Rospuda dla zuchwałych

Zdjęcia z kajaków, bo po to człowiek ma sprawność fizyczną, żeby się nią cieszyć. Nie tylko na mecie zawodów, których jak na lekarstwo, ale na rowerze (zauważyliśmy, że sporo Podopiecznych się wciągnęło w rowerowanie) albo w kajaku. Jest magia w tym sunięciu w płaskiej jednostce pływającej po wodzie w uroczym otoczeniu przyrody.

Pojechaliśmy na Rospudę w genderowym formacie „ojcowie z dziećmi” w pięć rodzin. W tym dwóch ojców biegających się sporadycznie i dwóch szykujących się do Maratonu Warszawskiego. Zdjęcia z Rospudy, ale nie chcę Wam pisać, jak świetnie być ojcem, bo albo sami wiecie, albo nie zrozumiecie – tylko jak się szykuję do maratonu.

Pięć treningów w tygodniu, bez ściemy. Ponieważ wiedziałem, że w piątek rano będę w drodze do Bakałarzewa, a po południe spędzę w kajaku, pojechałem ostrą serią od poniedziałku do czwartku. W poniedziałek było to, co już opisywałem – półtorej godziny, które zaczynałem w defetystycznym nastroju, a kończyłem kilometrem w tempie 4:13 min./km, które marzy mi się na maraton.

We wtorek cisnęliśmy interwały na Treningu Wspólnym, piramidkę na odcinkach od 400 do 1000 m, największą radość sprawił mi kilometr w 3:45. Tak to już dawno nie było w środę easy półmaraton, czas 2:00:05 w drodze na spotkanie w sprawie pewnej apki, o której niedługo napiszę tu dużo więcej. W czwartek zaczął mi się już gender praktyczny, bo Kinga wyjechała z dziewczynami na babski wyjazd, a ja zostałem z Małym Yodą i w dodatku mieliśmy jechać przed południem na konferencję Maratonu Warszawskiego, więc wykroiłem tylko pół godziny na dwa razy dwa kilometry, które miały być w tempie progowym, ale wyszły tylko z obciążeniem na miarę tempa progowego, niestety ciut za wolno – między 4:08, a 4:23.

Na konferencji maratonu ogłosili po pierwsze, że do imprezy wszedł Orlen. Nie jako hegemon, jak chciał to zrobić kilka lat temu, ale sponsor tytularny. Kończy to chyba okres dwumaratoński w stolicy, na wiosnę jadę do Łodzi. A na jesieni będzie zapewne wypasiona impreza, już w przyszłym roku.

W tym roku – cieszymy się, że mamy szansę w ogóle przebiec maraton. A że na pięciokilometrowej pętli, w czterech turach po 250 osób, przy czym najdziwniejsza tura startuje o północy, z całymi butelkami wody do samodzielnego brania na bufetach, z maseczkami przed startem i za metą (na trasie oczywiście bez maseczki) – to będzie się pamiętać zawsze. Ze szczegółów obostrzeń największe wrażenie zrobił na mnie plan startu – biegacze rozstawieni w dystansie, jak na starcie Formuły 1.

Na Suwalszczyźnie miałem w planach jeden trening. Pięknie byłoby zrobić dwugodzinne wybieganie w okolicznościach, ale ponieważ nie byłem na obozie dla kadry maratońskiej, tylko w roli ojca-Polaka, więc spróbowałem znów złapać tempo progowe i ono mi się znów wymknęło. Wyszło pół godziny krosu po suwalskich pagórkach.

A Kamil, zwany kiedyś Tokowym, który widnieje w tym odcinku na paru fotach pobiegał godzinkę po lesie. I jak wróciliśmy – a było już popołudnie, po deszczowych kajakach ekstremalnych na środkowym odcinku Rospudy – to było freesby z dziećmi w różnych wariantach i bule w teamach rodzinnych. Dla mnie odkrycie sezonu i dzika radość, bo dzięki rewelacyjnym rzutom Małego Yody (naprawdę) wygraliśmy w zawodach. Używał Mocy?

Dziś rano był kolejny easy półmaraton. Wreszcie w przyzwoitym tempie – 5:28. Czas na dystansie 21,1 km – 1:55:27. Będzie szybciej, jak by to zuchwale nie brzmiało.