ping pong – 25 października 2007

Tego sportu nie było tu od ping-pongowych pojedynków z córką gimnazjalistką w wakacje. Teraz córka gimnazjalistka zmieniła się w licealistkę, a w ping ponga gram dziś nie z nią tylko z Michałem G. Michał G. wygląda na koszykarza i uprawia tę aktywność w sezonie na Agrykoli. Sport go kręci, lubi się zmęczyć, wczoraj wieczorem, kiedy umawialiśmy się na dzisiejsze granie, zastałem go na atlasie na siłowni. Ma jednak absolutnie asportową kobietę. Natomiast Moja Sportowa Żona ma dziś zastępstwo na fitnessie, trzy godziny łojenia i to w bolesnym momencie cyklu, więc nie miałem sumienia ciągnąć jej na czwartkowego badmintona. Efekt: gramy z Michałem G., za chwilę wychodzimy, jak tylko przyjdzie opiekunka do córki przedszkolaka (na godzinę, zanim MSŻ wróci z zajęć). Córkę przedszkolaka postanowiłem dziś trochę zmęczyć w dzień. Jezu, jak jej się nie chciało wychodzić, płakała jak dzieci z Superniani na TVN. Ale dziecko niewybiegane pod wieczór zaczyna się tak silnie nudzić i wpada w takie marudzenie, że trzeba działać jak Superniania, żeby nie eksplodować. Wzięliśmy rowery i pojechaliśmy na górkę pozjeżdżać sobie po ścieżce. Aż miło było posłuchać: "Jeszcze, jeszcze tato, niepotrzebnie płakałam, miałeś dobry pomysł z tej strony żeby wyjść". Poczułem się supertatą. Dziś dzień wolny od biegania, bo trzeba czasem odpoczywać, dać organizmowi czas na regenerację i tzw. superkompensację. Zwłaszcza po ciężkim treningu. W środę rano robiliśmy dwukilometrówki z Bartoszem. Jak czytam to, co piszę, to widzę, że moje życie sportowe robi się zarazem coraz bardziej towarzyskie. Z chęcią zrobiłem te dwukilometrówki w towarzystwie, bo zaplanowałem sobie na nich maksymalne tempo. A ja bez zewnętrznej motywacji potrafię je utrzymać przez 200 m, a nie dwa kilometry. Zaczęliśmy od żółtego startu na kabackiej trasie i dobiegliśmy do żółtej dwójki. Moje tempo 3:40 na kilometr, Bartosza 3:50. Obaj zadowoleni. Poodpoczywaliśmy 6 minut, Bartosz truchtał, a ja się rozciągałem. Powtórka i czasy takie same. Trzeci raz – znów to samo. Dopiero na czwartym powtórzeniu pękliśmy, ja pobiegłem po 3:50, Bartosz po 4:00. Poćwiczyliśmy nieźle szybkość. Wcześniej była wytrzymałość i siła biegowa. Na koniec tygodnia została mi jeszcze wytrzymałość i szybkość. W piątek będzie kilkunastokilometrowe wybieganie z biegającym szefem. W sobotę – wyścig na Młocinach. Dobre przetarcie rywalizacyjne przed Biegiem Niepodległości 11 listopada. Strasznie was namawiam na te sobotnie zawody. To absolutnie kameralna impreza, towarzyska, bez wpisowego, bez szatni, bez niczego (salve Kononowicz), z własnym pomiarem czasu, ale za to na równiutkim dystansie 10 km. I rewelacyjna koncepcja: wyścig na dochodzenie, najpierw startują wolniejsi, gonią ich coraz szybsi, na metę wpadają wszyscy mniej więcej razem. Jeśli kogoś to skusiło – Misio, Jumbo, teżsympatyk i inni – to spójrzcie na www.sbbp.pl (trzeba wejść w SMŚ – Spontaniczne Młocińskie Ściganie), a w razie potrzeby dopytujcie w komentarzach. Piłeczka po waszej stronie. �

Archiwum Bloga StaszewskiBiega (2009 - 2016)

ping pong – 25 października 2007

Nie ma możliwości dodania komentarzy do Archium Bloga.

Zapraszam do komentowania nowych wpisów ksstaszewscy.pl/blog/.