niedziela – 18 marca 2007

Umówiliśmy się całą grupą biegaczy z Ursynowa na hali sportowej w promocji. Było nas dwoje. Opowiem wam o Mel. Typ entuzjastycznej organizatorki. Biega chyba od niedawna, ale kompletnie nie liczy się z możliwościami. Staje i biegnie. Maraton. Albo staje na starcie Kaliskiej Setki. I przebiega cały dystans. Serio. Albo otwierają nam nową halę sportową przy ulicy Pileckiego. Wielka jak fortepian Szopena, w środku można jednocześnie grać w siatkówkę (jedno boisko), ping ponga (osiem stołów), badmintona (pięć kortów) i jeszcze zostanie z boku miejsce na koszykówkę uliczną czyli do jednego kosza. W promocji można było na razie wchodzić na halę za symboliczną złotówkę za godzinę. Więc Mel na internegowym forum biegaczy z Ursynowa rzuca hasło, że się spotykamy na sport o 13.45 w niedzielę, coś wspólnie pouprawiamy. I co? Przyszła Mel z rodziną i ja bez rodziny, bo rodzina wracała właśnie pociągiem dalekobieżnym z Rabki. Bieganie to jednak sport indywidualistów. Dla mnie ta godzina badmintona (bo w ping ponga nikt nie chciał, a boisko do siatkówki było zajęte przez dwunastoosobowy tłum), to był mój cały dzisiejszy sport. Dałem swoim mięśniom odpoczynek po poznańskiej dziesiątce. A głowie dałem się pozbierać. Co zrobić, żeby za tydzień w Półmaratonie Warszawskim wystartować w innej lidze. I już wiem. Ostatni tydzień przed Poznaniem potraktowałem bardzo ulgowo. Był jeden długi trening, jeden mocny i szybki, a potem jeszcze jeden średnio długi i średnio mocny. Przed biegiem dwa dni przerwy. Przed Warszawą tak nie zrobię. Najpierw trzy dni obozu. Rano będę biegał godzinę w pierwszym zakresie, a wieczorem pół godziny szybko (w różnych kombinacjach interwałowych, ciągłych, mieszanych). W czwartek odpoczynek. W piątek coś jeszcze pobiegam, sobota odpoczynek, a niedziela start. Mam nadzieję spotkać na trasie grupę biegaczy z Ursynowa. I tych, z którymi się zwykle ścigam – wyprzedzić.