Frankiewicz

Radwańska właśnie nie dała rady Francuzce, a ja nie dałem rady z nerwów pracować. Będzie dziś parę słów o tenisie, bo z Moją Sportową Żoną wybraliśmy się znów na kort. Ale najpierw o Macieju Frankiewiczu. Kto nie wie: wiceprezydent Poznania, maratończyk na poziomie 3:30, umarł trzy dni temu po upadku z konia. Poznałem go rok temu, robiłem z nim wywiad do książki o Maratonie Warszawskim. Niesamowicie, zaraźliwie entuzjastyczny. Wysoki, sprawny, energiczny. Piszę nie dlatego, żeby o zmarłych tylko dobrze, ale dlatego, że kiedy Frankiewicz opowiadał mi, jak skacze na spadochronie, wybiera się na Kilimandżaro, nurkuje na 80 m i biega po Poznaniu, to wyrwało mi się: „Czy nie mógłby pan zostać prezydentem Warszawy?”. Sorry, w moim mieście urzęduje dwoje prezydentów, jeden kraju, drugi stolicy, jednego nie popieram, a drugą tak, tylko że martwi mnie, że mogliby stworzyć razem jedną koalicję – antysportową.

Dobrze, że na szczeblach władzy są tacy ludzie. Szkoda, że pan Frankiewicz odszedł. Będę o nim myślał na poznańskim maratonie.

W tym tygodniu wróciliśmy z MSŻ do naszej tenisowej szkółki. Dobra wiadomość: tego się nie zapomina, szło nam lepiej niż dwa miesiące temu. Ćwiczyliśmy bekendy i forhendy z instruktorem, w przyszłym tygodniu wybierzemy się sami, może pobiejmy rekord odbić, bo na razie jesteśmy na takim etapie.

Przed tenisem zrobiłem bieganie, w tej rekordowej ulewie. Wyszedłem i pobiegłem nie zważając na pogodę, bo najlepiej jest nie zważać. Lało jak z cebra (kto z Was w dzieciństwie myślał, że scebra to takie zwierzę podobne do zebry?), no i co z tego. Zrobiłem godzinne wybieganie, w tempie 5:10 na kilometr, bo na półtoragodzinne nie starczyło mi zapału, a na szybsze nie pozwolił pulsometr – tętno miałem na granicy pierwszego zakresu czyli pod 150.

Środa była wyjątkowo wolna od treningu, bo miałem o 8:45 spotkanie z fundraiserem (mam nagrane 2 godziny rozmowy, moim zdaniem fascynującej, ciekawe czy moje zdanie podzieli mój szef), a potem duży zachrzan. Za to pobiegałem w czwartek. Napiszę wam o logistyce sportu i pracy, zwłaszcza, że rano pytał mnie Mikołaj L. w Radiu Roxy, czy bieganie wymaga systematyczności. Na co mu powiedziałem, że amatora nie stać na taką systematyczność, jak zawodowca, żeby codziennie o 8. zrobić sobie długie wybieganie, a o 15. drugi trening. My musimy treningi posplatać z pracą, rodziną, sprawami.

Więc tak: do radia pojechałem na rowerze i w dresie. Po audycji zostawiłem w swoim biurku spodnie od dresu i rękawiczki rowerowe i wróciłem biegiem do domu. Dziś była siła biegowa, więc zrobiłem na Dolince Służewieckiej 6 serii skipów i wieloskoków, a podbiegi przed al. Wilanowską, bo tam ulica się wznosi jak Warszawska w Poznaniu. Usiadłem do pracy (spisuję w domu kasety z fundraiserem), a kiedy MSŻ wróciła z porannego fitnessu wsiedliśmy w samochód i pojechaliśmy na obiad do Gazety. Wróciliśmy z rowerem na dachu.

I co? Da się?

Jak cień chodzi za mną po tym odcinku bloga prezydent Frankiewicz. Też musiał uprawiać podobne logistyki, bieganie przed pracą, jazda konna po, rodzina, basen. Właśnie jazdę konną wymienił w rozmowie jako największą sportową pasję oprócz biegania. Można sobie gdybać, że gdyby wybrał inny sport, gdyby wolał grać w tenisa, gdyby.

Zwyczajnie żal. Zdjęcia nie będzie, jest na głównej stronie Polska Biega, tam Kamil opowiada, jak miesiąc temu biegli razem w sztafecie.