rozciąganie – 13 grudnia 2007

Właśnie wróciliśmy z badmintona z Moją Sportową Żoną i gościnnie Dzikim. Dziki jest najszybszym z biegaczy nieścigających się na świecie. Do teraz bolą mnie nogi. Nie po badmintonie, bo to sama przyjemność. Spinanie mięśni, ale jeszcze więcej rozciągania. Bez takiej nerwówki, jak przy ping pongu. Z większym rozmachem i wymachem rąk. Na luzie. Przynajmniej, kiedy graliśmy we trójkę – MSŻ łatwiej przyjmowała porażki (a zdarzyło jej się dziś przegrać dwa sety). Bo tydzień temu, musiałem się poddawać przy stanie 14:8. Przy 14:8 dla mnie, a gramy do 15. Nogi mnie bolą po środowym treningu. W ramach praktyk instruktorskich byłem u mojego nowego guru, trenera R. na AWF-ie. Najpierw trucht, rozgrzewka (wymachy rękoma w biegu, nogami przy ścianie), lekkie rozciąganie, trochę skipów. A potem właściwy trening. Poszliśmy na 200-metrową bieżnię na hali i całą grupą ruszyliśmy na szybką 200-metrówkę. Młodziaki mieli ją zrobić chyba w 30 sekund, ja i wicemistrzyni Polski do lat 17 na 600 metrów – w 38 sekund. Wyszło zresztą 37. Potem 2 minuty przerwy i 200-metrówka. A potem przerwy coraz krótsze – 1:45, 1:30, 1:15, 1:00 i tak dalej aż do 15 sekund. Między tym równo biegane 200 metrówki, robiliśmy je nawet po 36-37 sekund. Po skończonej serii 8 minut odpoczynku i znów to samo. Tyle że trochę szybciej po 35-36 sekund każde 200 metrów. A po treningu powinno być roztruchtanie i rozciąganie. Ja zrobiłem tylko pół kilometra truchtu i szybko się urwałem, bo czekała już na mnie córka licealistka, z którą mieliśmy parę spraw. I poszło mi w nogi. Bo po treningu mięśnie są ponapinane, skurczone. Żeby przywrócić sobie sprawność, a mięśniom dobrostan, należy je rozciągnąć. I to porządnie. Mnie stać zwykle na maksimum pięć minut rozciągania, a z trenerem R. robimy z 15 minut. Trucht. Skłony, żeby rozciągnąć łydkę i ścięgna podkolanowe. Taki skłon robimy nie sprężynująco, jak nas uczyła pani na wuefie – tylko zwisamy swobodnie na 10 sekund, a potem pogłębiamy go na kilkanaście. Lekkoatleci często robią skłony stojąc ze skrzyżowanymi nogami, to mocniej rozciąga mięśnie. Siad płotkarski (z jedną nogą podkurczoną) i skłony do wyprostowanej – to rozciąga dwugłowy uda (z tyłu). Czworogłowy (z przodu) rozciągamy stając na jednej nodze i przyciągając stopę piętą do pośladków. Jeszcze przywodziciele (wewnątrz uda) – najlepiej kucnąć i mocno rozeprzeć kolana łokciami. Trener R. dodaje do tego zestawu jeszcze sporo wymachów nóg. Przekładania nogi nad płotkiem. Rozluźniające podskoki, cwał w biegu, trochę przemiłej rekreacji. A kto tego nie zrobi, idzie na badmintona z bolącymi nogami. Dziś dał się wyciągnąć Dziki. W szatni obgadywaliśmy potem najbliższe plany sportowe. Rzuciłem, że za miesiąc jest Bieg Chomiczówki, czyli wyścig na 15 km na macierzystym osiedlu Dzikiego. A Dziki na to, że nie on biega. Chociaż przed badmintonem zostawił u nas rzeczy i poszedł na godzinny trening do Lasu Kabackiego. Bo Dziki nienawidzi się ścigać. Chociaż formę ma teraz lepszą niż wtedy, kiedy bezskutecznie (wówczas) próbowaliśmy złamać godzinę na 15 km. Ale teraz nie startuje, tylko biega bez ścigania. Moim zdaniem jest najszybszym z nie ścigających się biegaczy na świecie. Oczywiście wielu nie ścigających się biegaczy mogłoby tak powiedzieć, ale jak to stwierdzić? Musieliby się pościgać, a wtedy przestaliby być biegaczami nie ścigającymi się. A ostatnim nie ścigającym na pewno pozostanie Dziki. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

rozciąganie – 13 grudnia 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.