Tour de Wigry

Biegaczy spotkałem na Suwalszczyźnie bodaj dwoje plus żona i szwagierka, ale one biegały tak wcześnie rano, że budziły mnie wracając. A rowerzystów chyba 36 milionów. Cała Polska spędza wakacje w Polsce i cała Polska pedałuje.

Na szczęście Polska w większości wybiera nadmorskie kurorty, więc na Suwalszczyźnie można mieć kontakt głównie z naturą, a nie kulturą lub jej brakiem. To najcudowniejsze miejsce z tych, których nie dotknęły orogenezy. Wyludnione Mazury, prawdziwa Polska natchnięta prawdziwą Białorusią i Litwą. Bajka o złotej lipce. 

Trafiliśmy tu w poszerzonym składzie rodzinnym – my we czwórkę z siostrą Kingi Sabiną (we dwójkę) i przyszywaną siostrą sióstr Izą. Pierwszego dnia odwiedziliśmy Stańczyki (fota na końcu wpisu, bo tak mi się komponowała graficznie). A pierwsza fota z gremialnego pływania w Wigrach tuż przed odjazdem – kiedy chlapali się w zasadzie wszyscy poza mną. Gdyż ja w wodzie czuję się jak ryba na lądzie.

Na wodzie dobrze czuję się tylko na kajakach. Zdjęcie (poniżej) z obowiązkowego spływu Czarną Hańczą. To w dziedzinie turystyki kajakowej coś takiego jak Pan Tadeusz – trzeba to zaliczyć. Albo inaczej: ta rzeka płynie jak trzynastozgłoskowiec.

Ale skoczyliśmy też na Rospudę. Górny bieg – z Matłaka na Jeziorze Garbaś (Dziki, zaglądasz tu?) przez Bakałarzewo (pierwsze piwo w życiu i co najmniej kilka pierwszych kroków w dorosłość) do Kotowiny. Zwroty akcji, przeszkody do omijania, wartki nurt – jakby Bursa, chociaż Dziki powiedziałby pewnie, że jak Stachura.

Był jeszcze turniej badmintona – wygrała Kinga przed Sabiną, co sprawiłoby z kolei przyjemność Wysokim Obcasom, gdyby tu zaglądały. Trochę siatkówki, co pozwala przytoczyć powiedzenie szwagra: „Wojtek ma w samochodzie wszystkie piłki, włącznie z piłką do metalu”. Mnie śmieszy, chociaż piłki do metalu nie wożę.

Ale to, co mnie totalnie zachwyciło na Suwalszczyźnie, to rower. Mój, bo jest zachwycający. I rower jako taki, przejeżdżające na okrągło w jedną albo w drugą stronę tabuny rowerzystów – po dwie osoby, pięć, piętnaście. Polska w pandemii pokochała Polskę i pokochała rower, widać to naprawdę.

Zrobiliśmy z Kingą we dwoje objazd Wigier na rowerach po wygodnych dla naszych rowerów z wąskimi oponami drogach asfaltowych i szutrowych. Niecałe 35 km i zachwyt Suwalszczyzną, gdzie bursztynowy świerzop, gryka i dzięcielina. Dwie godziny pedałowania i pierogi naturalne na mecie, bo naturalne jedzenie to był duży atut tego wyjazdu.

Przedostatniego dnia przeżyłem coś jeszcze lepszego. Musiałem podjechać po coś do Suwałk (17 km z Bryzgla, więc oczywiście na rowerze), potem dopedałowałem do reszty na plażę w Starym Folwarku (północna, przeciwległa strona jeziora), a później stwierdziłem, że wrócę do bazy zielonym szlakiem pieszym. I to było cudowne. W porównaniu z naszym Tour de Wigry – różnica, jak między spływem Czarną Hańczą i Rospudą w górnym biegu.

Co chwila widok na jezioro. Podjazdy tak strome, że tempo spadało do 5 km/h. A za chwilę zjazdy na których nie dało się jechać wolniej niż 30 km/h mimo szutru i kamieni. Ale w duszy tak grało, normalnie organy Hasiora. Na jednym zjeździe zachwyciła mnie zatoczka Wigier, myślałem z dwie sekundy, czy nie zrobić foty z góry, zdecydowałem, że tak, zahamowałem gwałtownie. Po czym przeleciałem przez kierownicę, wylądowałem na nogach, przebiegłem kilka kroków, złapałem równowagę i poczułem się jak Hans Kloss albo kobieta kot.

Foty z tego przejazdu wstawię na dniach na FB, bo już się i tak wpis zamienił w fotoblog. A poniżej zdjęcie z wycieczki całej grupy do zatoczki przy Czerwonym Krzyżu.

Bieganie? Pierwszy raz byłem na wakacjach, na których bieganie zeszło na dość daleki plan. Nie starczało na nie czasu, a może energii, a może nawet trochę serca. Jedno 1,5-godzinne easy po lasach, jeden trening w tempie progowym przez pięć dni, to niedużo. Do trzech treningów dobiłem kolejnym 1,5-godzinnym wybieganiem w niedzielę już w Warszawie.

Trudno mi się zebrać do ostrego treningu po pandemii? Przed drugą falą pandemii? W sytuacji niepewności co do jesiennych startów? A może z obawy o łąkotkę? O kolejne przeciążenie albo zbyt duże obciążenie, które przeniesieni mnie do strefy czwórkołamaczy? Nie wiem, sam siebie pytam. A zamiast odpowiedzi zapowiedziane zdjęcie ze Stańczyków.