sekta – 5 sierpnia 2007

Czy Bieg upamiętniający Powstanie ma sens? Właśnie o tym dyskutowaliśmy z biegaczami. Wróciłem kwadrans temu ze spotkania towarzyskiego biegaczy. I tak się zastanawiam, czy nie jesteśmy trochę jak sekta. Uzależnieni od sportu, siadamy przy butelce wina i sałatce z soczewicy (dzięki, Mel) i gadamy o bieganiu. Albo kiedy spotykamy na ścieżce nieznajomego biegacza, to pozdrawiamy go starorzymskim podniesieniem dłoni. Biegałem w czwartek z biegającym szefem, szef opowiadał mi, jak biegał w Paryżu. Slalomem. Bo taki tłum uprawia jogging (ciekawe jak to jest po francusku? żogin? żogę?). I ludzie się tam nie pozdrawiają, bo musieliby to chyba robić co chwila. Ciekawe kiedy w Polsce będzie nas tyle, że z grupki maniaków, no może z awangardy nowego stylu życia, zamienimy się w biegającą większość? Dyskutowaliśmy właśnie o tym, jak dla niebiegającej większości śmieszne i sztuczne może się wydawać, że grupka osób w krótkich spodenkach wychodzi na ulice, żeby uczcić Powstanie Warszawskie. Może, ale nie musi. Ja w tym roku nie zdążyłem na ten bieg wrócić z wakacji, ale startowałem w nim dwa lata temu, z córką gimnazjalistką. Specjalnie wykombinowaliśmy wtedy dla niej białą koszulkę i czerwone spodenki. A ja widząc Janka G., który zawsze biegnie w takich uroczystych biegach z biało czerwoną flagą przeżywałem prawdziwe uniesienie. Bo dla mnie bardziej naturalne jest świętowanie wielkich wydarzeń, sportem i radością niż zniczem i wieńcem. Za dziewięć dni Półmaraton Cudu Nad Wisłą w Radzyminie. Nie biegnę, bo będziemy wtedy z Moją Sportową Żoną łazić po Karkonoszach. Trochę szkoda, bo przydałoby się parę ostrych startów przed Maratonem Warszawskim (23 września). Na razie plan – zwany ładnie Bezpośrednim Przygotowaniem Startowym – przebiega bez większych zakłóceń. W poniedziałek miało być szybkie 10 km i było, z dobiegiem godzina treningu. We wtorek to co zakochani mężczyźni lubią najbardziej, czyli bieganie z kobietą. MSŻ na rowerze z córką przedszkolakiem w siedzonku, a ja w pierwszym zakresie z sześcioma powtórzeniami siły biegowej (skipy plus wieloskoki). MSŻ nieźle się przy tym realizowała jako instruktorka, bo komenderowała, żeby nogi podnosić do kąta prostego albo mocniej się odbijać. W środę było tyle roboty w pracy, że za nic nie dało się zrealizować treningu. W czwartek powinno być wolne, ale za to był środowy trening. Powinien być szybki, ale był wolny, bo z biegającym szefem. Biegający ma taką wadę, że trenuje za szybko, długie wybiegania robi z prędkością szybszą niż startowa w maratonie. Tym razem było to ok. 4:45 na kilometr. Absurd. Na dziewiątym kilometrze kabackiej pętli przeprowadziłem matematyczny dowód. Ja każdą dziesiątkę na maratonie biegnę o 4 minuty wolniej niż moja życiówka na 10 km. Biegający – o 10 minut wolniej niż jego życiówka na dychę. Wniosek: trzeba poprawić wytrzymałość, a to się robi biegając długo, ale poniżej pierwszego progu tętna (w uproszczeniu: z tętnem poniżej 140-145). Drugą dziesiątkę zrobiliśmy więc wolniej, kilometr w ok. 5:30-5:40. W piątek kilometrówki, udawało się po 3:48-4:00. Tak sześć razy z minutową przerwą w truchcie. Ostatnia była najszybsza, to fajnie. Ostatni trening w niedzielę (zamiast soboty) – przyjemne 45-minutowe BNP. Dobiegłem do Lasu Kabackiego i tam na wymierzonych kilometrach mogłem sprawdzić sobie tempo drugiego zakresu. 4:04-4:06, ładnie, prawda? Ostatnie 10 minut już po Ursynowie zrobiłem w trzecim zakresie. Pięknie się zmęczyłem. Plan wykonany. Pięć treningów, w każdym forma coraz wyższa. To przyjemne, bo teraz zaczynam budować formę jak domek z klocków na fundamencie długich wybiegań z poprzednich dwóch miesięcy. Pierwszy rządek wyszedł. A koalicja za to się sypie, jak domek z kart. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

sekta – 5 sierpnia 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.