deszcz – 2 czerwca 2007

Nie powiem, że czułem się jak człowiek z żelaza, bo człowiek z żelaza mógłby zardzewieć. Ale miałem poczucie, że mam ciało z tytanu względnie innego twardego na maksa materiału. Wczoraj po południu zadzwonił mój biegający szef P. z pytaniem, czy pobiegamy w sobotę rano. Za oknem była jeszcze Afryka i nic nie zapowiadało na dziś pory deszczowej. Umówiliśmy się w Lesie Kabackim przy szlabanie o 10.30. Szef P. miał kontuzję stopy, operację, teraz wznawia treningi. Myślałem, że wyjdzie mu to na dobre o tyle, że będzie wolniej biegał, bo zwykle trenuje w tempie kilometr ok. 4:50. To nieco szybciej niż biega maraton. Uważam, że długich wybiegań nie powinno się robić w tempie zbliżonym do osiąganego w maratonie. Ja biegam je po ok. 5:00, a bywa że wolniej, chociaż na maratonie mam średnią ok. 4:05. Jednak szef P. nie jest w stanie biegać wolno. Zrobiliśmy ok. 12 km w tempie między 4:45 a 4:58. Dla mnie akurat, dla niego za szybko, obaj byliśmy zadowoleni. Zagadnąłem szefa P. o Toruń (obiecałem o tym wspomnieć na blogu i proszę – słowo się rzekło, życiówka na stoperze). Parę osób pisało do mnie w mailach i na blogu, jak to toruński dodatek "Gazety" potraktował tamtejszy maraton sprzed dwóch tygodni. Największa impreza miesiąca w mieście, tysiąc ludzi w maratonie, połówce i biegach na 10 oraz 5 km. Całodzienny festyn sportowy na rynku. A w gazecie dzień po żadnej wzmianki choćby na kolumnach sportowych o zwycięzcach. Dzień przed ostrzeżenie przed korkami. A dwa dni po oczernianie organizatorów. Mówię to biegającemu szefowi P. i trochę się głupio czuję. Nie dlatego, że donoszę na toruńską redakcję, bo przecież pisałem o faktach. Tylko dlatego, że przecież sam wiem, że "Gazeta" to gazeta, a nie broszura propagandowa ani reklamówka Decathlonu. I ma opisywać rzeczywistość tak jak ją dziennikarze zdołają zobaczyć, a nie reklamować bieganie. A z drugiej strony to znaczy tyle, że dziennikarz z Torunia nie dostrzegł fenomenu maratonu – miejskiego święta sportu i festiwalu zdrowego trybu życia. I że w kontekście powtarzania przez miesiąc, że Polska biega, to generalnie kwas na łamach. Mam nadzieję, że takie kwasy nie będą się już "Gazecie" zdarzały. Tymczasem minęła godzina i szef P. odjechał samochodem do domu, a ja do swojego pobiegłem, bo chciałem dziś zrobić trening półtoragodzinny. I co z tego, że w deszczu? Kiedyś już chyba o tym pisałem przy jakichś intensywnych opadach atmosferycznych, ale że opad powtórzył się i to w dużym natężeniu, to i ja się mogę powtórzyć. Na trening w deszczu wyjść jest nieco trudno, bo to żadna przyjemność, jak człowiekowi ubranie wilgotnieje i od wewnątrz i z zewnątrz. Ale dobry bieg w deszczu, to tytanowa przyjemność. Tak czuje się swoją twardość i ta twardość tak cieszy – im człowiek starszy, im poważniejszy, im bardziej przerośnięte ego, stetryczałe ciało powinno odstręczać od takie wysiłku. Trudno o bardziej namacalny dowód na hart ducha. Po treningu wszystko nadawało się do wanny. Nogi całe w błocie, ubranie w wilgoci, buty w jednym i drugim. Ciepły prysznic, rozciąganie i po krzyku. Jeszcze nie zardzewiałem. Na koniec. Moja Sportowa Żona kazała mi coś jeszcze napisać o meczu, który właśnie wygraliśmy z Azerbejdżanem 3:1, chociaż przez prawię godzinę przegrywaliśmy. Chłopaki nie byli twardzielami, bo zagrali słabo, poniżej swoich możliwości. Dla mnie fajne w tym meczu były te emocje niespodziewanej radości na koniec. A najfajniejsze to, że oglądaliśmy mecz ramię w ramię z MSŻ. Moja kochana, sportowa żona. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

deszcz – 2 czerwca 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.