pięta – 10 stycznia 2008

Cztery konkurencje w dwa dni: bieganie, badminton, rolki i inteligencja. Od tygodnia zaciskam zęby, bo boli mnie lewa stopa. Ściślej pięta, jakby mi ją ktoś kijem obił. Swoją drogą to straszne, obijanie pięt kijami. To fantastyczny splot okoliczności, że w czasie historycznym i geograficznym miejscu, w którym przyszło nam żyć nie stosuje się tortur ani nie popełnia innych okrucieństw. Pięta boli albo od złej amortyzacji w butach, albo od źle wykonanych ćwiczeń siłowych. Pierwszą możliwość odrzucam, bo wiązałaby się ze znacznym wydatkiem finansowym. Druga jest lepsza, chociaż będę teraz zwłaszcza wieloskoki wykonywał z pewną taką nieśmiałością (Annę Patrycy pamiętacie?). Ból pięty wykazywał w ostatnich dniach niezwykłą cechę – był potworny kiedy się chodziło, duży kiedy się siadało, a zupełnie znikał… na bieganiu. To się nie da logicznie wytłumaczyć, ale treningi zaczynałem od ostrożnego truchtu na palcach, by po kilkuset metrach normalnie grzać. Czy organizm sam sobie wytwarza na bieganiu środki znieczulające? Trening miałem teraz jeden, ale porządny. W środę półtorej godziny na AWF-ie u trenera R. Przebiegłem 1600 m. Ale jak, Matko Boża. Najpierw przetruchtaliśmy około 2 km, przez pół kilometra porobiliśmy wymachy, krążenia itp. Przebiegliśmy nieco żywiej kolejne pół km. A potem się zaczęło. Raz 400 m – trener wyznaczył każdemu czas do osiągnięcia, ja miałem celować w minutę-minutę i pięć sekund! Toż to jest tempo kilometr w 2:30-2:43. Ruszaliśmy grupkami, zrobiłem minutę z siedmioma sekundami. I poczułem zakwasy w nogach, jakie rzadko czuje się nawet po ostrym finiszu w biegu długim. A przede wszystkim suchość w ustach, jakiej nie czułem chyba jeszcze nigdy. Suchość aż do bólu. Trzy minuty przerwy i 200 m w 30 sekund. Trzy minuty i znów 200 w 30 sekund. A potem 10 minut przerwy (krążenia, rozciąganie, wymachy, trucht) i jeszcze raz cała seria. Kawał dobrej nikomu niepotrzebnej roboty. Podpytałem trenera R., to ćwiczenie tzw. "szybkości względnej do dystansu". Młodzi przygotowywali się do ważnych zawodów na 600 m. Dwaj nieco starsi zawodnicy, którzy będą startować na 800 m zaczynali od odcinka 600-metrowego. Czyli bieganie w szybszym tempie prawie całego dystansu. Do maratonu to nie ma sensu. Ani te 400-metrówki. Ani próba biegania na supermaksa 35 km. Do maratonu, wyjaśniał mi trener R., szybkość ćwiczy się na odcinkach 4-5 kilometrowych. Nawet kilometrówki są za krótkie, to dobry trening, ale pod start na 10 km. Wygląda na to, że zajęcia u trenera R. nie przyniosą mi eksplozji formy biegowej. Ale sprawiają mi dziką radość. Podniecam się, kiedy w korytarzu czuję charakterystyczny zapach tartanu. Dziś dzień bez biegania. Rano pracowałem w domu, a po południu w gazecie. Podjechaliśmy z Moją Sportową Żoną do redakcji na obiad, a potem ona wróciła samochodem, a ja sobie wymyśliłem powrót na rolkach. O 15., kiedy świeciło słońce i świat był na plusie, to był całkiem niezły pomysł. Ale pod wieczór szadź pokryła asfalt, mróz ją ściął i wracało się jak po lodowisku. A rolki to jednak nie łyżwy. Rozjeżdżały się, ślizgały, w Dolinie Służewieckiej lepiej było przejść kawałek po zamarzniętej trawie niż wspinać się na szklaną górę. Wieczorem mieliśmy badmintona. O wyniku nie wspomnę, bo MSŻ nie umie przegrywać. Zagrałem jeszcze dwa sety z dwumetrowym kolegą. W pierwszym dostałem 21:10. W drugim miałem multum meczboli, ale po ostrej walce na przewagi znów przegrałem. Na szczęście ja umi em przegrywać. W środę przegrałem jeszcze w inteligencję. Strasznie się cieszę, bo pokonała mnie córka licealistka, która właśnie choruje i nudzi się jak norka. Wiem, że z moją inteligencją nie jest źle – ale to strasznie przyjemne, kiedy dzieci zaczynają nas w czymś przerastać. Zwłaszcza, jeśli nie jest to naszą achillesową piętą. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

pięta – 10 stycznia 2008

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.