niestety – 1 września 2007

Moja Sportowa Żona ruszyła pierwsza. Żeby nie jechać w grupie biegaczy. Miała czekać przy drugim skrzyżowaniu, jakieś 1,2 km od startu. Dobiegliśmy tam po niecałych pięciu minutach trochę już rozciągnięci w wężyk. Słabszy z braci C., z którym zwykle wygrywałem na wiosnę o jedno oczko tym razem nieuchronnie odjeżdżał ode mnie. Niespodziewanie mocniejszy C. biegł tuż przede mną. – Dawaj kiciu! I już biegł za mną. Na dopingu MSŻ wyprzedziłem jeszcze z dwóch czy trzech kolegów, którzy wyszli przede mnie na pierwszym kilometrze. A potem zaczęła się pustka. Którą MSŻ wypełniała jak Radio Fitness. – Kiciu, nie mów nic. Ja będę mówiła… Na półmetku okazało się, że tracę prawie 10 sekund do międzyczasu z życiówki. I że niestety nie mam z czego przyspieszyć. Wzięło mnie jeszcze dwóch znajomych, a trzeci na finiszu mnie po prostu przejechał, przeciął na pół i poskładał w locie za plecami. Nawet MSŻ na rowerze ostrzegająca o zbliżającym się ataku nie mogła tu wiele pomóc. Do rekordu życiowego zabrakło mi 36 sekund. Czas: 36:48. Nie udało się sięgnąć po gwiazdkę z nieba czyli pobić życiówki. Ale bieg zgodnie z założeniami przygotowawczymi do maratonu. Bo wprawdzie mnie przed startem zwykle ponoszą emocje i szykuję się na całego, walczę na maksa – to jednak rozum wie, że są starty docelowe i przygotowawcze. Teraz powinienem mieć dużą wytrzymałość. Hm, mam trochę wątpliwości, czy nie za dużo straciłem w drugiej części biegu – to by znaczyło, że z wytrzymałością jednak krucho. Wiele się dowiem o sobie, za tydzień po półmaratonie w Sochaczewie. Znów się tam podpalę, podniecę, ale teraz mogę to trzeźwo stwierdzić: to będzie drugi start kontrolny przed Maratonem Warszawskim. Jeśli tam pójdzie mi lepiej niż dziś na dychę – czyli nie zabraknie mi pół minuty do życiówki, a poprawię tę życiówkę o pół minuty – to wtedy będzie to dobra prognoza przed maratonem. Bo będzie to znaczyło, że brakuje mi wprawdzie trochę szybkości (do biegu tak krótkiego jak 10 km), ale wytrzymałość na maraton mam. Sportowe popołudnie spędziliśmy na podwórku – córka przedszkolak rowerowała, a my z MSŻ odbijaliśmy piłkę siatkową. W pewnym momencie miejscowe dzieciaki odważyły się zapytać, czy mogą się dołączyć. I kiedy się zgodziliśmy, natychmiast dołączyła druga grupka. Zaczynamy robić za lokalnych animatorów kultury fizycznej. I pani minister sportu przyzna nam kiedyś medale. Na razie ja muszę zawiesić MSŻ na piersiach medal z podziękowaniami za dzisiejsze wspomaganie na rowerze. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

niestety – 1 września 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.