Maraton Warszawski, moja miłość. Od 1996 roku nie startowałem w tym biegu dwa razy – raz, kiedy miałem wyprawę życia w Himalaje i drugi raz, kiedy nie doceniłem potencjału partyzanckiego biegu w 2002 roku bez atestu, po nocy, dookoła kwartału ulic w centrum miasta, po którym maraton się odrodził, że wow. Ja też się odrodzę, […]
Kiedy stanęliśmy z mikrofonami na nadwiślańskiej łące na warszawskich Młocinach, pomyślałem sobie, że coś się właśnie zaczyna. Nowa działalność KS Staszewscy, nowa aktywność życiowa, nowa przygoda, którą przeżywam razem z Kingą. Poprowadziliśmy razem spikerkę na IV Bielańskim Biegu Dzika (przez tydzień bałem się, że pomylę przy zapowiedziach numerek imprezy, ale nie pomyliłem ani razu). Zapowiedzieliśmy
Akcja rehabilitacja. Idzie jak burza. Ostatni środek przeciwbólowy wziąłem przed wyjściem ze szpitala, recepty na kolejne nie wykupiłem, nic nie boli. Opuchlizna jest, ale nieznaczna. W zgięciu z łatwością przekraczałbym już 90 stopni, ale doktor powiedział, żeby nie przekraczać, więc się słucham. Gdybym słuchał głosu serca, to bym chyba wyszedł na bieganie, a przynajmniej na
Zamierzam zaprzeczać. Zamierzam zaprzeczać stereotypom. Na przykład, że przebywanie nad morzem polega na leżeniu na piasku i smażeniu się na plaży. U nas zaczęło się dojazdem na plażę przez taki nadmorski lasek. Kąty Rybackie, wieś na mierzei bez jarmarku wakacyjnego i bez tłumów. Chyba dlatego, że do morza są dwa kilometry, a jak ktoś nie
Artroskopia zbliża się wielkimi wieloskokami. Dziewięć dni do operacji. Moje bieganie śpi snem zimowym przez co podobno robię się drażliwy, chociaż ratuję się rowerem na okrągło, kajakami drugi weekend z rzędu i pompka czelendż. Doszedłem w poprzednim tygodniu do 80 pompek. Chyba najbliższy atak na rekord (wg planu ze 100pompek.pl za jakieś 5-6 dni) będzie
Kinga staje na bieżni na luzaku. Przy rozgrzewce żartuje. A potem gawędzę sobie z szefem SportsLab Szczepanem Wiechą o krzywych, które przecinają się na ekranie, o tempie, tętnie i zakwaszeniu mierzonym co trzy minuty z palca, o wyznaczaniu z tego progów tlenowego i beztlenowego. I całkiem spokojnie zapominam, że moja żona się właśnie gotuje od
Od czego zacząć? Od opuszczonego gniazda, od bagażnika, od roweru, od pompek, czy od jesiennego planu startów Kingi. Chyba po kolei. Środowy wieczór, wchodzimy z Kingą do domu. Szybko, szybko, bo prowadzimy gościnnie trening z grupą biegaczy pod Syrenką. Od połowy nie biegam, bo kolano pobolewa. A po co mam sobie robić problem? Żeby na
Środa w południe, deptak w Krynicy-Zdroju. W polskim bieganiu zaczyna się nowa epoka. Obozownictwo biegowe opuszcza papucie i wyrusza w góry. Taksówka zabiera nam ciuchy na przepak, czekamy jeszcze na Staszka, drużyny na olimpiadę już polosowane, twórczo rozwijają nazwy: A nazywa siebie Azerbejdżanem, B Białorusią, C Czadem, a D Danią. Pierwsza konkurencja, skoki przez linę,
Człowiek Free może cały czas mieć sporo luza. W każdy dzień może wpleść trochę wakacji, roweru, treningu albo innych rekreacji. Jednocześnie nigdy w zasadzie nie ma wakacji. Ja miałem właśnie pół dnia. Bo jest tak. W środę o świcie ruszamy na Mobilny Obóz Biegowy – jakby ktoś nie skojarzył, to zaczynamy w Krynicy, kończymy w
No i mam nowy rekord: 51. Mały Yoda, który mi przy tym kibicował, liczył po cichu strasznie chciał, żebym zrobił tyle powtórzeń ile mam lat. Nie biegając mogę robić życiówki. To radość. Na Mazurach – takich najbardziej mazurskich, nie Warmia, nie Suwalszczyzna, tylko najprawdziwsze Mazury, Kraina Wielkich Jezior – więc na Mazurach biegała Kinga. Tutaj
