spływ – 10 czerwca 2007

Zakochałem się. Razem z Moją Sportową Żoną. W Suwalszczyźnie. Ludzie rodzą się i żyją w różnych miejscach. Nasi znajomi, których zabraliśmy na weekendowy spływ Czarną Hańczą mieszkają w Warszawie od dwóch lat. Teraz jakieś 5 km od Lasu Kabackiego. W zasadzie mogliby się cieszyć, że są teraz tak blisko natury, bo przyjechali tu z czarnego serca śląskiej aglomeracji. Ja od dziecka kochałem wyrwać się z Warszawy, najchętniej w góry, a od ładnych paru lat także na Mazury. Ruciane stało się dla mnie tak samo "moim" miasteczkiem, jak Piwniczna pod Nowym Sączem. Kocham to miejsce, mam z nim związane wspomnienia, a widok mazurskich jezior wywołuje u mnie przypływy w sercu. Chciałem tymi Mazurami zachwycić MSŻ, ale ona jakoś nie mogła. Więc tym bardziej byłem zaskoczony, kiedy zauroczyła się Suwalszczyzną. A ja razem z nią. Bo dawniej nie rozróżniałem tych dwóch krain – przecież i tu jeziora, i tam jeziora. Dopiero teraz poczułem różnicę. Dojechaliśmy nad Czarną Hańczę w sobotę o 8.02, w trzy i pół godziny. Kajaki okazały się świetne, towarzystwo (dwóch ojców z dziećmi) kompatybilne, a pogoda super. Płynęliśmy najpierw rzeką, dwa ponad godzinne odcinki. Trening mięśni ramion, ale jaki przyjemny. Rzeka wije się między trzcinami, z góry wygląda to bardzo zabawnie. Wiem, bo po całym dniu pływania, po 18. biegłem górą skarpy po samochód i zerkając na pokręcony ogonek rzeki odtwarzałem sobie drogę w głowie. Potem był kawałek po Kanale Augustowskim, a na koniec dwie śluzy i półtora jeziora. Na jeziorze jest inaczej, perspektywa zmienia się na taką jak widok ze szczytu. A spływ rzeką jest jak podchodzenie krętą ścieżką po zboczu. W międzyczasie próbowaliśmy coś zjeść. Na pierwszym postoju się nie udało, bo zaznaczona na mapie stanica wodna była zamknięta. Na drugim też, bo wysiadł prąd i obiadów nie wydawali. Na trzecim nie było wprawdzie 90 proc. dań ze spisu, ale były pierogi, m.in. litewskie. Jak człowiek jedzie przez pół Polski to chętnie zje danie regionalne w dodatku związane z zaprzyjaźnionym członkiem Unii Europejskiej. Nadzienie to ziemniaki z boczkiem. Całość ciekawa. Sobotni bieg – 48 minut, w tym siła biegowa. Bo w pachnącym ekologią lesie nad Czarną Hańczą przypomniałem sobie, że w tym tygodniu zrobiłem tylko jeden taki trening, więc porobiłem skipy i wieloskoki. Biegłem po samochód, bo zostawiliśmy w nim namiot, śpiwory itp. Wieczorny biwak, na polu namiotowym kilkadziesiąt osób, wszyscy kochają się zmęczyć. Niedziela – dwa jeziora, dwie śluzy, słońce, cudownie ciepła woda, postępująca integracja uczestników spływu, piknik dla aktywnych. Po spływie bieg po samochód, 30 minut już bez żadnych ćwiczeń dla czystej, ekologicznej przyjemności. Ja już drugi raz wspominam o tej ekologii, bo w Puszczy Augustowskiej wszystko się z ekologią kojarzy. Rospuda tak blisko. Woda taka czysta, przejrzysta. Okolica taka dzika, niezmerkantylizowana. Sklep jak z piosenki Jana Krzysztofa Kelusa, przystanek PKS-u też. Wioski małe, biedne, piękne. Zauważyliśmy też z MSŻ jedną fantastyczną rzecz. Przez te dwa dni ani razu nie napotkaliśmy trampoliny do skakania dla dzieci (5 zł za 3 minuty), automatu do wrzucania złotówek wskutek czego wyskakują z niego małe kolorowe gówienka, takiego samego automatu do wyławiania maskotek, waty cukrowej i całego tego badziewnego show biznesu dla dzieci, który powoduje, że dzieci skuczą o kilkuzłotowe przyjemności i nie są w stanie cieszyć się światem. Ten biznes jest wszędzie – w warszawskim zoo, w nadmorskich kurortach, w górskich uzdrowiskach czy nawet na Mazurach. Będę moje Mazury dalej lubił, ale serce zabije mi raczej do nowej miłości – nieokiełznanej Suwalszczyzny. Mam nadzieję jeszcze w te wakacje tam sobie pobiegać.�

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

spływ – 10 czerwca 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.