W poszukiwaniu czasu

Przez cały tydzień ani razu nie pobiegałem. Bo nie znalazłem czasu. To nie znaczy, że czas zniknął – ja go nie znalazłem. Moja bardzo wielka wina.

Wyspowiadam się po kolei. W poniedziałek nie pobiegałem, bo Mały Yoda stracił chyba połowę midichlorianów i trafił do szpitala. Pisałem tydzień temu, szpital jak z Leśnej Góry (polecam: jak na pediatrię, to tylko na Madalińskiego) kroplówka i sen. Moja Sportowa Żona została z Małym Yodą, a ja dyżurowałem tylko po 1-2 godziny w poniedziałek i wtorek. I tych godzin na trening zabrakło.

We wtorek mieliśmy trening z Podopiecznymi, ale po pierwsze niemal bez biegania, a po drugie były piłki lekarskie. Jak liczba uczestników jest nieparzysta, to mam większy fun, bo wtedy rzucam piłką do pary. Była parzysta, więc tylko pokazywałem, patrzyłem i ciskałem piłką pod swoje nogi, żeby jakkolwiek poćwiczyć.

W środę niemal o świcie wsiadłem w samochód i pojechałem do Mławy na reportaż. Tekst w dzisiejszym Newsweeku – moim zdaniem kandydatura do podium w specyficznej kategorii „Najlepszy tekst na najnudniejszy temat”. Nie obrażając Mławy, w której zachwycił mnie zwłaszcza burmistrz, były kolarz (Jurand Ciechanów, Legia Warszawa). Wróciłem po zmroku i znów czasu na bieganie nie znalazłem. Za to Moja Sportowa Żona z Małym Yodą wrócili ze szpitala w dobrym zdrowiu.

W czwartek rano miałem badanie medycyny pracy. Niezła fikcja. Dostałem skierowanie do okulisty, żeby ten orzekł, czy mogę pracować 6 godzin przed komputerem. A jak nie to co? „No, panie redaktorze, niestety, oczy się panu psują, nie może pan być dziennikarzem, wyślemy maila do pana Lisa, żeby pana zwolnił”. Tak?

Absurd do kwadratu. Rozumiem, gdybym był pilotem Sokoła Millenium albo pełnił służbę jako Sokole Oko na frachtowcu. Ale przy pracy dziennikarskiej?

Potem przegrałem z Dzikim w ping ponga i zabrałem się za pisanie tekstu z Mławy. Wyszliśmy jeszcze z MSŻ na sałatkę, bo czuła, że brzuch ją boli z głodu i chciała zjeść coś lekkiego.

W nocy MSŻ jęczała lekko i zaczęliśmy podejrzewać, że przyniosła ze szpitala jakiegoś wirusa.

W piątek pisałem, pisałem, pisałem, wysłałem tekst, pojechałem do Newsweeka, po czym po telefonie MSŻ wracałem na sygnale do domu. Zastałem ją zwijającą się z bólu na podłodze, a Małego Yodę wyciągającego z szuflady płyty DVD. Pamiętajcie, żeby zawsze mieć taką szufladę na podorędziu, żeby dziecko miało się czym zająć w razie czego.

W sobotę rano wirus odpuścił i zdecydowaliśmy się, że jedziemy do Kazimierza Dolnego na doroczny zjazd reporterów do Małgosi Sz. Małgosia dała mi drugie szlify w zawodzie, to chyba za jej czasów w reportażu złamałem trójkę w maratonie. Zabrałem ze sobą buty do biegania, żeby chociaż w niedzielę pobiegać po słynnych wąwozach wokół Kazimierza.

I dopiero wtedy wirus pokazał pazury. Pazury, kły i dodatkowo miotacze laserowe zintegrowane z kończynami górnymi. Tak trzepnął w MSŻ, że cały wieczór przeleżała, a ja przesiedziałem go przy niej. Wirus jak zwykle odpuścił rano, chyba już na dobre. Ale zamiast biegania był spacer do Małgosi (mieszkaliśmy pół kilometra dalej) na reporterskie śniadanie.

Przez cały tydzień nie znalazłem chwili na bieganie. Jedyny sportowy akcent, to pierwszy w życiu córki 6klasistki wolontariat – na biegu parkrun. Poszedłem z nią, żeby wiedziała jak trafić, ale nie pobiegałem, bo start po tygodniu przerwy, to zbrodnia na wyczerpanym organizmie.

Macie pewnie takie tygodnie. Podopieczni miewają, choć na szczęście rzadko. „Nie miałem czasu na bieganie, taki byłem zabiegany”.

Myślałem o tym pół niedzieli. Jeszcze kombinując, czy nie wyjść wieczorem na trening, ale kiedy zważyłem wyjście z MSŻ i Małym Yodą na plac zabaw i własną zabawę, to bieganie przegrało.

Myślałem, gdzie znaleźć czas. Bo może jest go mało, ale jest, trzeba tylko poszukać.

Znalazł się rano. Chyba na dziś komfort długiego – na ile Mały Yoda pozwoli – spania rano mi się nie należy. Trzeba będzie wrócić do budzika na 7.00, jak w czasach, kiedy robiło się śniadania córce 2klasistce i odwoziło ją do szkoły. Tak, żeby o 8. z małymi minutami wyjść na trening. Bez tego na jesieni będę dużo nad kreską.

Wyszedłem dziś – po nakarmieniu Małego Yody i wszystkich porannych czynnościach do mnie przypisanych – o 8:26. Czasu przed kolegium starczyło tylko na 45 minut treningu, ale to było w sam raz – po tygodniu z kawałkiem doliczając pierwszego wirusa sprzed tygodnia – mimowolnego roztrenowania. Pobiegałem powoli pod ursynowską skarpą i przez te paręnaście minut byłem tylko z Ziarnem Prawdy Miłoszewskiego, z drzewami jak dżungla i z rytmem kroków w nienajgorszym ostatecznie średnim tempie 5:40. Poza czasem.