podbiegi – 13 kwietnia 2007

Dzień zaczął się od sportu pod górkę. A potem było z górki. Punktualnie o 8.30 (bo z Moją Sportową Żoną nic nie jest niepunktualnie) wyszliśmy – ona na fitness, a ja z córką przedszkolakiem do przedszkola. Jest coraz cieplej, założyłem krótkie spodenki, żeby być gotowym na ciężki trening. Ale nie jest na tyle ciepło, żebym w tych spodenkach domaszerował w tempie przedszkolaka do placówki. Więc podjechaliśmy samochodem, chociaż kręcenie po jednokierunkowych jezdniach centralnego Ursynowa zajmuje więcej czasu niż dojście do przedszkola. Podjechałem do Lasu Kabackiego, ale tym razem na parking przy Tesco, bo stamtąd do słynnego kabackiego podbiegu są tylko 2 km, a nie 4 tak jak z mojego tradycyjnego miejsca wbiegu róg Moczydłowskiej i Leśnej. Dwa kilometry spokojnego dobiegu i jedziemy. Wyznaczyłem sobie 10 podbiegów Słonika – czyli w obłędnie szybkim tempie. 400 m pod górę. I dziś się udało! Wszystkie w tempie – w przeliczeniu na kilometr – między 3:28 a 3:35. Czyli szybciej niż przy dotychczasowej życiówce na dychę. Strasznie mnie ucieszyło, że najszybszy był ostatni podbieg. To jest taki trening, po którym człowiek jest jak samolot. A ponieważ to stara metafora, to dołożę nową – czułem się jakbym z rozmiaru premiera wzrósł nagle do formatu wicepremiera G. Nie wiem, czy to dobra ksywka, bo jest przecież też punkt G, więc to może być odczytane jako kpinka z władzy. No trudno. Potem dwukilometrowy powrót do samochodu, zatrzymać stoper – a tu godzina i 12 minut. Ja naprawdę nie mogę zrozumieć, jak to jest, że te krótkie i szybkie treningi, na które nastawiłem się w tym sezonie, zabierają tak długo czasu. Potem do pracy. Szukać bohaterów do opowieści o dorastaniu nastolatków, szukać doradcy podatkowego do wywiadu. I tak jak napisałem, przez cały dzień było z górki. Udało się, zacząłem się umawiać na rozmowy w przyszłym tygodniu. Po południu okazało się, że dostałem już wierszówkę (choć jeszcze dwa dni do 15.). Więc jutro jedziemy kupować fotele i sofę do pokoju, bo te, które mamy są tak niewygodne, że nikomu nie chce się tu siedzieć. I dlatego jak przyszedł mój niebiegający przyjaciel (zaczyna myśleć o bieganiu, bo na liczniku stuknęła mu po pierwsze czterdziestka a po drugie prawie 80 kilo), to siedzieliśmy cały czas w kuchni. Kuchnia to często najprzyjemniejsze miejsce w domu. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

podbiegi – 13 kwietnia 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.