pianino – 2 lutego 2008

Jest w kraju jednak trochę śniegu. Ale z nart nici. O wpół do drugiej w nocy zapisałem sobie na koncie nową życiówkę. 4 h 39 minut na trasie Warszawa-Rabka (od domu do domu). Lubię jazdę po nocy, droga taka pusta, córka przedszkolak spała jak zaklęta, a ja śpiewałem sobie z magnetofonem Kaczmarskiego. W Warszawie szklane domy i przedwiośnie, w Krakowie też klimat jak z Żeromskiego. Dopiero na stoku Lubonia zobaczyłem białe polany. W Rabce jest śnieg, rano już się zacząłem umawiać z kimś na narty, ale przyszedł deszcz i pęd autochtonów do zjeżdżania w oczywisty sposób zmalał. Może w niedzielę rano pojeżdżę, jeśli się poprawi, jak to mawiają autochtoni, warun. Deszcz złapał mnie na półtoragodzinnym wybieganiu na Krzywoń. Najpierw pobiegłem w stronę Maciejowej, tam gdzie po Sylwestrze zgubiłem w śniegu kijek narciarski. I gdzie tego kijka następnego dnia nie znalazłem, choć przez kwadrans ryłem w śniegu jak kret polarny. Nie uwierzycie, ale dziś go odnalazłem. Spłynął śnieżny puch i tupiąc w okolicy tamtej wywrotki nadepnąłem na coś twardego, a to był właśnie kijek. Zniosłem go do domu i stwierdziłem, że nie mam już siły zmuszać się do wbiegania z powrotem na Maciejową. Bo pierwsze 10-15 minut tego podbiegu jest irracjonalnie strome, to żaden trening, tylko czysta mordęga. Pobiegłem na drugą stronę Poniczanki i pod górę na Krzywoń. Długi, półgodzinny podbieg, ale łagodny, trening trochę siły, trochę wytrzymałości. Na górze trochę po prostym, zakopianka i w tył zwrot. Coś jest w tych polanach na Krzywoniu, że można poczuć się tam jak ptacy. Na jednym zbiegu po białej łące rozłożyłem ręce, zacząłem furkotać ustami i poczułem się jak orzeł. Na słuchawkach rozbrzmiewał Szopen, zrobiłem sobie taki zestaw na mp3 mieszankę z płyt The Best Classics Ever i hitów Fryderyka Sz. Bieganie orłem nie ma wprawdzie żadnego efektu treningowego. To czysta przyjemność. I te dźwięki. Moja biografia muzyczna jest taka, że kiedyś uczyłem się grać w szkole na pianinie, potem słuchałem Beatelsów, później bluesa, dalej punk rocka, grywałem piosenkę kaczmarską, później punka na gitarze akustycznej, harmonijce, a na koniec znów na pianinie. A pół roku temu odkryłem klasykę. Wprawdzie z kilkusetletniego dorobku podoba mi się na razie ok. 10 godzin grania, ale jestem pod wrażeniem. Zwłaszcza bieganie przy klasyce klawiszoej po białym śniegu między ciemnymi lasami, zmienia tętno. A przynajmniej trafia do serca. Myślicie, że zakończę takim patetycznym akordem? Nie, zakończyłem sześcioma przyspieszeniami po 30 sekund (niezbyt szybko, na 80 proc., ale z pilnowaniem techniki, mocne ciągnięcie kolana do góry, solidna praca rąk) z 30-sekundowymi przerwami w truchcie. Rozciąganie zaniedbałem. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

pianino – 2 lutego 2008

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.