maraton – 23 września 2007

To był właśnie ten dzień. Ale to nie był, do końca, mój dzień. Gdyby maraton startował o 7.00, żeby zdążył skończyć się przed upałem. Gdybym się nie rozchorował w tygodniu. Gdybym nie popełnił błędów w przygotowaniach (chyba jeden widzę). Gdybym nie popełnił błędów na trasie. Gdybym miał mniej lat. I gdyby permierem nie był Jarosław Kaczyński. To zrobiłbym nową życiówkę i byłbym do końca szczęśliwy. Już się tłumaczę z wszystkich gdybań, poza ostatnim. Premiera wstawiłem tu tylko dlatego, że moim zdaniem z tym stanem wojennym po zwycięstwie PO i LiD-u pojechał bardziej niż wszyscy mieszkańcy stolicy, którzy na forum gazeta.pl wyklinają biegaczy za korki. Rano był miło chłodno. Człowiek w samej koszulce marzł. Taką pogodę do biegania lubię. Niestety po 10. zaczął się upał. Wtedy odpuściłem grupę z dwoma znajomymi, Filem i Robertem. I spokojnie czaiłem się z tyłu biegnąc z nowym znajomym, Marcinem. Zgadaliśmy się przypadkiem i okazało się, że to mój rywal do zwycięstwa w klasyfikacji dziennikarzy. Marcin urwał mi się na 25 km. Kontrolowałem go wzrokiem jednocześnie wypatrując mojej ciotki lekarki, która zwyczajowo wychodzi na trasę na Sadybie, żeby mi pomachać. Oraz Mojej Sportowej Żony, która podjechała w to miejsce samochodem, wyciągnęła z bagażnika rolki i po pogawędce z ciocią lekarką dołączyła do mnie. Od 27 km zaczęliśmy gonić Marcina, powoli, ostrożnie. Ale na 32 km zacząłem się złościć, że to tyle trwa, doszedłem go paroma zrywami. Czy nie za gwałtownie? Wtedy wydawało mi się, że nie, zacząłem przeganiać następnych biegaczy. Biegło mi się cudownie, MSŻ mówiła mi więcej komplementów niż przez cały ostatni tydzień, popijałem wodę, węglowodany, przegoniłem Roberta i brałem na celownik Fila. Od czasu do czasu ktoś krzyczał mi z boku Szkielet, Wojtek albo Polska biega. A dwa razy pojawił się Misio, nasz Misio, z własnoręcznie wykonanym transparentem. O rany, jaka frajda, dzięki. Pierwszy dzwonek alarmowy to była kolka około 36 km. Zwolniłem, zwalczyłem, przyspieszyłem. Ostatnia przyjemna rzecz, to przefrunięty 37 km. Potem zaczęło się robić coraz ciężej. Ale ciągle wychodziło z obliczeń, że powinienem poprawić swój najlepszy wynik z Warszawy i uzyskać drugi czas życia. MSŻ zaczęła mnie alarmować, że z tyłu zbliża się Marcin. Z bliska okazało się, że to nie on, a do mety zostały już tylko trzy kilometry. Ale kiedy do mety został kilometr okazało się, że tym razem zbliża się naprawdę Marcin. I jeszcze z dwie osoby. I że kompletnie brakuje mi siły na przyspieszenie. Mogę trzymać spadające już od pół godziny tempo, ale kilometr robię już teraz o pół minuty wolniej niż na początku. A wszyscy zaczynają finiszować. Zwłaszcza Marcin. Przeszedł mnie pół kilometra przed metą. Nic nie mogłem zrobić poza pogratulowaniem mu w locie. Dobiegłem w 2:55:13. Do życiówki zabrakło pięciu i pół minuty, to dziś nie było osiągalne. Do najlepszego wyniku z Warszawy – około pół minuty, szkoda, bo to było osiągalne, gdybym nie przyspieszał tak mocno między 32, a 36 km i zachował trochę sił na finisz. Do mistrzostwa w klasyfikacji dziennikarzy – nawet mniej niż pół minuty. Miejsce dobre, 59. na dwa tysiące ludzi. Wracałem do domu z tymi znanymi biegaczom mieszanymi uczuciami. Zbyt dobry wynik, żeby się martwić, zbyt słaby, żeby się cieszyć. Zbyt dobry, żeby się załamać, zbyt słaby, żeby nie szukać błędów. Mam wrażenie, że za wolno trenuję. Już widzę, jak Misio się cieszy – Misiu, i tak nie zmienia to faktu, że ty trenowałeś za szybko. Tobie do polepszenia rezultatów potrzebne było zwolnienie na treningach. Obawiam się, że mi potrzebne będzie przyspieszenie. Że jednak długie wybiegania powinienem robić po 5:00, a nie 5:40. Trzeba będzie się przeprosić z pulsometrem, żeby lepiej kontrolować tętno i zakres. I widzicie jak to jest? Człowiek przebiegnie linię mety i już myśli o następnym biegu. Na razie jutro rano czeka mnie rozbieganie po samochód na Sadybę. Bo byliśmy z MSŻ tak zaaferowani wizytą jej przyjaciółki (obecnie w Irlandii, a w tej chwili w samolocie nad Morzem Północnym), że zapomnieliśmy pojechać po nasze lokalne autko. Takie rozbieganie dzień po ciężkim biegu to podobno świetna rzecz na rozruszanie mięśni. Przekonałem się zresztą o tym wiele razy na własnych nogach. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

maraton – 23 września 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.