czy sekundy – 5 czerwca 2007

Czy sekundy od szczęścia. No może cztery. Rano nie biegałem, tylko pracowałem. Pani z Batalionu Zośka opowiadała, jak siedziała w stalinowskim więzieniu. Brrr. Najmocniejsze dla mnie było o piciu wody z sedesu, bo na ośmioosobową celę przysługiwała miska wody na cały dzień – do mycia i do picia. Jak człowiek posłucha takich historii, to mniej się oburza na Rondo Radosława (zamiast pradawnego Ronda Babki) albo zmianę ulicy Jana Rosoła na Anody Rodowicza. To jedno, a drugie, że być może lewica ma cywilizowaną twarz Aleksandra Kwaśniewskiego i wysportowane ciało Wojciecha Olejniczaka – ale ma pod skórą tamte stalinowskie zbrodnie i nie wiem, jak mogłaby je zmyć. A wieczorem nie pracowałem tylko biegałem. Najpierw przyszedł Daniel, którego kiedyś wciągnąłem w bieganie, który potem sam wciągnął się jeszcze bardziej, na razie pokonał mnie tylko raz na fatalnym dla mnie zeszłorocznym maratonie w Rytrze (kiedy to pełen pychy zacząłem ze Słonikiem, a kończyłem marszobiegiem), ale często deptał mi po piętach. Teraz Daniel biega mało, bo dużo czasu zajmują mu przygotowania do ślubu, remont mieszkania itp. I na trasie w Kabatach wyszło – nie złamał 40 minut, choć życiówkę ma poniżej 38. Ja do kabackiego biegu podszedłem bez żadnych oczekiwań. Od dwóch tygodni zacząłem już okres przygotowawczy przed sezonem jesiennym, robię długie wybiegania i dużo siły biegowej. W poniedziałek też było półtorej godziny i siła. Zacząłem średnio spokojnie. Biegło mi się lekko, ale co dziwne moi rywale nie odjeżdżali do przodu, część była nawet za mną. Na pierwszym kilometrze spojrzałem na zegarek: 3:29. Nieźle, przy życiówce było wprawdzie 3:23, ale dziś przecież nie walczę o życiówkę. Biegnę dalej lekko i z zapasem. Ale kiedy drugi kilometr zrobiłem jeszcze szybciej (3:28), zaczęło mi chodzić po głowie, że to może być dobry bieg. A kiedy na piątym miałem 17:49, zaczęła mi się marzyć nieoczekiwana życiówka. Tym bardziej, że przyspieszyłem wtedy i nie zatkało mnie po kilometrze. Dogoniłem Darka K., mojego etatowego rywala, po szóstym km zacząłem mu uciekać goniąc Krzyśka R. Zanim go doszedłem zobaczyłem przed nami sylwetkę, której bym się w życiu nie spodziewał. Słonik! Mistrz z wyższej półki. Wiadomo, że to nie ja tak szybko biegnę, tylko on tak wolno, ale wyprzedzić mistrza to zawsze jest zastrzyk adrenaliny. Przeszliśmy Słonika i spróbowałem uciec Krzyśkowi R. Trzymałem się do dziewiątego kilometra, A potem Krzysiek mnie przeszedł. Na ostatniej prostej naciskał jeszcze Sylwek, ale dałem mu odpór. Jego kolega z klubu zaczął go dopingować: – Dawaj, jedziesz, pochyl się i finiszuj. A ileż przy tym w głosie było emocji. Zastosowałem psychologiczny fortel i wyobraziłem sobie, że on to krzyczy do mnie. Pochyliłem się i zafiniszowałem tak, że Sylwek nie miał szans. Na mecie zatrzymałem stoper. Ostatni kilometr zrobiłem w rekordowym tempie 3:19, dotychczas najszybciej przebiegłem go w 3:23, a zwykle robię w 3:30-3:40. To musi sprawić przyjemność – taki mocny finisz. Ale do szczęścia – czyli do życiówki – zabrakło mi czech sekund (takiego liczebnika używają na Podhalu oraz w naszym domu – dotyczy większości podhalańskiej). A raczej czterech do nowego rekordu. Wiem że dałem z siebie wszystko. Za metą padłem na kolana i dyszałem jak pies. Podeszła do mnie córka przedszkolak, która całe 36 minut i 16 sekund czekała na mecie z pluszowym hipciem pod częściową opieką wolontariuszek. I się uśmiechnęła do mnie, a ja spróbowałem do niej. Bardzo się cieszę z niespodziewanie dobrego biegu. A czy sekundy się kiedyś jeszcze urwie? �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

czy sekundy – 5 czerwca 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.