę.

I wiecie co? Zjadłem żel energetyczny i zaczął się dobry półmaraton. Najprzyjemniejszy moment biegowej jesieni jeśli nie liczyć słonecznego i przebiegniętego na luzie Półmaratonu w Krynicy. Zacząłem cisnąć. Tętno poszybowało do 182, a HRmax ma 186. I dobrze. Odrabiam straty, bo koło półmetka wyprzedziły mnie trzy osoby. Wyprzedzam też dwóch biegaczy, którzy byli przede mną. Tętno 184, 186, a potem 192. Nie wiem, czy to błąd sprzętu, czy ja się zepsułem. O tym Garminie obiecałem napisać na blogu (dali do tzw. testowania), ale muszę mu jeszcze zrobić dodatkowy test z paskiem i bez.

Dobiegłem z tym turbodoładowaniem do 19. kilometra. I skończyło się piękno Mławy. Facet z warkoczem, z którym cięliśmy przez poprzednie 2-3 km odjechał. A na końcu jeszcze rozdeptał mnie i rozgniótł na żużlu stadionu rywal w kategorii wiekowej.

Za rok będę w nowej kategorii. Mam już skierowanie na zabiegi na łękotkę. Mam już zapał do wzmacniania. Będzie nawet coś w tej kwestii na blogu.

Miałem jeszcze o czymś napisać, ale już przekroczyłem ramy półmaratonu w tym wpisie. Więc tylko oficjalne ogłoszenie wyników konkursu na wyniki MSŻ i mój z Mławy.

Miesięczny plan treningowy (do wykorzystania w uzgodnionym momencie lub podarowania komuś) wygrywają:

• Julek z Amsterdamu (skąd, Dziki, wiesz, że z Amsterdamu?), który był najbliżej mojego smutnego wyniku 1:26:33 – napisz plis na bieganie@ksStaszewscy.pl
• Kawonan i Mateusz (już mam mail, wiem, jutro odpisujemy), którzy trafili oficjalny wynik MSŻ 22:05
• Oraz dodatkowo Norbert (to Ty, Wikingu?), który trafił idealnie w najbardziej prawdopodobny czas MSŻ, gdyby nie stanęła przed metą – 22:00.

A o tym, o czym nie napisałem tym razem, będzie za tydzień. Żeby w nowy rok biegowy wejść z nową energią, trzeba ją odzyskać na wszystkich frontach.

I jeszcze fota ze znajomymi z netu, którzy właśnie stali się znajomymi z biegu. Od lewej: Grzegorz, trzeci open w połówce, Marzena, pierwsza w kategorii wiekowej na połówce, Mały Yoda, który ciągle pamięta Bieg Bąbla i szykuje się już na przyszły rok, MSŻ, brązowa medalistka Biegu o Puchar Starosty Mławskiego na dystansie 5 km oraz Ten, Który Zwycięstw Będzie Szukał w Przyszłym Roku. Koniec.