karetka – 28 kwietnia 2007

Trudno beztrosko zachęcać ludzi do biegania, kiedy się po dzisiejszym biegu razem z obsługą karetki pogotowia ładowało na nosze człowieka, który padł pół kilometra przed metą.Wiosna to przyjemne treningi i starty w upale. O 11. w Kabatach było już nader słonecznie. O 11:03:22 było nadal nieźle, właśnie minąłem pierwszy kilometr i biegłem prawie w czołówce. Z przodu Marcin Kufel, o którym wiadomo, że na pewno wygra, jak nie ma Kuby Wiśniewskiego. Tuż za nim Słonik. 10 m za nimi sześcioosobowa grupka. A 10 m za grupką Sebastian C. i ja.Fajnie, co?Na trzecim kilometrze ustaliła się czteroosobowa grupka, szliśmy na czas około 36:00. To ta bariera, którą chciałbym wreszcie złamać. Trzymałem się z nimi do szóstego kilometra, tam się o czymś zamyśliłem i patrzę – a oni odjeżdżają. I nie mam mocy, żeby się z nimi zabrać. Siódmy kilometr przebiegłem o 15 sekund wolniej niż poprzedni. Koniec marzeń o życiówce. I w ogóle o dobrym wyniku, bo większą część dystansu biegłem sam. Na początku – po tym jak tamci mi odjechali – jeszcze czułem, że jestem z nimi złączony niewidzialną gumką. Ale gdzieś koło ósmego kilometra gumka pękła i miałem poczucie osamotnienia. Dopiero koło 9. km zaczął mnie doganiać Norbert P. (zwykle jest lepszy), co mnie zmobilizowało do ucieczki.Na mecie wyściskałem Moją Sportową Żonę i córkę przedszkolaka, przyjechaliśmy na bieg na rowerach, bo potem zaplanowaliśmy przejażdżkę na polanę w Powsinie. Pogawędziłem z tym i owym, po czym postanowiłem wybiec na przeciw Robertowi, debiutantowi w drużynie "Gazety". Robert zrzucił bieganiem w pół roku 20 kilo! Dziś chciał złamać 50 minut.I tu się zaczyna. Idę ścieżką, pozdrawiam finiszujących znajomych wypatrując Roberta. Zerkam na zegarek, na ludzi. Aż nagle dziwny widok: koło ścieżki siedzi potwornie zmęczony biegacz w białej koszulce, a drugi w czarnej (znamy się z zawodów, biega w mojej okolicy, ale imienia nie kojarzę) podtrzymuje go i podaje wodę do picia. Roberta ciągle nie ma. Przysiadam się do tamtych, a biały zaczyna odjeżdżać. Oddech nie chce mu się wyrównać, ktoś obok radzi, żeby podnieść mu nogi do góry, bierzemy. Czarny był na tyle przezorny, że od razu poprosił finiszującego biegacza, żeby tu przysłał karetkę.Karetka nie przyjeżdża, a biały odjeżdża coraz bardziej. Czarny pyta, czy jest na coś chory, biały próbuje odpowiadać, ale tylko bełkocze, nic nie rozumiemy. Zaczyna zamykać oczy, więc czarny wali go po policzkach, gadamy do niego, żeby nie zasnął. Widać karetkę, wreszcie. Wyskakują ratownicy, wyciągają nosze i razem ładujemy kompletnie nieprzytomnego już – ale ciągle oddychającego jak parowóz – gościa.I jak tu teraz pisać ludziom w "Gazecie": biegajcie, biegajcie, biegajcie!MSŻ mnie trochę uspokoiła takim argumentem: po szczepionce raz na ileś przypadków zdarza się wstrząs anafilaktyczny, ale to nie znaczy, że ludzie nie powinni się szczepić. Szczepienia są potrzebne, ratują wielu zdrowie, życie. Czasem szczepienie może wywołać wstrząs.Więc biegajcie, biegajcie, biegajcie, ale z głową.�

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

karetka – 28 kwietnia 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.