Epizod łąkotka. Biforek. Studio Ajfon

Operacja łąkotka, dzień przed. Pytają mnie, czy się boję.

A ja się sam sobie dziwię, że nie. W ogóle. Nie dlatego, że jestem bohaterem, bo raczej mało jestem. Tylko nie włączają mi się emocje strachu. Włączają mi się emocje „nie mogę się doczekać”.

Trochę mi tylko opadła szczęka, jak zapytałem lekarza z Carolina Medical Center, doktora Łukasza, czy mam się bać. A on mi wyliczył jakie są ryzyka i jak się je szacuje w procentach. Choroba zakrzepowo-zatorowa – ryzyko 0,2-0,5 proc. Ja jestem taki optymistą, że uważam, że mnie akurat te procenty nie dotyczą (znacie to: wypadki to mają inni, nie my). Ale jestem też już na tyle mądry życiowo (niestety), żeby wiedzieć, że nie wszystko musi pójść idealnie.

Operację postaram się Wam pokazać w piątek. Moja Sportowa Żona będzie kręciła filmik, ja go zmontuję w szpitalnym łóżku (o ile nie będę wtedy wył z bólu, ale doktor Łukasz mówi, że nie). I kiedy ją pytają, czy nie zemdleje, to też odpowiada, że „nie może się doczekać”. Wyobrażacie sobie Kingę jako chirurga-ortopedę? Ja tak.

Jutro oddajcie mi proszę na blogu „czytelniczy czwartek”. Będzie jakieś wydanie specjalne z kliniki.

A teraz zwiastun tego, co ma się jutro dziać:

Do zobaczenia w świecie sprawnych kolan.