rozpuda – 25 sierpnia 2007

Sobota na Rospudzie. A było tak. 4:50 pobudka. 5:59 podjeżdżamy do Wojtka, pod jego domem umówiliśmy się z jeszcze jednymi znajomymi, w trzy ekipy wyruszamy na spływ na Rospudę. Dla mnie to dzika godzina, ale dla Wojtka ostatnio normalna. Od dwóch tygodni Wojtek (40/175/80 – gdzie poszczególne liczby oznaczają wzrost, wagę i wiek, tylko że w innej kolejności) zaczął biegać. Naprawdę. Szok tym większy, że pamiętam jak w podstawówce biegaliśmy na wuefie na 1500 m, ja dobiegałem na plus minus piątej pozycji jako ostatni z tych, którym chciało się ścigać, za mną było paru maruderów, a stawkę zamykali Wojtek z Maćkiem i Robertem, którzy maszerowali dyskutując i gestykulując. I po latach ten sam Wojtek chce sam z siebie uprawiać jogging. No, tyle że wtedy miał ksywkę Chudziutki, a teraz byście tak nie powiedzieli. 6:15 Na Augustów! 9:30 Augustów. 11:30 Okrętujemy się w kajakach na Rospudzie w Małych Raczkach. Najpierw płynie się przez dość nieciekawe zielsko, chętnie by człowiek puścił tamtędy obwodnicę. Potem robi się ładniej i po 13. pojawia się jedyny na trasie bar. Paskudne szaszłyki z zamrażarki, śmierdzące stęchlizną. MSŻ wybrała post, ja swój zjadłem mocno maczając w musztardzie. 16:00 Rospuda jest jednak ładna. Od godziny płyniemy w lesie raz wchodzącym niemal do rzeki raz wyniesionym na monstrualnej skarpie. Wiozę w kajaku córkę przedszkolaka i córkę Wojtka, dziewczynki gawędzą o krokodylach, wężach morskich, żółwiach oraz konikach Pony. Najlepszy był dialog o syrenkach. Córka przedszkolak: – Czy syrenki są naprawdę? Córka Wojtka (podstawówka): – Tak, widziałam w lesie sarenkę. Córka przedszkolak: – Widziałaś jej piersi? Córka Wojtka dębieje, ja ledwo wyrabiam z tłumionego śmiechu. 17:38 Biegnę z biwaku (Uroczystko Święte Miejsce) po samochód, który zawiozłem wcześniej do Małych Raczków (Raczek?). W samochodzie mamy wszystkie namioty, śpiwory itp. Nie musieliśmy tego upychać w kajakach, a ja mam naturalny trening. 1 h 7 min. w pierwszym zakresie, tempo podejrzewam, że ponad 5:30. Powinienem biec szybciej, ale jak to robić, kiedy przyroda taka piękna dookoła. Chociaż szczerze mówiąc ta część Puszczy Augustowskiej trochę mnie rozczarowała. Dużo śmieciowatej zieleniny, na którą w Warszawie mówimy chaszcze, a w Rabce chabezie. Nad Wigrami, gdzie biegałem w czerwcu i w lipcu było jednak ładniej, bór bardziej górski, a częstotliwość występowania zabudowań popegeerowskich zdecydowanie mniejsza. 19:10 Rozstawiamy namioty. Koniec sportowej części dnia. Nie znalazłem chętnych do odbijania piłki siatkowej, a była w samochodzie. Zaczyna się część artystyczna.�

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

rozpuda – 25 sierpnia 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.