Obóz biegowy skarby i kamienie

Obóz Biegowy w Rabce to dla mnie coś zupełnie innego niż na przykład dla Mojej Sportowej Żony. Każdy znajduje tam inne skarby i kamienie.

Postanowiłem dziś napisać o obozie biegowym w Rabce, bo tylko do środy obowiązuje promocyjna cena obozu. Ale dziś cały dzień jestem poza domem, wyjechałem do Krakowa na wywiad z Ewą Drzyzgą, stukam teraz z pociągu gdzieś w rejonie Włoszczowej, do domu dotrę późnym wieczorem. Więc proszę wczoraj późnym wieczorem MSŻ, żeby przesłała mi rano mailem jakieś zdjęcia obozowe do zilustrowania tekstu.

I wiecie, co? Ja bym dał na pewno zdjęcia ze stadionu, pokazałbym jak super dorośli ludzie mogą bawić się rzucając piłkami lekarskimi, pędzlując płotki albo drobiąc w drabince koordynacyjnej. Na bank wyszukałbym moje ulubione zdjęcie z bieżni, na którym Agnieszka podaje pałeczkę sztafetową Adamowi, a w tle stoi chałupka a la Witkacy. Pokazałbym zdjęcia ludzi mdlejących z masochistycznej rozkoszy na krosie (jedno z nich było w ostatni czwartek, Andrzej mdlejący po krosie).

A MSŻ nic. Niczego takiego mi nie przysłała. Tylko góry, góry i widoki. Grupa na wieży widokowej na Polczakówce tuż przed morderczym krosem na Bani. Grupa na Sokolicy zdobywająca w godzinę Babią Górę, tę górę, na którą turyści wprawiają się na całodzienną wycieczkę. Najszybsza w grupie Agnieszka z nieprzeciętnie ambitną Jolą zbiegające ramię w ramię z Babiej Góry (to zdjęcie otwarciowe).  Ludzi zapatrzonych ze zmęczenia, ale w pejzaż tak piękny, że wart podbiegu. I rozradowane baby na Babiej z ucieszonym Przemkiem.

Spójrzcie:

Obóz biegowy, jaki jest każdy widzi. Dla mnie to triada równoboczna – praca, wakacje i sportowe święto. Zapisać się można tutaj, do środy w promocyjnej cenie. A szczegóły zobaczyć tutaj, jeśli komuś umknął pierwszy link.

A po co w ogóle? Każdy pewnie znajdzie własne odpowiedzi, skarby i kamienie. Mogę Wam tylko powiedzieć, jak ja nie pojechałem kiedyś na obóz. To było bodaj w 2004 roku, kiedy uwolniłem się już od toksycznej miłości, nie znałem jeszcze MSŻ i udzielałem się w bielańskiej grupie SBBP (kto rozszyfruje?). Ludzie z SBBP wybierali się na bodaj pierwszy z obozów biegowych dla amatorów organizowany wtedy w Szklarskiej Porębie. I pamiętam, jak dopytywałem na forum biegajznami.pl (istnieje jeszcze?), co mi da taki obóz. Pobiegnę dychę o minutę szybciej? Nauczę się nowych ćwiczeń? Czy co?

Doszedłem wtedy do wniosku, że nie pobiegnę, ćwiczenia i tak pozapominam, a czy co nic nie da. I nie pojechałem.

Wiem, że o rzeczy, które można wywieźć z dobrego obozu – bo przecież nie my jedyni robimy dobre obozy biegowe – nie przyszło mi nawet do głowy zapytać. Bo jakie jest pytanie, na które odpowiedzią są ręce Michała spontanicznie wyciągnięte do góry po wbiegnięciu (bez przejścia w marsz, a na tej górze to naprawdę sztuka!) na szczyt Lubonia Wielkiego? MSŻ mi tego zdjęcia nie wysłała, wstawię wieczorem, jak dotrę do domu.

A tutaj filmik z zeszłorocznego obozu biegowego: