Walka na Dobro przed Półmaratonem Warszawskim. Dołączycie? Moja – a może już „nasza” – drużyna biegnie i działa na rzecz Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę. A jak doczytasz do końca, to zobaczysz, jak zmusić mnie do zrobienia deski (plank) ponad siły – na żywo w necie. Wszystkie dzieci nasze są, pamiętacie? Nie wszystkie mają jednak tyle […]
Krótko, bo mam dziś sporo okruchów cukru i bez cukru. Które nie układają się w długie narracje. I dobrze. Cukier w diecie sportowca Cukier wylądował w szafce z używkami. Wódka z tyłu, cukier z przodu. Wódka wyciągana okazjonalnie, cukier zobaczymy. Bo w niedzielę rano zrobiłem sobie do śniadania herbatę i zapomniałem posłodzić. Jem jajecznicę, piję,
Równo rok temu leżałem na kanapie z wypełnionym lodowatą wodą rękawem i uciskiem zwalczałem opuchliznę po artroskopii. Tak to wyglądało z zewnątrz. A w istocie rzeczy byłem absolutnie w dupie z formą, sprawnością. I absolutnie w euforii co do przyszłości. Kto nie pamięta: w styczniu 2017 r. miałem artroskopię po przeciążeniowym uszkodzeniu łąkotki przyśrodkowej w
Sobota rano. Mały Yoda daje pospać, ale musimy szybko wstawać, bo zaplanowaliśmy z Kingą sprawdzian na parkrunie. Po powrocie z gór wcale nie śmigamy na treningach, wręcz przeciwnie, biegamy ciężko jak słonie, jak żółwie, jak lokomotywy. Większe zamulenie ciągłą siłą biegową niż strzał hemoglobiny. Rano w łóżku wrzucam jeszcze na Facebooka KS Staszewscy filmik o
Będę się starał. Nie próbował, bo nie ma próbowania. Tylko będę się starał. W nowym roku, osiemnastym, roku w którym nasz wiek wchodzi w pełnoletność, będę się naprawdę starał. Poprawić wszystkie życiówki w M-50. Obecne, czyli w komplecie pochodzące z 2017 roku, to 19:01, 39:08, 1:25:59 i 2:59:15. Odpowiednio na dystansach 5, 10, 21 i
Góry, moje góry. Kocham was od dziecka, a co jakiś czas dostaję takiego plaszczaka w pysk. Nie żeby bolało, tylko ręce opadają. Nie opadają mi ręce, że nie jeżdżę na nartach tak jak moja sportowa szwagierka (zdjęcie wyżej) albo Moja Sportowa Żona (niżej). Bo one góralki z krwi i narciarki z kości. Ruchów nabytych w wieku
Spotkaliśmy w Rabce zimę, jesień, ja spotkałem prawdziwą sarenkę, ale umknęła z kadru. Biegałem z duchami, na Krzywoniu myślałem o tacie, o Janku, o mamie i o Jezusie. Biegałem z radością zwłaszcza po nowej trasie, o której nam patriarcha rodu opowiedział przy Wigilii – z Obidowej w stronę Turbacza, niespodziewanie płasko pod górę. Myślimy o
Spokoju. Życzę Wam dużo spokoju w sobie. Bo człowiek spokojny może być Jedi, może być szczęśliwy na szlaku, może cieszyć się na mecie. Z życiówek też, ale życie jest jedno, a poza tym jest wektorem, więc jeśli życiówki są za nami na osi czasu zostaje tyle innych radości. Złe emocje miałem od wczoraj. Obawiam się,
Podopieczny Kuba napisał, jak nie cierpi wychodzić w te mroźne noce na trening. Odpisałem, że szacun, bo ja już w smutne popołudnie nie mogę się zebrać. Biegam rano, a życie chociaż rzuca mną po burtach, to ten komfort ciągle mi daje – że mogę biegać na początku dnia i to nie musi być o świcie.
Gdybym miał szukać sportowej metafory dla tego, co zdarzyło się na Grand Press, to wyobraźcie sobie, że biegniecie w maratonie, dobry bieg na czas około 3:08-3:09. Wszystko idzie dobrze, przyspieszacie nawet. I na ostatnim kilometrze okazuje się, że nie myśleliście nawet, że jest aż tak dobrze. Że można teraz zafiniszować i zaskoczyć siebie oraz publiczność.
