Być jak Asia Jóźwik

Ruszamy, na łuku ustawiam się na drugiej pozycji zaraz za Joanną Jóźwik. No bo przecież nie przed. Nie mam śmiałości wyprzedzić dziewczyny, która zachwyca szybkością na 800 metrów miliony telewidzów, nawet kiedy zamierza sobie truchtać po kontuzji. Bo jej trucht musi być chyba odrzutowy, bliski prędkości światła, anielski.

Ale kiedy wychodzimy z łuku, czuję, że chciałbym szybciej. Wyprzedzam Asię Jóźwik (jakoś się tak przed biegiem spontanicznie przeszło na „ty”, więc będę pisał na „Asia”) i mówię, że chciałbym okrążenie robić w 1:22. Bo tak sobie wyliczyłem na złamanie 5:30 na milę. A, to wszystko dzieje się na stadionie AWF w Amatorskich Mistrzostwach Polski na 1 Milę, świetnie, profesjonalnie zorganizowanej przez Smokowskich i Spółkę imprezie. Startowaliśmy w ubiegłorocznej (chłodnej, październikowej) edycji i wtedy nabiegałem 5:46. Teraz mierzę w 5:30.

No i kiedy ja mówię Asi o tym kółku w 1:22, to ona, że spróbuje się utrzymać. – Nie żartuj – wyrywa mi się, jakbyśmy się znali od dziecka. Ale to jest tak niemożliwe, że w to nie wierzę. Wygrać z Asią Jóźwik, to jak dziecięce marzenie marzenie , żeby np. strzelić w 1974 r. karnego Tomaszewskiemu i nieważne, że stałby odwrócony tyłem. Wtedy jako siedmiolatek bym pewnie nie dokopał do bramki.

A teraz tnę, pierwsze kółko 1:24, rozważnie. Żeby nie powtórzyć błędu z zeszłego roku, kiedy wystartowałem jak rakieta, a kończyłem jak lapeta. Teraz za rakietę robi biegacz w niebieskiej koszulce, ma na imię Grzesiek i oddala się ode mnie na pierwszym i drugim kółku na dobre 20-30 m. Robi mi się nawet trochę smutno, że biegnę w samotnej serii. Asia Jóźwik truchta w środku stawki, nikt mnie nie naciska, w pierwszy odjechał. Aż pod koniec drugiego kółka Bronek (trener koło siedemdziesiątki, autor zdjęć z naszego biegu, człowiek osobna historia) krzyczy, żebym go gonił. To gonię. Na biegach długich jestem posłuszny jak dziecko.

I rzeczywiście pod koniec trzeciego kółka dystans się zmniejsza poniżej 10 m, na przeciwległej prostej go wyprzedzam. Wtedy jest ważny psychologicznie moment: wyprzedzić człowieka tak, żeby nie dać mu nadziei na to, że może walczyć. Chociaż przecież może, bo biegnę już na 110 proc., dług tlenowy mi rośnie jak hipoteczny na bezrobociu. Ale trzeba w nim zdusić tę nadzieję. Więc przecinam go na pół i zanim się poskleja jestem już 10 metrów przed nim i powiększam przewagę.

Pogubiły mi się niestety sekundy gdzieś na trasie, przecinając wstęgę, którą przede mną rozciągają, wbiegam na metę w 5:37. Dziewięć sekund lepiej niż rok temu, ale osiem sekund od celu – więc w połowie drogi. Może gdyby nie ten upał albo gdyby za upał odejmowali sekundy, jak w skokach narciarskich… Padam na tartan, jak widziałem kiedyś w telewizji. Kiedy wstaję, Asia jest już za linią mety, nie wiem na ile zmęczona, bo ja jestem na tyle wypluty, że nic nie widzę.

Poza finiszującą Kingą. Widzę, ściga się z dwoma facetami. Wpada na metę, a zegar pokazuje jej smutek. 6:40, osiem sekund gorzej niż rok temu. Smutek zamienia się w rozgoryczenie, oszukał ją Garmin i trener. Garmin pokazywał tempo średnie 4:06, chociaż pobiegła w 4:10. A trener – czyli ja – źle policzył tempo i powiedział, że nawet 4:12 min./km wystarczy do celu. Nauka: na bieżni nie biegamy na tempo z kosmosu, tylko wyliczamy sobie czas na pół kółka, na całe kółko. Do 3000 m powinno się to udawać bez kalkulatora.

Nie zmieściliśmy się na podium, ani Kinga (5 miejsce w kategorii K-40), ani ja (5 w M-50). Ani w drużynówce (chociaż Marek-Rakieta doleciał w 4:52, miejsce 2 w M-40). Jedynym dekorowanym Staszewskim był w tej sytuacji Mały Yoda.

Zawody rozpoczęły się od startów dziecięcych. Mały Yoda biegł na setkę w kategorii M-3. Serio, tak to poważnie nazwali (kolejna to M-5). Nabiegał 27:35, o dwie sekundy szybciej niż na jesieni w Biegu Bąbla. U niego upływający czas działa bardziej na plus niż pogoda na minus. I zdobył srebrny medal. Dostał nagrodę: fajowe kredki w drewnianym piórniku i tajemniczy przedmiot bez nazwy i oczywistego zastosowania (ktoś wie, co to jest?). Od Asi.