sylwester – 1 stycznia 2008

Sylwester na nartach. Jezusicku, jakie to piękne. Ostatni dzień roku zacząłem od biegania. Najpierw nowym szlakiem na Krzywoń, wbiega się do lasu 10 minut od domu rodzinnego Mojej Sportowej Żony. Potem droga łagodnie pnie się wśród drzew, po prostu bajka. Po 20 minutach dociera się do grzbietu, kopny śnieg, białe polany, droga wyściełana puchem. A po następnych 10 minutach dociera się do zakopianki. I niestety dalej znów było mnóstwo biegania po szosie – chyba ze 45 minut. Stamtąd znów kawałek po górach szlakiem w stronę Starych Wierchów i na dół do Rdzawki, żeby wyszedł półtoragodzinny trening. Nie lubię biegać przez wsie. Dlaczego? Bo psy. Zawsze znajdzie się zagroda, która otworzy wierzeje i zwierzę biega po drodze, szczeka, ujada i grozi ugryzieniem. Ja nie wiem, jak to powinno być w Unii Europejskiej, ale wydaje mi się, że psy powinny jednak bardziej rygorystycznie przestrzegać zasad. Czyli siedzieć w budzie bądź na kanapie, a nie rządzić na drodze publicznej. Musiałem się wyuczyć sposobu na psy. Podnosisz z ziemi kamienie, bryłki lodu albo śniegu i straszysz napastnika, że rzucisz. Ewentualnie rzucasz. Ale przez to rękawiczki po takim biegu są bardziej mokre od śniegu niż skarpetki, nawet jeśli frunęło się przez najbardziej puszyste bezdroża. Nowy Rok przywitaliśmy na Maciejowej. Narciarski sylwester, w dodatku z pomysłem. Rano poszliśmy całą gromadą do lumpeksu i pokupowaliśmy sobie odblaskowe kombinezony w stylu lat 80. Na stoku mieliśmy jeszcze boom-boksa i empetrójki Sabriny (Boys, Boys, Boys – czy ktoś pamięta ten teledysk w basenie?). W plecakach – wódkę oraz chipsy z przyszłości. Fun był niezły, nawet zdarzyły się przypadki robienia sobie z nami zdjęć jak z misiem na Krupówkach. Przed północą wjechaliśmy wyciągiem na górę, otworzyliśmy szampana i wyściskaliśmy się w śniegu z bliższymi i dalszymi znajomymi. Życzyłem MSŻ znalezienia tak bliskich koleżanek w Warszawie, jak zostawiła w Rabce. A koleżankom życzyłem, żeby się do Warszawy przeprowadziły. Sobie życzyłem, żeby ta piękna chwila trwała: światełka Rabki w dole, fajerwerki na niebie, Nowy Rok i nowa energia w sercu. A potem ruszyliśmy. W nieznane, w kompletnie nieznane. Zamiast zjazdu nartostradą pojechaliśmy przez zaśnieżone polany do samej Rabki. Takiego sportu jeszcze nie przerabiałem. Co chwila ktoś się wywalał, po jednym upadku kolano boli mnie okropnie do teraz. Idealne połączenie rekreacji z przygodą. Przepłaciłem to stosunkowo niewielkim kacem. Rano zwyczajowo pobiegłem po samochód, który został w zeszłym roku pod Maciejową. Godzina biegania z 18-minutowym odcinkiem siły biegowej. Spotkałem kilkunastu turystów pieszych i jednego psa nieszczekającego. Jedna z grupek miała do plecaków poprzyczepiane baloniki. Najwyraźniej witali Nowy Rok w schronisku. Ciekawe, jaki będzie rok rozpoczęty w sportowych okolicznościach przyrody? �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

sylwester – 1 stycznia 2008

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.