Z biegiem Wisły

Ma znów stolica swą rzekę. Spacerując po Bulwarach Wiślanych można poczuć się trochę jak na początku XXI wieku – bo nowocześnie tam jak w Centrum Pompidou, ławy z drewna pod płóciennymi baldachimami, kamień, metal i szkło. I trochę, jak pod koniec wieku XIX – kiedy Warszawa jeździła na karuzelę na Bielany, wąskotorówką do Młocin i baraszkowała na trawie nie zdając sobie, co przyniesie jej XX wiek.

Przespacerowaliśmy się z Dzikim po bulwarach w piąteczek po pracy. Była jeszcze kawa, woda i szachy. Wszystko.

Dziki pokazuje pierś, jak syrenka w tle. Pokazuje, że ma na piersi akcent biegowy, koszulka z przeszłości, kiedy Dziki biegał maratony. A ja cały jestem jednym długim wybieganiem. Bo na te szachy na bulwarach przybiegłem z Kabat okrężną drogą przez las i z dokrętkami na Bulwarach. Trzydziestka, a ponieważ mierzona minutami, nie kilometrami, to zrobiłem 32 km w równe trzy godziny (tu jest trening na Garmin Connekcie).

I po drodze odkryłem Wisłę jeszcze inną. Nie mam fotek, bo zajmowałem się trzymaniem tempa. Średnie wyszło 5:36 min./km, ale do końca Wału Siekierkowskiego trzymałem 5:30. Ale pamiętam te dzikie kępy nadwiślańskie oglądane z wysokości wału. Gdzie masz miasto, w którym biegniesz sobie patrząc na Manhattanik, który jest na wyciągnięcie ręki, a jednocześnie dzika rzeka naprzód płynie? Miasto moje, a w nim.

Niestety szyszkoizm skaził umysły budowlanych jeszcze przed nastaniem PiS – ścieżka, która w trakcie budowy była wyrównana i szutrowa, teraz jest wyłożona kostką Bauma. Wybetonować wszystko. Bulwary od Baraniej Góry do Gdańska. Na dole idzie jakaś konkurencyjna ścieżka między krzaczorami. Ale nie zbiegłem na nią tym razem, zależało mi na tempie biegu.

Ścieżka po wale za Mostem Siekierkowskim – kiedy poruszać się z biegiem Wisły – robi się znów szutrowa, to już niemal ścisłe centrum, a dzikie kępy wciąż napierają od wody na wał. Byłem tu pierwszy raz w życiu, bo wiadomo, że to ślepa droga – kończy się na ujęciu wody dla Warszawy, płoty, przejścia nie ma.

Wiele lat myślałem, jakie to głupie, można by zrobić kładkę i wtedy rowerzyści czy biegacze mogliby latać między Łomiankami, a Oborami w te i we wte. Ale teraz świat się zmienił. Nie wpadając w żadne histerie człowiek myślący musi mieć świadomość, że taka kładka to idealne miejsce do skażenia wody w mieście moim. Nie z samych biegaczy i rowerzystów składa się skład.

Więc na bulwary dotarłem przez miasto moje. Poprosiliśmy z Dzikim fotografujących się przy Syrence o zdjęcie, wyszło dziwnie. Ale syrenka musi być.

A na zdjęciu otwarciowym Mały Yoda, początek XXI wieku. Bo tak mi się na tych bulwarach spodobało, że w sobotę zabrałem tam rodzinę, która też się zachwyciła. Nie byłeś? Zobacz.