Bajka o złotej rybce

Chociaż cała sala ma z nas bekę, nie przejmuję się. Taka praca. Odbijam z Grzegorzem Łomaczem starając się zejść nisko na nogach, uderzyć piłkę miękko. Odważam się i atakuję, a reprezentacja Polski w siatkówce jest tyleż rozbawiona, co zdziwiona. Grzegorz broni i też atakuje. Odbieram. Ale z wrażenia łapię zaraz piłkę.

– Gdybyś grał naprawdę, to byłoby dziesięć razy mocniej?

– Tak.

– To zaatakuj trochę mocniej – proszę.

Wystawiam, Grzegorz ma zaatakować, ustawiam się do perfekcyjnej obrony. I naprawdę nie wiem, w którym momencie piłka ląduje pod moim kolanem.

Zdjęcie z tej lekcji będzie za jakiś czas w Newsweeku. To fota z treningu kadry.

Zrobiłem ten cyrk uczestniczący, żeby uświadomić sobie – i Czytelnikom – różnicę między sportem amatorskim i profesjonalnym, ale chyba jeszcze bardziej uświadomiłem sobie to w Najlepszą Niedzielę w Dziejach Polskiej Lekkiej Atletyki (NNDPLA).

Zacznę ten dzień od końca. Na meczu finałowym ME przysnąłem, ale z kontrolą, żeby usłyszeć komentatora ogłaszającego Europie bramkę Portugalii. Podczas transmisji z ostatniego dnia lekkoatletycznych ME nie mogłem z emocji usiedzieć. Co finał to Polak. I to przeważnie na podium. Worek ze złotem rozpruła Angelika Cichocka (Jezu, jak pięknie płakała pod tym całunem flagi), a potem leciał złoty dysk (ok, to wcześniej, ale mi tu pasuje do obrazu), złoty młot, srebrna kula, złote albo srebrne buty. Lewandowski nie zawiódł, chociaż przegrał złoto z Pazdanem, ale dwa najwyższe stopnie podium dla Polski, to coś, czego piłkarze nigdy nie osiągną.

Po prostu bajka o złotej rybce.

– Wypuść mnie, co chcesz w zamian?

– Worek złotych medali.

– Proszę bardzo.

Tym bardziej czułem profesjonalizm reprezentacji POL-LA, że wcześniej wróciłem z najgłupszej porażki sportowej tego lata. Po okazjonalnym świętowaniu poprzedniego dnia równiutkiej czterdziestki Sabiny, szwagierki-maratonki zebrałem się na trening. Ok, wstałem w dobrej kondycji. Ale mimo upału i oczywistego odwodnienia oszukałem siebie, że nie potrzebuję wody na drogę, dwa łyki przed wybiegnięciem wystarczą. Do Błoń (rzecz działa się w Krakowie) jeszcze starczyło mocy na przyzwoity bieg po 5:19, a potem siły topniały szybciej niż pieniądze na program 500 plus. Zamiast zaplanowanych dwóch godzin skończyłem po 1,5 h z kawałkiem.

Przypomniało mi się w porę zalecenie ze świata sportu profesjonalnego: celem treningu nie jest realizacja planu treningowego, tylko osiągnięcie maksymalnej dyspozycji w dniu zawodów. Domęczenie pół godziny po Lasku Wolskim wcale by mnie do tego nie przybliżyło.

Na szczęście ostatnie mazurskie bieganie (2:12) było niezłe. Obiegłem jezioro Mokre i kończyłem znów koło tych cudnej urody jeziorek, nad którym się rozpływałem tydzień temu. Tym razem miałem aparat.

Tak wyglądałem nad jez. Mokrym:

A tak wygląda leśne jeziorko. Pełne złotych rybek chyba.