burza – 18 czerwca 2007

Kiedy niebo rozdarła błyskawica wszystko mi stanęło przed oczami. Rano pracowałem prawie że na Bielanach, robiłem ankietę maturzystom. Najlepsze było pytanie 21., podpowiedział m je niebiegający szef: "Czego wasi rodzice o was nie wiedzą i nie powinni się dowiedzieć?". Ankieta była pod imieniem i nazwiskiem, wyczułem więc w tym lekki absurd i złagodziłem pytanie: "Czego wasi rodzice o was nie wiedzą". Ale maturzyści wyczuli podstęp i w odpowiedzi była kupa śmiechu. Oprócz tego coś napisali, jutro będę czytał i spisywał zeznania. Wymyśliłem sobie wstępny tytuł tekstu: Świadectwo dojrzałości. Z Bielan gdzie jest blisko? Oczywiście do Puszczy Kampinoskiej. I tak musiałem podjechać do lasu samochodem, a to już nie jest duża różnica czy jadę 5 minut do Lasku Bielańskiego, czy 15 do puszczy. Ruszyłem jeszcze w afrykańskim słońcu, które po wstępnych 5 minutach truchtu zamieniło się w zachmurzenie duże, po kolejnych pięciu w opady umiarkowane, a po 25, kiedy zaczynałem siłową część treningu (skipy i wieloskoki) – w afrykańską porę deszczową. Ktoś kiedyś pytał mnie na blogu o odpowiednie ubrania do biegania w różnych pogodach. Na taką ulewę nie ma odpowiedniego ubrania. Chyba że skafander astronautów na stacji orbitalnej z dołączonymi wycieraczkami. W minutę miałem mokre wszystko. I stanęły mi przed oczami wszystkie wielkie ulewy życia. Maraton w Poznaniu, nad którym przetoczyła się podobna ulewa, tyle że nie w tropiku, tylko w październiku. Trzygodzinny trening z Dzikim na rowerze, z czego połowa w zimnym deszczu, aż Dziki spytał spod pelerynki rowerowej, czy wiem, że czasem starsi ludzie idą przechyleni i o tym nie wiedzą, a czy ja wiem, że biegnę skurczony i pochylony na bok. Wiedziałem. Trening siłowy z przykurczonymi mięśniami nie ma za dużo sensu. Ale uznałem, że dla wyrabiania siły woli należy wykonać całe sześć serii. I deszcz przeszedł. Poczułem, że mam tak silną wolę, jak ci mali Japończycy wyginający w telewizyjnych show metalowe łyżeczki za pomocą wzroku. Wieczorem, kiedy Moja Sportowa Żona poszła na fitness, a deszcze akurat zrobiły sobie przerwę, wyciągnąłem córkę przedszkolaka na dwukołowy rowerek. Rzecz jasna z kijem. Po minucie byłem przekonany, że zaraz będę z powrotem montował boczne kółka. Ale po trzech minutach córka przedszkolak zaczęła posuwać prosto jak okręt pod białymi żaglami. Trochę się jeszcze boi, ale też cieszy, jak jej wychodzi. I nieustannie dopytuje się, czy jestem z niej dumny. Jestem. Jak zarażać dzieci sportem, żeby ich nie zrazić? Syna licealistę tak zniechęciłem do górskich wycieczek przedwczesną inicjacją, że znielubił większość wysiłków o charakterze aerobowym. Córkę gimnazjalistkę trochę mniej, tzn. lubi starty, gorzej z treningami. Ciekawe, jak będzie z córką przedszkolakiem. Kiedy dojdzie do świadectwa dojrzałości. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

burza – 18 czerwca 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.