Zwycięstwo Armii Poznań

Armia Poznań zwyciężyła. Za tydzień zobaczymy, co z Armią Kampinos. Każdy ma taki start docelowy, na jaki ma ochotę.

W pierwszy weekend zimy, która przyszła bezpośrednio po totalnym lecie, miałem mnóstwo powodów do słonecznego uśmiechu. Biegłem w Poznaniu oraz Włocławku – korespondencyjnie, z Podopiecznymi, którzy tam startowali. Śledząc międzyczasy Maćka, Szczepana, Michała i Grażyny w Poznaniu na 25, 30 czy 35 kilometrze nie mogłem wyjść z podziwu, jak rewolucja informatyczna zmieniła nasze życie. Bo ja ciągle pamiętam, kiedy wyniki biegu można było dostać w formie drukowanej na jakichś dużych zawodach kilka tygodni później. Np. z wrześniowego Maratonu Warszawskiego – na styczniowym Biegu Chomiczówki. A teraz widziałem na każdym punkcie kontrolnym, że jest dobrze, a czym dalszy był punkt, tym było lepiej.

Maciek powtórzył złamanie trójki, chociaż Picta nie pokonał – więc Pict z 2:55 został w tym roku i mistrzem podbloga, i mistrzem Kancelarii w maratonie. Zrobił życiówkę, chociaż skromniejszą niż ja się spodziewałem, ale taką, jakiej sam oczekiwał. Może jednak bywa tak, że biega się głową i Maćka głowa była tylko na 2:57.

Dalej też radości i wyniki w punkt. A to – może to jakiś mój brak skromności w pracy trenera – moja największa radość. Jak Szczepan ma złamać 3:30 i biegnie 3:29. Jak Michałowi piszę, że mu baloniki uciekną na 38 kilometrze i dokładnie tak się dzieje, a Michał dobiega zgodnie z założeniami w 3:33. Jak Grażynie piszę 4:19 i jej wydaje się na mecie, że pobiegła w 4:24, bo nie skojarzyła, że netto ma właśnie 4:19.

Bajka. A jeszcze Przemek we Włocławku złamał 1:40 na połówce – przez przeziębienie skromniej niż miało być, ale złamał.

Chciałbym umieć powiedzieć sobie: Wojtek, w Puszczy Kampinoskiej 3:09. I z taką samą zegarmistrzowską punktualnością w to trafić.

Ale moja forma jest dla mnie w najlepszym przypadku zagadką, a w najgorszym powodem do potężnych zmartwień. Walczę jak w slalomie między brakiem regeneracji, brakiem czasu na treningi, stresem w pracy, metryką o wektorowej charakterystyce i treningami. Sporo zrobiłem teraz wytrzymałości, w piątek wracałem z pracy biegiem półtorej godzin, więc mam alibi dla sobotniego parkrunu, który robiłem jako akcent po godzinie biegania – i wyszło tylko 20:05. Dwa razy robiłem już parkrun po godzinnym biegu i było o kilkadziesiąt sekund lepiej.

Ucieszył mnie tylko fajny finisz z biegaczem, którego doganiałem przez ostatni kilometr. 300 m przed metą zaczął mi kibicować! Krzyczeć: dawaj, dawaj. Doszedłem go z 50 m przed metą i z kolei ja go zachęciłem do walki. Wyprzedziłem już o dobre półtora metra, kiedy on z uśmiechem skontrował.

I z uśmiechem zafiniszowaliśmy. Niebieski wygrał o fotofinisz.

Fot. parkrun Warszawa-Ursynów

Maraton w Kampinosie to mój główny start pokręconego sezonu. Nie miałem na jesieni żadnych oczekiwań od żadnych zawodów, wszystko to były starty nawet nie kontrolne, treningowe. Bezpośrednio po godzinie wolnego biegu albo dzień po długim wybieganiu. Formę przyszykuję na 11 listopada, a przede wszystkim na sobotni Kampinos.

Cel: złamać 3:10, o ile trasa będzie miała rzeczywiście ok. 42,2 km. Marzenia i chęci: być wysoko w klasyfikacji. Mam to określone w głowie, ale nie będę wypisywał, bo nie mam odwagi, żeby to wystukać czarno na monitorze.

Akapit promocyjny. Biegnę w terenowych Brooksach z serii Pure, bo to moje najulubieńsze buty (mam właśnie terenowe grit i najbardziej free connect). Startówki, które mam na sobie na zdjęciu, to też zresztą Brooksy, ale to przypadek, bo jeszcze nie odkryłem butów startowych na twardą nawierzchnię, które robią różnicę. A Pure’y robią. Są wygodne, zgrabne, dynamiczne w naturalny sposób, jako przedłużenie kończyny. Przyjemnie pisać o swoim partnerze, kiedy naprawdę wierzy się w jego produkt.

Moja Sportowa Żona też biega w connectach. I wyglądają tak (sorry, że się tak pochwalę):