Jeśli dziś wtorek, to stoję właśnie razem z pięcioma konkurentami w blokach startowych. W wielkim finale najważniejszego konkursu branżowego Grand Press. I to w niebylejakiej kategorii Wywiad. Dostałem nominację za rozmowę z krakowską sędzią Moniką Nawarą-Chodak. Tytuł mocny: Nigdy nie spotkałam diabła. Wywiad zaczął się tak. Twój Styl: Kiedy ostatnio sąd gotował obiad? Monika Nawara-Chodak: […]
Justyna wstaje o 6.00, kawa i za pół godziny wychodzi na mróz. Idzie pobiegać na nogach. Zaznacza ze śmiechem, że „na nogach”, bo to takie inne, nietypowe bieganie. 30-40 minut biegania i wraca do hotelu poćwiczyć na trenażerze narciarskim – pociąga za gumy oporowe, jakby biegła na nartach. Jeszcze lekka gimnastyka i idzie na śniadanie.
Od wczoraj biega mi po głowie ten przezabawny mem. I od razu wyjaśniam – nie, nie pokłóciliśmy się z Kingą znów o Nutellę. Tylko Norweg Sondre Nordstad pobił rekord Europy w maratonie. Surowa północ młodszym Czytelnikom nie kojarzy się z bieganiem. Starszym zresztą też nie. Bo nie ma już chyba na świecie nikogo, kto z
Gdzie siebie widzę? Najbardziej na uliczce Raszyna albo Starych Babic, podwarszawskich małych miasteczek na finiszu biegu na 10 km z czasem dużo poniżej 38 minut i nadzieją na podium w M-50. Mało to romantyczne, przyznacie. Więc widzę siebie jeszcze na ostatnich kilometrach Maratonu Mazury w niezłym czasie, na niezłym miejscu i z niezłym zapasem sił.
Szukam pracy. W dziennikarstwie, a przynajmniej moją dziennikarską – nie biegową – nóżką. Uścisnęliśmy sobie dzisiaj dłonie z Jackiem, naczelnym Twojego Stylu i będę teraz szukał nowego miejsca na ziemi czarnej, niewdzięcznej, wyschniętej na proch. Bo media to nie jest żyzna gleba dziś. Znam swoją wartość w dziennikarstwie. Przeliczając to na bieganie, to naprawdę poniżej
Biegacz w trakcie roztrenowania ma bieganie gdzieś. A przynajmniej powinien. Dlaczego? Nie wiem, czy mieliście kiedyś orgazm. Jeśli nie, to pewnie czytaliście kiedyś w literaturze fachowej. Stan rozkoszy trwający prawdopodobnie dość krótko. Czy byłby tak samo przyjemny (ten aspekt literatura fachowa zawsze podkreśla), gdyby trwał godzinami albo na okrągło? Dlatego uważam, że roztrenowanie na koniec
I wtedy on wrzeszczy, że pająk, pająk. Górne światło się pali i rzeczywiście widać, że coś przebiegło po prześcieradle pod kołdrę. Odnoszę go do naszego łóżka, wracam na polowanie uzbrojony w książkę „Zuzia pomaga mamie” w miękkiej oprawie. Nie pająk, ale rybik cukrowy. Mamy je tu od początku, już żeśmy się zżyli, tolerujemy je raczej
Jak wybrać dobrze okulary progresywne? I jak z nich pięknie, a zarazem korzystnie zrezygnować? To jest historia, która zdarzyła się w mieście Warszawa w ostatnich dwóch tygodniach. I opowiem ją bez koloryzowania albo różowych okularów. Zaczęło się, tak jak pisałem w odcinku „Biega pan Hilary” od zapłacenia półtora bimbaliona za szkła progresywne. Szkła progresywne, to
O 11.11, kiedy już zaśpiewaliśmy hymn Polski, a ten hymn wciąż jest taki sam, chociaż połowa z nas stoi na starcie w białych, a połowa w czerwonych koszulkach, pada strzał. Startera. Stoję na końcu strefy, za kilkadziesiąt sekund przekraczam linię startu i biegnę ostatni raz w tym sezonie. A ponieważ biegacz jest tak dobry, jak
Tak się kończy sezon w Warszawie. Bieg Niepodległości, kiedy człowiek kładzie na szali wszystkie treningi, sukcesy i gorycze z całego roku. Zima już się czai, żeby wszystko zamarzło, jak u Dukaja. I w jakim kształcie zamarznie – okaże się w sobotę, 11 listopada około godziny 12. Żyjemy startami wszystkich Podopiecznych, zapraszamy tu także Podopiecznych i
