wisła – 26 maja 2007 – KS Staszewscy

Zrobiłem dwa półmaratony z okładem. Pierwszy na nogach, drugi na rowerze. Kocham takie soboty. Pamiętacie, jak Forest Gump zaczyna biegać. Wychodzi na drogę i biegnie przed siebie, bodaj cztery lata. Rano wpadłem w taki trans. W ten piekielny upał pomyślałem, że nie będę biegał po lesie, tylko po odkrytej przestrzeni, żeby się opalić. A że dziś zaplanowałem dwugodzinny trening, to pobiegłem nad Wisłę. Do rzeki spod domu ma 42 minuty przez kawałek Ursynowa, Pola Wilanowskie wszerz i obrzeża Wilanowa. Dobiegłem i mnie zaczarowało. Dziwna przyroda – nazywa się to Kępa Zawadowska i ma specyfikę kępy, to znaczy jałową ziemię porastają kępy trawy, a pomiędzy nimi kępy krzewów. To nie jest najpiękniejsza przyroda świata, ale inna. Spojrzałem na rzekę, która toczyła się leniwie jak mamut. A potem skręciłem i biegłem nieopodal Wisły ścieżką po kępie. Było tak dziko. Nawet kiedy pojawił się przemysł, to egzotyczny – wytwórnia piasku. Przypomniała mi się książka Bogdana Loebla, której akcja rozgrywała się w podobnej atmosferze nad Wisłokiem. I przeniosłem się w bluesowe klimaty, w minione lata, wpadłem w trans. Biegłem dość szyko jak na pierwszy zakres, na pewno nie był to trucht. A jednocześnie tak transowo, że czułem, że mogę tak tupać przez wiele kilometrów. Do domu wróciłem po 2 godzinach i 3 minutach. Czyli zrobiłem półmaraton z dwukilometrowym okładem. Wypiłem wszystko, co było w lodówce. Potem było życie rodzinne. Zakupy – głupio tak w weekend i to jeszcze taki ładny, ale nie starczyło nam czasu w tygodniu. Badminton na podwórku z Moją Sportową Żoną – ale, że już wiało przed burzą, to tylko trochę poodbijaliśmy. Kiedy szliśmy z rakietkami w ręku zaczepił nas mężczyzna po 40. z czerwoną twarzą, że to nie dla dorosłych, tylko dla dzieci. Zupełnie jakby czytał wczorajszego bloga i postanowił dopasować się do opisu patologii. Zareagowałem z nadmierną złością, że lepiej grać niż zapijać się przed telewizorem. Chyba nie zrozumiał, bo zaczął wyjaśniać, że on teraz w telewizji ogląda występy polskich siatkarzy. Jeszcze obiad i odwiedziny u taty. A potem MSŻ zabrała srebrną strzałę, bo pojechała na warsztaty fitness. A ja ściągnąłem sobie z dachu rower i z córką przedszkolakiem odwiedziłem przyjaciela, który nie biega, a co więcej nigdy nie biegał, nawet na wuefie, szedł sobie z tyłu stawki i podbiegał tylko na wyraźne polecenie nauczyciela. Między deszczami zrobiliśmy mały spacer z dziećmi. A przed wieczorem przyszedł czas na drugi półmaraton. Dojechaliśmy z córką przedszkolakiem z Bielan do stacji metra Plac Wilsona. Stamtąd mogliśmy albo dojechać do domu w pół godziny metrem, albo w godzinę z hakiem na rowerze. Oboje wybraliśmy tę drugą opcję. I znów nad Wisłą, do której Warszawa może i jest odwrócona tyłem, ale przynajmniej jej nie uregulowała. Więc po przeciwnej stronie piętrzyły się kępy krzewów. Miło popatrzeć, miło jechać. Jakieś 22-23 km czyli znów półmaraton z okładem. A teraz jestem sportowo spełniony. Zmęczony jak statystyczny Polak, kiedy zepsuje się winda, a on musi wnieść w siatce dwa czteropaki. I śpiący jak córka przedszkolak, która właśnie zasypia. Dobranoc państwu. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

wisła – 26 maja 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.