Most na drugą stronę

Biegnę przez most. O ile jest w ogóle most.
Życie to fabuła ułożona z przypadkowych zdarzeń, tak jak społeczeństwo składa się z przypadkowych ludzi. Fabuła jest taka, że napisała do mnie Dorota od Violi, żeby napisać o Biegu Przez Most, który odbywa się 4 września i jest to atestowana, asfaltowa dycha w Warszawie, choć na drugim końcu, w korkach jedzie się tam ode mnie dłużej niż do Radomia, ale przecież w niedzielę nie będzie korków. A z Violą znamy się z Majdanu, biegliśmy tam półtora roku temu z wolnej Polski w Biegu na Majdan i ten powiew wolności tak olśniewał Ukraińców. To se ne vrati, a przynajmniej nieprędko.
To napiszę o biegu, wystartuję w nim (bo termin na start kontrolny przed Maratonem Warszawskim idealny), rozdamy na miejscu ulotki KS Staszewscy, ucieszymy się wspólnie. Słyszałem o tym biegu dobre rzeczy, ale skoro mam go zareklamować, to napisz mi parę słów więcej, Viola.
I dostaję od Doroty od Violi maila z informacjami. Najpierw mi się robi tak ciepło, kiedy widzę pierwszą edycję zorganizowaną trzy lata temu po trasie trailowej z 200 uczestnikami. Jakbym się spiął i pobiegł 38 z małym haczykiem, byłoby trzecie miejsce.
Przypomina mi się Tomek H. rozczulony, kiedy na spotkaniu kończącym pierwszą edycję naszego obozu w Rabce dostał odręcznie wypisaną na bloczku KP fakturę. Widzę z tej samej perspektywy ten Bieg przez Most w fazie partyzanckiej, nie że most podminowany i zbliża się transport hitlerowskich ciężarówek z amunicją, tylko zdobywamy Dziki Zachód, jesteśmy pionierami, budujemy mosty dla pana starosty.
A w zeszłym roku już ponad 800 biegaczy na mecie, trasa z atestem, 38 minut daje perspektywę znalezienia się w pierwszej dwudziestce. To ja bym chciał tego dla siebie w tym roku: znaleźć się w pierwszej dwudziestce i pobiec poniżej 38 minut. Co na razie wydaje się mocno nierealne, a za dwa tygodnie chyba wciąż będzie trudne. Szybkość odchodzi do przeszłości. 36:30 – to se ne vrati.
Wchodzę na stronę Biegu przez Most, patrzę na trasę i kolejny przypadek w fabule. Ruszamy nie z okolic ratusza Białołęki jak mi się wydawało, tylko z jakiegoś parku (dzięki DJ Rav za korektę) na wskroś przez Tarchomin, do ulicy Odkrytej i tam zawrotka. I niech mnie kule biją, jeśli nie wypada ona akurat pod domem Janka, syna fotografa, który jest już po drugiej stronie.
Na zdjęciach dziesięcioletni Janek na rolkach i dwuletni Yoda na hulajnodze. Fotki z biegania w tym tygodniu nie mam, ale mogę się pochwalić 81 km zapisanymi na Garmin Connect.