dobranoc! – 21 października 2007

Dobra noc. Taka jakiej już nie pamiętam. Pełna patosu, ojczyzny, polityki. W dodatku zwycięstwo, sportowcy wiedzą co to znaczy. Na tej wygranej zależało mi tak, że sobie nawet nie wyobrażacie. Od miesięcy miałem coraz większego doła politycznego z powodu poczynań ugrupowań rządzących. A teraz radosny koniec. Na tej wygranej zależało mi tak, że kiedy pomyślałem na piątkowym treningu na czym mi bardziej zależy – na życiówce w sobotnim biegu na 10 km (a może to być ostatnia życiówka w życiu) czy na wygranej w wyborach (chociaż to nie ostatnie wybory), to stwierdziłem, że bezdyskusyjnie zależy mi bardziej na niedzielnym wyniku. Jezus Maria, ciągle to jeszcze przeżywam, zaraz napiszę o bieganiu, jeszcze tylko słowo. Na Skype’ie odezwała się przyjaciółka Mojej Sportowej Żony – imię Karolina, sporty uprawiane hippika oraz narciarstwo, adres od trzech lat Irlandia, jeden duży nabytek na Wyspach własny koń. O 22:52 napisała, że nerwy, nerwy, nerwy i że od wyniku zależy to, czy wraca do Polski. A o 22:55 napisała jedno słowo: wracam. Wracam do biegania. W piątek był spokojny półgodzinny trening. 30 minut w pierwszym zakresie, tempo około 5:00. Na koniec sześć 30-sekundowych przebieżek w tempie planowanym na sobotni wyścig. A to, co się stało w sobotę w Kabatach to dla mnie wydarzenie numer dwa weekendu. Pogoda idealna – zimno i słonecznie. Poleciałem od startu dość swobodnie do przodu. Najważniejsze zaczęło się na czwartym kilometrze. Dogoniłem Jarka B. Jarek kurtuazyjnie zażartował, że utrzymał się przede mną już cztery kilometry, więc wystarczy. Kurtuazyjnie, bo on ma życiówkę z Kabat poniżej 31 minut. Teraz wprawdzie biega wolniej, ale wyniki w okolicy 35 minut są dla niego normalne. A ja wygrałem z nim chyba tylko raz, miesiąc temu, pewnie sobie odpuścił. Mówię Jarkowi po paru minutach wspólnego biegu, że może ze mną wygrać, bylebym zrobił życiówkę. – A jaką masz? – 36:12. – To będzie ciężko – Jarek B. spojrzał na stoper na piatym kilometrze. – Chociaż. Wskakuj za mnie, może się na coś przydam. I pierwszy raz biegłem z własnym zającem, jak profesjonalny biegacz. Jarek przede mną, widziałem tylko jego głowę. Wyłączyłem ostrość wzroku i połowę świadomości, widziałem tylko głowę Jarka B. przed sobą (tak zaznaczam, że Jarka B., żebyście ani przez moment nie pomyśleli, że widziałem w tym stanie Jarka K.) i starałem się, żeby za bardzo się nie oddalała. Przetrwałem kryzys 6-7 km (zostałem wtedy z tyłu na 8-10 m), na ósmym km wyprzedziłem Jarka B. i doskoczyłem do biegnących przede mną dwóch zawodników. I to zupełnie nie szkodzi, że Jarek B. przeleciał nas trzech na dziewiątym kilometrze, i że z naszej trójki byłem ostatni. Bo urodziła się przy tym życiówka lepsza o 50 sekund od poprzedniej – 35:22. Jestem zadowolony! Potem całe to zmęczenie rozbiegałem na pierwszych zajęciach kursu instruktora LA, który zaczął mi się w tę sobotę. Zajęcia były praktyczne, przez dwie i pół godziny w dresach poznawaliśmy na stadionie ćwiczenia na rozgrzewkę. Plus porządne rozciąganie na koniec. W niedzielę pobiegłem tylko pół godziny w pierwszym zakresie, łagodne rozbieganie po sobocie. Była to wyprawa po samochód zostawiony pod domem znajomych, gdyż zrobiliśmy sobie ostatnią imprezę IV RP. A teraz wracamy do III zakresu. Dobra Noc państwu! �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

dobranoc! – 21 października 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.